ΑΝ Η ΚΑΪΛΗ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...!

Του Σπύρου Δημητρέλη

Με πολύ ενδιαφέρον η ευρωπαϊκή και ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί το Qatargate. Για τους Έλληνες το ζήτημα είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον, διότι μια εκ των πρωταγωνιστών είναι Ελληνίδα. Μια κυρία που μπήκε στα ελληνικά κοινά πριν από περίπου δύο δεκαετίες. Ήταν μια πανέμορφη φέρελπις, η πολιτική και τα media ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρα μαζί της, αλλά υπάρχουν πλέον οι ενδείξεις ότι ήταν εξαιρετικά ευάλωτη σε κάθε είδους γενναιοδωρία. Θα είμαι ειλικρινής. Αυτές τις ημέρες ζήλεψα την βελγική Δικαιοσύνη. Όπως στο παρελθόν έχω ζηλέψει την ιταλική και την αμερικανική. Για την ελληνική Δικαιοσύνη δεν μπορώ να πω το ίδιο. Τα περιστατικά που την έχω θαυμάσει είναι ελάχιστα. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Θυμάμαι πρόχειρα από την πρόσφατη ιστορία την ημέρα που κρίθηκε αντισυνταγματικός ο νόμος για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών και έχω διαβάσει από την νεότερη ιστορία την άρνηση των Τερτσέτη και Πολυζωϊδη να υπογράψουν την καθ’ υπόδειξη των ανακτόρων καταδίκη του Κολοκοτρώνη σε θάνατο. Είμαι σίγουρος, ωστόσο, ότι υπάρχουν και χιλιάδες άλλες πολύ καλές στιγμές για την ελληνική Δικαιοσύνη. Όταν έδειξε ότι κάνει τη δουλειά της ανεξάρτητα από την πολιτική εξουσία και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Έχω, όμως, βάσιμες αμφιβολίες για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα της ελληνικής Δικαιοσύνης στην υποθετική περίπτωση που το ζήτημα χρηματισμού της Εύας Καϊλή διαδραματιζόταν στην Ελλάδα. Στην περίπτωση, δηλαδή που η κυρία Καϊλή ήταν βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και υπήρχαν ενδείξεις ή πληροφορίες χρηματισμού της για να προωθήσει ξένα συμφέροντα στο ελληνικό νομοθετικό σώμα. Οι αμφιβολίες αυτές δεν έχουν δημιουργηθεί τυχαία. Να θυμίσω μόνο τι έχει συμβεί στο παρελθόν. Για τις μίζες στα εξοπλιστικά με την εμπλοκή Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου η εξεταστική επιτροπή της Βουλής δεν τους οδήγησε στις φυλακές. Αυτό έγινε αργότερα, όταν χρεοκόπησε η χώρα και τα κλειδιά της παραδόθηκαν στους δανειστές. Την ώρα που κόβονταν μισθοί και συντάξεις και άνθρωποι αυτοκτονούσαν λόγω του κοινωνικού κόστους της χρεοκοπίας, αποδόθηκε τελικά Δικαιοσύνη. Να θυμίσουμε και άλλες υποθέσεις. Την ομολογία Τσουκάτου για λήψη χρηματικού ποσού από επιχείρηση και πρώην υπουργούς που αποδείχθηκε ότι είχαν χρηματιστεί ή είχαν παραβιάσει τη νομοθεσία χωρίς να περάσουν όμως στο κρατητήριο ούτε μια ώρα. Ο χειρισμός με συστολή και ατιμωρησία των υποθέσεων χρηματισμού πολιτικών προσώπων και μεγαλο-επιχειρηματιών που παραβιάζουν τη νομοθεσία είναι αυτή που διαχέει το αίσθημα ασυδοσίας στην κοινωνία και νομιμοποιεί και αναπαράγει συμπεριφορές Καϊλή σε κάθε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο και στρώμα.

Οι ευθύνες βέβαια των ίδιων των λειτουργών της Δικαιοσύνης για αυτήν την κατάσταση είναι από ελάχιστες έως μηδενικές. Είναι έτσι δομημένη η όλη λειτουργία και διαδικασία, που για να κινηθεί η Δικαιοσύνη εναντίον κάποιου μεγαλόσχημου θα πρέπει να υπάρχει πολιτική κάλυψη ή και πολιτική εντολή. Μπορείτε να φανταστείτε έναν Έλληνα εισαγγελέα να εγκαλεί εν ενεργεία πολιτικό πρόσωπο και να τον ανακρίνει, όπως έκανε ο Γενικός εισαγγελέας στις ΗΠΑ στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον για την υπόθεση Λεβίνσκι; Μπορείτε να φανταστείτε τις ελληνικές αστυνομικές αρχές να κάνουν έφοδο σε εν ενεργεία πολιτικό πρόσωπο χωρίς πολιτική εντολή ή κάλυψη; Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς είπε σε πρόσφατη ομιλία του ότι "όταν η Χρυσή Αυγή εγκλημάτησε, την έστειλα στη δικαιοσύνη σιδεροδέσμια. Κι από εκεί βρέθηκαν στη φυλακή". Και έκανε πολύ καλά ο πρώην πρωθυπουργός και έστειλε τους εγκληματίες στη Δικαιοσύνη.

Γιατί, όμως, η Δικαιοσύνη περίμενε πρωθυπουργική παρέμβαση για να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να βάλει στη φυλακή εγκληματίες νεοναζί; Γιατί η Δικαιοσύνη χειραγωγήθηκε από την πολιτική εξουσία για να στήσει τη σκευωρία Novartis; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Αυτό που είναι σίγουρο, όμως, είναι ότι η ποιότητα μιας δημοκρατίας εξαρτάται από την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Ιδού ένα λαμπρό πεδίο μεταρρύθμισης εφόσον θέλουμε να γίνουμε πραγματικά μια δυτικού τύπου ανεπτυγμένη δημοκρατία. Τρόποι υπάρχουν. Αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση. Η λαϊκή βούληση για αυτήν τη μεταρρύθμιση σίγουρα υπάρχει διότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών μόνο να κερδίσει μπορεί από αυτήν. Ίσως να έχει αργήσει πολύ η ώρα που οι Έλληνες, εκτός από κυβέρνηση και σύνθεση κοινοβουλίου, θα πρέπει να επιλέγουν οι ίδιοι και τους επικεφαλής της Δικαιοσύνης.

Πηγή: https://www.capital.gr