Του Γιάννη Φιλιππόπουλου
Φοβάμαι πως οι παιδικές εμμονές, οι φοβίες και οι προκαταλήψεις που όλοι μας λίγο πολύ είχαμε (σαν τις παιδικές ασθένειες ένα πράμα), μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή, δεν φεύγουν ποτέ. Ίσως να μεταλλάσσονται ενίοτε, ίσως και να παραμένουν αναλλοίωτες, πάντα όμως υπάρχουν εκεί απέναντι στον καθρέφτη με σάρκα και οστά να μας κλείνουν το μάτι για να μας θυμίζουν την αέναη παιδική μας υπόσταση.
Πάντα μου άρεσε η μουσική, ήταν και είναι το μεγάλο μου πάθος και η εξάρτηση εκείνη που ότι και να κάνω, ότι και να δω, φαντάζει μέσα στο μυαλό μου απλά σαν μια εικόνα σε ένα διαρκές video clip. Με πόσα τραγούδια αλήθεια και με πόσες μουσικές δεν έχουμε ντύσει πρόσωπα και καταστάσεις που έχει σκηνοθετήσει η ίδια μας η ζωή. Και καλά όλα αυτά, πού είναι το πρόβλημα θα μου πεις. Όσο πιο πολύ μου άρεσε μια μουσική τόσο περισσότερο την έκανα δικιά μου. Και να τσακώνομαι για να αποδείξω ότι η δικιά μου μουσική είναι η καλύτερη, η πιο ψαγμένη. Αλλοίμονο αν γινόταν μόδα, αν τη μάθαιναν πολλοί, ξενέρωνα, ένιωθα πως χάνω την προσωπικότητα μου. Δεν ήθελα κοντολογίς να μοιράζομαι με τους πολλούς, θησαυρούς που έπειτα από βαθιά αναζήτηση, μόνος μου και με κόπο ανακάλυπτα.
Πάντα μου άρεσε και η πολιτική, (αυτό και αν είναι ασθένεια), πάντα παρακολουθούσα την ιστορία της πολιτικής, τα ρεύματα, τις ιδεολογίες, σαν ένα μυθιστόρημα που σε εκπλήσσει διαρκώς και δεν φαντάζεσαι την εξέλιξη του.
Πρώτη φορά όταν άκουσα για την αριστερά, την ίδια κιόλας στιγμή έμαθα και για την κρίση που περνάει. Ίσως να φταίει και η συγκυρία, τέλος της δεκαετίας του '80 η αριστερά πέρασε πράγματι μια βαθιά κρίση. Μετά είδα όμως πως σε όλη της την πορεία από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, πάντα την κυνηγάει μια συγκυρία, μια άδικη κατάρα, λες και ποτέ δεν υπήρξε στην Ελλάδα αριστερά, αλλά ένας χώρος που είχε το όνομα "η κρίση της αριστεράς". Από τη φραξιονιστική πάλη της δεκαετίας του ’20, την προσωπολατρία του Ζαχαριάδη τη δεκαετία του ’30, το μυστικό σύμφωνο του Σκλάβαινα με την εξουσία, την υπουργοποίηση στελεχών της μετά τον πόλεμο, η κρίση της αριστεράς το ΄58, το ’73, το ’89, το 93, κλπ, κλπ, μέχρι την σοβαρότερη κατά τη γνώμη μου σημερινής της κρίσης, έχει κάποιος να θυμηθεί πάρα πολλά. Να όμως που αυτός ο τεμαχισμένος χώρος, ξύπναγε μέσα μου τη λογική της παράνοιας που είχα με την μουσική. Όσο πιο λίγοι, τόσο πιο καλοί. Ένας χώρος με πολλές γλυκιές συμμορίες όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος Νικολαϊδης.
Δε θέλω να μπω στην ουσία του θέματος περί αριστεράς, όυτε να πάρω πολιτική θέση εδώ. Αυτό που σχολιάζω είναι η χαμένη γοητεία και το σάπιο, νωθρό περιτύλιγμα ενός χώρου που κατακερματίστηκε από την αστραφτερή επιδερμίδα των λίγο απ’όλα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνεργασίες με το διάβολο αν χρειαστεί, κατά δήλωση του Τσίπρα, το Σταλινικό δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, το φλερτ με την ακροδεξιά, όλοι οι κουτσοί, στραβοί του Αγίου Παντελεήμονα και της πλατείας Συντάγματος και αυτή η απύθμενη, αβυσσαλέα δίψα για Εξουσία, οδήγησαν αυτό το κόμμα στην πιο mainstream αισθητική εκδοχή της κιτσαρίας, παρέα με ένα στ’ αλήθεια μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων. Ο λαϊκισμός και ο στόχος στα βασικά ένστικτα του ψηφοφόρου είναι αυτοσκοπός. Ένα κόμμα που στα σοβαρά χρησιμοποιεί σαν πολιτική λογική την παράνοια. Αυτά είδε ο Κουβέλης, πήρε το καπέλο του, πήρε και μερικά ακόμα καπέλα και έφυγε. Έφυγε όμως; Τον θυμάμαι καιρό τώρα να τον αποκαλούνε ως "η φωνή της λογικής". Τι απέγινε αυτή η λογική; Προφανώς είναι μία λογική που πάσχει από παράνοια. Χώρισε από τη γυναίκα του επειδή είχε ερωμένη και αφού παντρεύτηκε την ερωμένη του θέλει τώρα πίσω τη γυναίκα του σαν ερωμένη. Αν μπερδεύτηκες μην ανησυχείς, Όλα για κάποιο σκοπό γίνονται, άσε που είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.
Η πολιτική δεν ξέρω αν είναι για άλλους, αλλά για μένα σίγουρα είναι και ζήτημα αισθητικής. Μιας αισθητικής που μέσα μας είναι πάντα ιδιαίτερη, προσωπική, μοναδική. Σε αυτή τη γεμάτη προκλήσεις ζωή, ο καθένας επιλέγει το μονοπάτι του. Από νωρίς, από παιδί, από τότε που αρχίζει να ενορχηστρώνει μουσικά την κάθε του στιγμή, την κάθε του εμπειρία. Και αυτό το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθεί πάντοτε. Θα το συναντάει συνεχώς μπροστά του. Θυμήσου τον εαυτό σου τότε που ήσουν παιδί και ίσως συναντήσεις τον άντρα ή τη γυναίκα που είσαι σήμερα. Αθεράπευτα παρανοϊκός ή το ίδιο λογικός με τότε.
Πηγή: https://www.o-klooun.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.