ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!

Υπό Παρθενίου Ασημίδη

Αρχιμανδριτου Ι.Μ. Σιδηροκάστρου

Στο μέσο της περιόδου που διανύουμε, η αγία μας Εκκλησία προβάλλει το μεγαλύτερο και συνάμα σωτήριο σύμβολό της, τον Τίμιο Σταυρό. Ένα αντικείμενο, το οποίο βρίθει συμβολισμών και παραδόξων γεγονότων.

Τα δυσκατάληπτα αυτά γεγονότα ξεκινούν ήδη από τη δημιουργία του ξύλου από το οποίο είναι δημιουργημένος.

Σύμφωνα με την παράδοση πρόκειται για ένα κράμα τριών διαφορετικών δέντρων ( Κέδρου, Πευκου και Κυπαρίσσου). Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο καθότι παραπέμπει άμεσα στο Τριπρόσωπο του Θεού.

Διαφορετικά εντελώς τα τρία δέντρα, όπως διαφορετικά τα τρία πρόσωπα. Ενώνονται σε ένα δέντρο, όπως τα τρία πρόσωπα στον Ένα Θεό.

Αναμοχλεύοντας την ιστορία της παραδόσεως για την δημιουργία του ενός αυτού δεντρου ανακαλύπτουμε ότι αυτό προέρχεται από τα τρία “ραβδια” των τριών αγγέλων, που φιλοξένησε ο πατριάρχης Αβραάμ.

Συγκεκριμένα η ιστορία έχει ως εξής: Όταν ο Λωτ, ανηψιός του Αβρααμ, ζήτησε την συμβουλή του θείου του σχετικά με το τί να κάνει για να δεχθεί ο Θεός την μετάνοιά του, από μια αμαρτία, αυτός (ο Αβρααμ) του έδωσε τις τρείς αυτές ράβδους με την εντολή να τις φυτέψει.

Θα τις φύτευε και θα τις πότιζε με νερό από τον Ιορδάνη (καθόλου τυχαίο αν αναλογιστεί κανείς ότι σε αυτόν τον ποταμό βαπτίστηκε ο Κύριος). Το γεγονός της εμφύτευσης- εκβλάστησης θ' αποτελούσε σημείο της αποδοχής της μετάνοιας του Λωτ.

Υπακούοντας τις συμβουλές του θείου του ο Λωτ, κίνησε να φέρει νερό από τον Ιορδάνη, οποίος απείχε αρκετά από το μέρος την εμφύτευσης.

Ο πονηρός όμως, ο οποίος δεν ήθελε να γίνει αποδεχτή η μετάνοια του Λωτ, παρουσιαζόταν στον δρόμο ως κάποιος ταλαιπωρημένος άνθρωπος, οποίος του έπινε το νερό.

Ο Θεός τον λυπήθηκε και τελικά ο Λωτ κατάφερε να ποτίσει τις εμφυτευμένες ράβδους μια φορά. Με την μια αυτή φορά οι ράβδοι βλαστήσανε.

Δυο ανεξήγητα ανθρωπίνως: Βλαστίζουν μόλις με ένα πότισμα. Δηλωτικό του ενός και μόνου βαπτίσματος, τόσο του Κυρίου, όσο και το δικό μας, όπως επεκράτησε,

Οι ρίζες ενώνονται και οι τρείς ράβδοι συμπλέκονται δημιουργώντας ένα κορμό. Γενόμενος εις τύπον αγίας Τριάδος.

Πολύ αργότερα, την περίοδο του Σολομώντα, όταν ανοικοδομούνταν ο γνωστός ναός του εν λόγω βασιλέως, το παράξενο τούτο δέντρο κόπηκε, με σκοπό να αποτελέσει υλικό στη δημιουργία αυτού του ναού.

Κατά θεία όμως παραχόρηση ήταν αδύνατον να ταιριάξει και να χρησιμοποιηθεί. Άμεση συνέπεια ήταν να αποβληθεί και απορριφθεί τελείως χαρακτηριζόμενος, όχι απλά “άχρηστο”, αλλά “καταραμένο”, εφόσον δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί “προς δόξα θεού”.

Η αποστολή του ήταν άλλη, πολύ διαφορετική από αυτή που μπορούσαν να διανοηθούν οι οικοδομούντες τον κτιστό τούτο ναό.

Συντέλεσε στο έργο της θείας πρόνοιας για την σωτηρία του κόσμου, καθιστάμενο ως υλικό για τη δημιουργία οργάνου καταδίκης του εκούσια καταραμμένου.

Του μόνου αναμφισβήτητα αθώου. Να γίνει ο σταυρό που θα δεχόταν επάνω του τον ενανθρωπήσαντα Λόγο και θα εμποτιζόταν με το Τίμιο Αίμα Του.

Εμποτιζόμενο με το Τίμιο Αίμα του Θεανθρώπου, αγιάζεται και λαμβάνει δυνάμεις πέραν της φυσεως και της ανθρώπινης λογικής. Συντελεί θεραπείες, νεκραναστάσεις, αποδίωξη δαιμονίων.

Οι δυνάμεις αυτές συντέλεσαν στο να καταστεί αγαπητό στους χριστιανούς. Τόσο ώστε, για να εκδηλώσουν την αγάπη και τον σεβασμό τους, να σπεύδουνεις προσκύνηση.

Προσκύνηση ενός οργάνου θανατικής ποινής. Ποινής φοβερού πόνου- μαρτυρίου, αλλά και άκρως εξευτελιστικής, καθώς οι καταδικασμένοι μ αυτόν τον τρόπο τοποθετούνταν επάνω στον σταυρό γυμνοί.

Η θανατική ποινή πλέον έχει καταργηθεί. Δια τούτο πλέον ο σταυρός για τον χριστιανός έχει λάβει μια άλλη έννοια. Την έννοια των θλίψεων και διαφόρων δυσκολιών κατα την επίγεια ζωή. Όλα αυτά τα γεγονότα τα οποία μας προσφέρουν πόνο, τόσο σωματικό, όσο και ψυχικό.

Παρά ταύτα η Εκκλησία μας μας καλεί να τον προσκυνήσουμε.

Άραγε όμως καταλαβαίνουμε την έννοια της λέξεως προσκυνώ;

Σίγουρα από την εμπειρία μας δύναται να κατανοήσουμε τι σημαίνει η λέξη. Όμως θεωρώ σκόπιμο να γνωρίσουμε και γραμματικά- ετυμολογικά τι σημαίνει.

Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε γνώστες της χρήσης των λέξεων και κατανοούμε πολύ καλύτερα την κίνηση που διαπράττουμε ακούγοντας αυτήν.

Η λέξη προσκυνώ όπως γίνεται αντιληπτό προέρχεται από την πρόθεση προς, η οποία δηλώνει κίνηση και το ρήμα κυνέω-ῶ.

Το συνηρημένο ρήμα κυνώ σημαίνει φιλώ- ασπάζομαι και κατά μια πιο ευρύτερη έννοια αποδέχομαι. Συνεπώς το σύνθετο αυτό αυτό ρήμα έχει την έννοια της κίνηση προς ασπασμό, αυτό που εξάλλου γνωρίζουμε μέσα από την εμπειρία μας.

Κίνηση ασπασμού η προσκύνηση. Ασπαζόμαστε, όμως, κάτι που το αγαπάμε. Ενώ αρχικά αυτή η κίνηση αγάπης προς το σταυρό δείχνει παράδοξη, καθότι πρόκειαι για αντικείμενο που παρέχει πόνο και γενικότερα δυσάρεστες καταστάσεις, υπάρχει μία δικαιολογία.

Η αγάπη προς αυτόν( το σταυρό) καθίσταται ανθρωπίνως αδιανόητη, για το λόγο ότι γίνεται πάροχος δυνατού πόνου και δυσάρεστων-ανεπιθύμητων αισθημάτων.

Όμως η παροδοξότητα του Σταυρού συνεχίζεται. Αυτός γίνεται από όργανο καταδίκης- θανάτου, όργανο σωτηρίας. Κατά χάριν θέωσης.

Ανάστασης από τον πνευματικό θάνατο, την αμαρτία. Αυτός είναι το τέλος- σκοπός του.

Αυτό ακριβώς το τέλος δίνει και το νόημα στην αγαπητική αυτή κίνηση στην οποία μας προτρέπει η Εκκλησία να προβούμε.

Ιστάμεθα ενώπιον ενός καλέσματος αποδοχής μια πορείας, πόνου μεν, αλλά που αποκορύφωση και τέλος της είναι η Ανάσταση.

Πηγή: https://www.romfea.gr/