ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΣΜΟΙ ΜΑΣ!

Πριν περίπου τρία χρόνια, πέρασα αρκετές μέρες για σοβαρό λόγο υγείας δικού μου ανθρώπου σε μεγάλο θεραπευτήριο της Θεσσαλονίκης. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά από τόσο κοντά αντιμέτωπη με το θάνατο, τον πόνο, τις εντατικές, τις βιοψίες…και όλα όσα λέμε βλακωδώς ότι ποτέ δε θα τύχουν σε μας.
Και ενώ ευτυχώς όλα στο τέλος πήγαν καλά, στο διπλανό δωμάτιο οι γιατροί με φανερή συντριβή έλεγαν στους γονείς μιας νέας και όμορφης κοπέλας να αρχίσουν να προετοιμάζονται για το τέλος του παιδιού τους. Αλήθεια, πώς προετοιμάζεται κανείς γι’αυτό; Πώς κοιτάς στα μάτια τον δικό σου άνθρωπο, που σε λίγο θα φύγει και πώς του λες μαζεμένα όσα θα του έλεγες τα επόμενα δέκα…είκοσι χρόνια; Πώς κάνεις αυτές τις γενναίες και λεβέντικες πράξεις;…

Με τα μάτια των ανθρώπων εκείνων συνεχώς μπροστά μου επέστρεψα στο σπίτι. Συγχωρήστε μου τον δραματικό τόνο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Εκκρεμότητες πολλές στη δουλειά με περίμεναν στην επιστροφή, υποχρεώσεις οικογενειακές, όλα να γυρίζουν στο μυαλό μου, ερωτηματικά, ανασφάλειες και αγωνίες, όταν ξαφνικά κάποιες μέρες μετά γίνεται ένα…”κλικ” σαν από ένστικτο αυτοσυντήρησης και επιβίωσης πεισματικής, χωρίς να το καταλάβω επιστρέφω στην πραγματικότητα και με τρομακτική δύναμη μετατρέπω τη ”τζούρα” από θάνατο σε ανάσα δροσερής ζωής!

Ποιοι θεοί συνωμότησαν και πιο μαγικό ραβδί με άγγιξε, σας ορκίζομαι ακόμα δεν έχω καταλάβει, όμως ο θάνατος υπήρξε ο ”μεσίτης” για την καινούρια θεώρηση της ζωής. Από τότε προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή και να θεωρώ τη ζωή δώρο Θεού, με τα καλά και τα άσχημα που φέρνει, ενώ καθημερινά επιδίδομαι σε αγώνα απομάκρυνσης ”τοξικών” ανθρώπων από κοντά μου, που με γεμίζουν πόνο, αρνητισμό και μιζέρια, χωρίς να έχουν εσωτερική ποιότητα και ουσία. 
Υπάρξεις με δήθεν συναισθήματα, δήθεν ψυχικό βάθος, δήθεν ζωή: ”Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε. Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος”, όπως επισημαίνει εύστοχα ο Αλεξανδρινός ποιητής. Αποζητώ τους Ανθρώπους και όχι τα αδύναμα ανθρωπάκια, που κάνουν κακό και δηλητηριάζουν τους γύρω τους με τη μικροψυχία και το θλιβερό τους μικρόκοσμο. Πλέον ”κρατώ” δίπλα μου όσους αγκαλιάζουν την ψυχή μου και μπορώ με την αγάπη τους να έχω συναισθηματική ισορροπία και υγεία. Θέλω να χαμογελάω και να μη φοβάμαι, γιατί όσοι είναι κοντά μου ξέρω πως και το ελάχιστο να έχουν από μένα, θα με αγκαλιάσουν με ευγνωμοσύνη!

Σημασία έχει να αισθανόμαστε ασφάλεια, αυτό δεν είναι που μετράει; Να γελάμε, να κλαίμε, χωρίς προσποίηση και στείρες εξυπνακίστικες κριτικές από ”κείνους που κατέχουν την αλήθεια”. Σημασία έχει να μετατρέπουμε τα δεσμά σε ανθρώπινους δεσμούς! Δεσμοί και νοιάξιμο: το απαραίτητο μπουφανάκι στις πλάτες μας, όταν η ζωή βγάζει ψύχρα και δυνατό άνεμο!”

Ζωή Χατζηθωμά

Read more: http://enallaktikidrasi.com