ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ!

 Του Γιάννη Πανούση

...κι επανέρχονται στη σέντρα
μέχρι το επόμενο γκολ
μέχρι την άλλη ψευδαίσθηση
μέχρι τη βασανιστική αυταπάτη

Χρίστος Παπαγεωργίου, Περιττά κιλά

Από τη μία το Ποινικό δίκαιο ανάμεσα στον Καταργητισμό και τη Μηδενική ανοχή, η απεγκληματοποίηση ως χαρακτηριστικό μετανεωτερικού ανθρωπισμού(;), η πλημμελειοποίηση των κακουργημάτων ως ένδειξη αναγνώρισης του "δικαίου του παραβάτη" (ο εξεγερμένος εγκληματίας;), η ποινή-κράτηση που (δεν) δίνει το χρόνο και τον τρόπο στον κρατούμενο για "να σκεφτεί το λάθος του"(;), οι φυλακές του μίσους και της αθλιότητας κι από την άλλη το έγκλημα ως τερατούργημα και ο εγκληματίας –τέρας (αρρωστημένος, διεστραμμένος, παράφρων), η ανασφάλεια της θυματοποίησης, τα ακραία σεξουαλικά εγκλήματα, οι χωρίς οίκτο Μαφίες, έχουν βάλει την Πολιτεία και το Νομοθέτη στη μέση ενός (φαινομενικού;) αδιεξόδου αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων κι αντιλήψεων.

Έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο της αμφισβήτησης του Κοινωνικού συμβολαίου και στην απόρριψη του ουσιαστικού ορισμού του εγκλήματος ("κατασκευή" των ισχυρών), στον εξωραϊσμό του προφίλ του εγκληματία (θύμα των περιστάσεων) και στη δαιμονοποίηση της αντεγκληματικής πολιτικής (κρατική καταστολή).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο έμβοφος πολίτης (γνωστός και ως κυρ Παντελής, δεδομένου ότι οι μη κυρ Παντελήδες δεν σκιάζονται από/με τίποτα λόγω ιδεολογικής καθαρότητας) προσπαθεί να κατανοήσει το τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει, πώς συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει για να πάψει να συμβαίνει.

Ας σκεφτούμε με σχήματα, μιάς και οι λέξεις δεν πείθουν.

Αν δεχτούμε ότι υπάρχει μία τριγωνική σχέση, όπου στην κορυφή του τριγώνου βρίσκεται ο Νόμος, στη μία γωνία της βάσης ο Παράνομος και στην άλλη ο Αστυνόμος κι αν το βέλος των αρμοδιοτήτων/ευθυνών κατευθύνεται καθοδικά από την κορυφή-Νόμος προς τον Παράνομο κι από τον Παράνομο σε ευθεία γραμμή προς τον Αστυνόμο και τέλος επιστρέφει ανοδικά προς την κορυφή-Νόμο, τότε μπορούμε να φανταστούμε τις εξής περιπτώσεις:

- Νόμος επιεικής - Παράνομος μέτριας εγκληματικότητας - Αστυνόμος ήπιας αστυνόμευσης

- Νόμος αυστηρός - Παράνομος σκληρός - Αστυνόμος βίαιος

Βέβαια κάποιος μπορεί να αντιλέξει ότι ενδεχομένως να έχουμε:

- αναχρονιστικό Νόμο - καλό Παράνομο (εξ ου και η καλή βία) - κακό Αστυνόμο (εξ ου και το σύνθημα "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι")

Ή και

- Νόμο ανεφάρμοστο - Παράνομο ατιμώρητο - Αστυνόμο ενοχοποιημένο

Σε κάθε περίπτωση δύσκολο βλέπω να έχουμε το αλά γκρέκ μοντέλο

- Νόμος ασαφής - Παράνομος ασύδοτος - Αστυνόμος παροπλισμένος.

Τα γράφω όλα αυτά διότι τελευταία άρχισε πάλι αυτή η παραφιλολογία ή εγκληματολογικοδημοσιογραφική φλυαρία περί της αυξήσεως της εγκληματικότητας με ταυτόχρονη καταγγελία του δικαστικού και σωφρονιστικού συστήματος και πλήρη απαξίωση της Αστυνομίας.

Μία ακόμα παράνοια της ελληνικής κοινωνίας: να προτείνει τ’ αντίθετα και τ’ αντιφατικά.

ΥΓ.ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Η ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΒΑΤΗ (ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ) ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ (ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ)

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Πηγή: https://www.capital.gr/