ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ!

Γιατί άραγε ένα παιδί διακατέχεται από οργή; Γιατί σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η βία και οι ακρότητες, αναρωτιόμαστε όλοι για το πως είναι δυνατόν να γίνονται όλα όσα γίνονται; Και δεν αναρωτιόμαστε το αυτονόητο;
Γιατί το ερώτημα πάντα είναι “πως είναι δυνατόν να έκανε αυτό το πράγμα;” και αντ’ αυτού δε ρωτάμε “γιατί μεγάλωσε χωρίς αγάπη;” Ένας άνθρωπος μεγαλώνει και οδηγείται στη βία και εμείς μένουμε άναυδοι εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Μια κοινωνία ρέπει προς τη βία και μένουμε επίσης αποσβολωμένοι να κοιτούμε. Αλλά τα μεγάλα ερωτήματα είναι αλλού και ανακύπτουν σε προσωπικό επίπεδο. Πως θα αλλάξω τον κόσμο άραγε αν δεν αλλάξω τον εαυτό μου; Αν δε δώσω στο παιδί μου όλα όσα απαιτούνται για να γίνει ένας υγιής άνθρωπος; Και δεν είναι τόσα πολλά αυτά. Ίσως να είναι ένα και μόνο πράγμα. Ίσως απλά χρειάζεται να του δώσω αγάπη.
Και ποιος γονιός δεν αγαπά το παιδί του,θα αναρωτηθεί εδώ ίσως κανείς. Πολλοί, θα μπορούσα να απαντήσω, αλλά ας μην το προσεγγίσω έτσι γιατί μοιάζει σαν προσπάθεια δική μου, να αποποιηθώ τις δικές μου ευθύνες και να κάνω αυτό που συνήθως κάνουμε. Να είμαστε δηλαδή σε ένα θρόνο, μοιράζοντας κατηγορίες από ψηλά, σε οτιδήποτε κινείται από κάτω, αλλά μη δυνάμενοι να δούμε το μόνο πράγμα που δε βρίσκεται στο αφ’ υψηλού οπτικό μας πεδίο. Δηλαδή τον εαυτό μας. Στην πορεία της δουλειάς μου, έχω δει πολλά παιδιά που ως ενήλικες πια συνεχίζουν να διακατέχονται από ενοχές σχετικά με το γονεϊκό τους περιβάλλον.
Δεν αντέχουν τη βαθύτερη αίσθηση ότι έχουν μέσα τους ίσως απορρίψει αυτό το περιβάλλον και το βιώνουν ως απειλητικό για την ύπαρξή τους. Και πολλά από αυτά τα αισθήματα,τα έχουν απωθήσει σε πολύ έντονο βαθμό γιατί ασυνείδητα αισθάνονται ότι δε μπορούν να τα αντέξουν. Και επίσης ασυνείδητα φοβούνται το τι θα φέρει η παραδοχή του θυμού που υπάρχει προς το γονεϊκό περιβάλλον. Οι αλυσίδες όμως που κουβαλούμε από τα παιδικά μας χρόνια δε σπάνε με απώθηση. Όσο περίεργο κι αν αυτό ακούγεται,οι αλυσίδες σπάνε με έναν και μόνο τρόπο.
Με την όσο γίνεται πιο συνειδητή παραδοχή ότι υπάρχουν. Και δε μιλώ για την επιφανειακή διάσταση των καθηλώσεων που αντιλαμβανόμαστε. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι απλά η επιφανειακή αίσθηση του τι συμβαίνει στο βάθος. Η κορυφή του παγόβουνου.  Λόγω της απώθησης, το μέγεθος του θυμού είναι απείρως μεγαλύτερο. Αποδεχόμαστε τον επιφανειακό θυμό που εντοπίζουμε, αλλά δεν αποδεχόμαστε τον υπόλοιπο θυμό που έχει ήδη μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο. Σε κάποιον μπορεί να είναι μια κατάθλιψη,σε κάποιον άλλο μια κρίση πανικού,σε κάποιον τρίτο μια νεύρωση κάποιας μορφής και πάει λέγοντας.
Και όλα συντείνουν σε μια κοινή ίσως συνισταμένη. Ο άνθρωπος συνεχίζει να υπάρχει και να ζει όχι με βάση αυτό που πραγματικά μέσα του είναι, αλλά με βάση όλα όσα ατυχώς κληρονόμησε από τους γονείς του. Η ιστορία των γονιών του,κληρονομήθηκε από τον ίδιο και συνεχίζει να τη βιώνει χωρίς να του ανήκει. Και νοιώθει πως κουβαλά κάτι ξένο, χωρίς να ξέρει τι είναι αυτό και χωρίς να καταλαβαίνει ποιος είναι ο λόγος που δε μπορεί να το ξεφορτωθεί. Οι αλυσίδες δε σπάζουν. Μόνο η αποδοχή της ύπαρξής τους μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για να τις αποτινάξει κανείς.
Μόνο τότε αρχίζει το μαγικό ταξίδι, του να γίνει κανείς αυτό που πραγματικά είναι…

Χρήστος Κακουλίδης – Ψυχίατρος

Read more: http://enallaktikidrasi.com