ΔΕ ΦΡΕΝΑΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ, ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ. ΦΩΤΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΙΝΕ!

Της Στεύης Τσούτση

Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ο κόσμος όλος. 

Ένα χαμόγελο δοσμένο με αγάπη. Δίχως λέξεις να σπάνε τη σιωπή. 

Μόνο ματιές να μαρτυρούν όσα ήδη ξέρεις κι όμως πάντα θα έχεις ανάγκη να επιβεβαιώνεις.

Μιαν αγάπη που ήρθε κάποτε από το πουθενά, να σου θυμίσει πως μπορεί να είναι και ωραία η ζωή.

Πως τα ζόρια όταν μοιράζονται δεν έχουν τόσο βάρος.

Οι κακοτυχίες που κλαίγονται σε ώμο αγαπημένο, δεν είναι και τόσο άσχημες τελικά.

Και οι χαρές, οι μοιρασμένες σε χέρια οικεία, γίνονται μεμιάς μεγαλύτερες.

Όμορφο πράγμα η αγάπη. Όμορφο το μοίρασμα, το δόσιμο, το ταίριασμα.

Έρχεται εκεί που έχεις πάψει πια να περιμένεις. Έχεις μοιράσει, έχεις μοιραστεί, έχεις προδοθεί, έχεις αναλωθεί σε ανούσιους έρωτες.

Έρχεται και συ το κοιτάς με μάτι μισόκλειστο από την καχυποψία. Νάναι αλήθεια ή μήπως πάλι το μυαλό παίζει παιχνίδια;

Και στην αρχή σαν παιχνίδι που πρόκειται να τελειώσει σύντομα παίρνοντας κάτι δικό σου, το αντιμετωπίζεις.

Περνά ο καιρός κι αρχίζεις να ξαφνιάζεσαι. Γιατί η ομορφιά αυτού του συναισθήματος, που το ήθελες αλλά φοβόσουν ότι δε θα έρθει ποτέ, σε κάνει και τα χάνεις.

Κι αυτό το ταίριασμα δυο ανθρώπων που φτιάχτηκαν λες για νάναι μαζί, σε αφήνει δίχως φωνή, δίχως ανάσα.

Το ζεις. Δειλά στην αρχή γιατί είπαμε πως φοβάσαι. Κι όσο περνά ο καιρός ολοένα και δυνατότερα. Δε φρενάρονται οι μεγάλοι έρωτες, μάτια μου. Φωτιά γίνονται και σε καίνε.

Κι ύστερα από τη φωτιά έρχεται η δροσιά της αγάπης. Κάψιμο κι ανακούφιση μαζί. Ζωή όμορφη κι ευλογημένη σε happy… όχι δε θα πεις end.

Δε σ’άρεσε ποτέ να μιλάς για τέλος. Δεν το θες, δεν το αγαπάς. Σου αρέσει η διαδρομή, όχι η κατάληξη. Γι’αυτό κι εσύ λες απλά happy δίχως τίποτα άλλο.

Για όσο… Για ένα όσο που ελπίζεις να κρατήσει κάμποσο.

Για ένα όσο που θα έχει ζεστές αγκαλιές το χειμώνα και δροσερές το καλοκαίρι, θάχει φιλιά άλλοτε στοργικά κι άλλοτε παθιασμένα, θάχει ηρεμία, κατανόηση, νοιάξιμο κι αγάπη.

Αγάπη όπως την ονειρεύτηκες κι εν τέλει σου δόθηκε. Και το εκτιμάς όσο τίποτα το ότι σου δόθηκε απλόχερα. Ας βασανίστηκες μέχρι να τη βρεις.

Ήξερες να την εκτιμήσεις όταν ήρθε.

Αγάπη λοιπόν… Δική σου και του άλλου.

Δική σας… Κι ο χρόνος εξακολουθεί να κυλά. Στο μαζί αυτή τη φορά.

Κι έτσι δε σε αγγίζει τίποτα κακό. Όλα λύνονται.

Όλα στο μαζί… Στη φωτιά αυτού του συναισθήματος που αξίζει πολλά.

Για ένα όσο που το ελπίζεις να καίει για πάντα…

Στεύη Τσούτση

Πνεύμα ανήσυχο και βαθιά συναισθηματικό. Πιστεύει στην καλή πλευρά των ανθρώπων και δεν αλλαξοπιστεί ακόμη κι όταν διαψεύδεται πανηγυρικά. Κάθε της σκέψη, όνειρο, ελπίδα τα μετουσιώνει σε λέξεις από τότε που έπιασε πρώτη φορά μολύβι στα χέρια της. Μεγαλύτερό της όνειρο; Να «πνίγεται» η καθημερινότητά της με όμορφα κείμενα που ξέρουν πως να αγγίξουν την ψυχή. Κι αποδείχτηκε πως δίκαια πιστεύει ότι τα όνειρα, όπως κι ο έρωτας, πάντα βρίσκουν το δρόμο τους. Λίγο μετά τα τριάντα, μπορεί να καμαρώνει πως κατάφερε όσα ονειρεύτηκε: Επιμελήτρια εκδόσεων, στο «παρά πέντε» συγγραφέας κι αρχισυντάκτρια των Αναπνοών. Moto της; «΄Αδραξε τη μέρα πριν το αύριο γίνει χθες».

Πηγή: anapnoes.gr