Γράφει η Χαρά Μαζίδη
Κάποιοι περνούν και δεν αφήνουν χνάρι μέσα μας.
Σαν τον νυχτερινό αγέρα στην έρημο. Φυσά όλη νύχτα, μα το πρωί, όλα ίδια είναι. Όλα άμμος. Σαν το χτες, να είναι ίδιο με το σήμερα. Ήταν απλά για να περάσουν και να ξεχαστούν χωρίς σημάδι.
Συνήθως είναι άγευστοι και άοσμοι, μα σαν τους συναντάμε, νιώθουμε ότι κάποιο θαύμα έγινε στη ζωή μας.
Συνήθως είναι άγευστοι και άοσμοι, μα σαν τους συναντάμε, νιώθουμε ότι κάποιο θαύμα έγινε στη ζωή μας.
Το θαύμα είμαστε εμείς. Μόνο εμείς. Επιτέλους βλέπουμε τον εαυτό μας καθάρια. Οι πράξεις μας αντανακλούν στο άγευστο και γυρνούν πίσω σε μας. Και όλα είναι μοναδικά με το καθρέφτισμα του εαυτού μας.
Μόνοι ήμασταν, μόνοι είμαστε. Αυτό φυσικά το νιώθουμε, όταν το άοσμο ενδιάμεσο εμπόδιο, η ψυχή που υπάρχει δίπλα μας, φύγει. Νιώθουμε το ίδιο μόνοι, το ίδιο υπέροχα μόνοι, διπλά χαρούμενοι από πριν, ανακαλύπτοντας το είναι μας. Ας ερωτευτούμε. Εμάς….
Κάποτε έγραψα ότι υπάρχουν άνθρωποι, που είναι άγγελοι. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που είναι σκιές. Και οι δυο τύποι ανθρώπου, μας βοηθούν και μας εξελίσσουν.
Φοβού αυτούς που είναι μόνο αέρας…
«Έσμιξε το δάκρυ με την άμμο….
και έγινε μια λάσπη ικανή,
Να οχυρώσει κάστρο σαν στεγνώσει.
Έτσι με βρήκε η λύτρωση.»
Πηγή: www.anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.