Επιφυλάσσομαι για τον όρο πολυπολιτισμικότητα – που λόγω επικαιρότητος συχνά αναφέρεται…
Η συνισταμένη αποτελείται από συνιστώσες έτσι, το χρώμα σχηματίζει αποχρώσεις, η φιλοσοφία, η ιδεολογία διαχέουν παραλλαγές. Μπορούν οι αποχρώσεις, οι παραλλαγές, να πάψουν να υπάγονται στη μητέρα προέλευση τους, και να απογαλακτιστούν τόσο, ώστε να την ανατρέψουν; Αν και αυτό, κάποιες φορές είναι εφικτό, όπως στα χρώματα συμβαίνει! Στην προκειμένη περίπτωση, ο πολιτισμός που δημιούργησαν οι άνθρωποι, είναι ένας: Αυτός της εκμετάλλευσης! Με τα θεμέλιά του, το κτήριο, τους ορόφους, τα δώματα.
Μπορούμε να ομιλούμε για μορφές εκμετάλλευσης, με χειρότερες ή λιγότερο άθλιες υλικές συνθήκες, με περισσότερο ή λιγότερο ανεπτυγμένη τεχνολογία, με ακραία βία ή λιγότερο βίαιες, με απόλυτο σκότος ή ημίφως, με βαριές ή ελαφρότερες ψυχικές ασθένειες! Με τα θεμέλια όμως της μητρόπολης ακλόνητα!
Ο πολιτισμός που δημιούργησαν οι άνθρωποι, είναι ένας, και είναι εκμεταλλευτικός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ένα άλλο ερώτημα που εγείρεται, εφ’ όσον δεχθούμε την ύπαρξη της πολυπολιτισμικότητας, είναι:
Οι υλικές, εργασιακές, ψυχολογικές συνθήκες που επικρατούν, αφήνουν περιθώρια επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων ώστε η πολυπολιτισμικότητα να περάσει στο ευκταίο: Τη διαπολιτισμικότητα;
Εκτός, εάν στις έννοιες της επικοινωνίας, της αλληλεπίδρασης, της εκατέρωθεν αποδοχής που κοσμούν τον όρο διαπολιτισμικότητα, συμπεριλάβουμε τα συμπλέγματα μίσους, μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων που γεννά η πανανθρώπινη αλληλοεξόντωση.
Όσον αφορά την παιδαγωγική, αυτή υπηρετεί τη φιλοσοφία, την ιδεολογία που επισκοπούν μια κοινωνική οργάνωση, της οποίας την αναπαραγωγή-διαιώνιση, η παιδαγωγική επωμίζεται.
Τις σχέσεις των ανθρώπων, τις χαρακτηρίζει ο ατομικισμός που σαν ψυχολογία της εκμετάλλευσης, αποκόπτει το ερωτικό-σεξουαλικό ένστικτο από την ανθρώπινη φύση, την αίσθηση από την νόηση, την ψυχή από το σώμα, για να αποκλείσει την ενότητα, που τον απειλεί.
Ο ατομικισμός εδραιώνεται με τη μισαλλόδοξη πατρίδα που μισεί όλες τις άλλες, θέλοντας να τις υποτάξει, για να τις εκμεταλλευτεί, με τις αυταρχικές, μονοθεϊστικές, ανέραστες, μισαλλόδοξες θρησκείες, με τη μονογαμικής αποχής έρωτος, οικογένεια, με την εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων.
Οι συναντήσεις μεταξύ των ανθρώπων από άλλα κράτη, άλλες ηπείρους, με άλλα ήθη-έθιμα, άλλες θρησκείες, δεν διέπονται από την αξιοπρέπεια της αμοιβαιότητας, της ισηγορίας, των ίσων ευκαιριών, αλλά διακρίνονται για τη σκληρή βιοπάλη των εξαθλιωμένων μεταναστών, κάτω από τις άδικες, υπεροπτικές, εξευτελιστικές διαταγές των αφεντικών, πλουσίων και μη, τις οποίες, οι μετανάστες καλούνται, να εκτελέσουν πότε γλείφωντας τους αφέντες πότε εξαπατώντας τους, καιροφυλακτώντας πάντα στη πρώτη ευκαιρία να τους μιμηθούν, για να νοιώσουν ολοκληρωμένοι-επιτυχημένοι. Το ίδιο ισχύει, και για τους εργαζόμενους κάθε πατρίδος.
Οι άνθρωποι είτε φτωχοί είναι είτε πλούσιοι, αναλώνουν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), τον χρόνο τους, δουλεύοντας, εκπαιδεύοντας παιδιά, στο μάταιο περιττό, για να τα παραδώσουν, ευνουχισμένα, αποβλακωμένα, στους νόμους της αγοράς και του κέρδους, παίρνοντας (τις τελευταίες δεκαετίες λόγω υψηλής τεχνολογίας) το όραμα, το νόημα της ζωής κυρίως από το τηλεοπτικό θέαμα, το οποίο προερχόμενο, ελεγχόμενο από τους οικονομικά κυρίαρχους, – εκτονώνοντας τους μεσοαστομικροαστούς – διαμορφώνει συνειδήσεις, προβάλλοντας πρότυπα, που αναπαράγουν την εμπορευματική, ανταγωνιστική κοινωνία της βίας, της δολιότητας. Ο αισιόδοξος εξωραϊσμός ενός κόσμου που βρίσκεται σε μόνιμη έχθρα με τον ενστικτοσυγκινησιακό πυρήνα του, αποτελεί πυξίδα άνευ δεικτών. Όταν οι άνθρωποι, βρίσκουν το θράσος, να αρνούνται τη φύση τους, εμμένοντας σε αυτόν τον τρόπο ζωής, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά αυτός της εκμετάλλευσης! Είναι ικανή η λογοτεχνία που δεν έχει τη δύναμη ενός ενστίκτου, αλλά αντιπροσωπεύει την νοησιαρχία, η οποία σαν φιλοσοφική βάση του πολιτισμού, αποκόπτει την νόηση από την πηγή της – την αίσθηση – υποτιμώντας αυτή, διαστρέφοντας, την κολοβή πλέον νόηση, σε δολιότητα, επιστήμη εγκλήματος!
Είναι ικανή η λογοτεχνία να αποσπάσει την ανθρωπότητα από αυτήν την πλάνη;
Η λογοτεχνία, και όταν ακόμη σφύζει από κριτικό στοιχείο, δηκτικό, (παρ’ ότι ο λόγος διαθέτει δύναμη) δεν μπορεί να αποσπάσει τους ανθρώπους, από τη διαστροφή του πολιτισμού τους, σωριάζοντάς τον! Φέρνοντας αυτούς πιο κοντά! Η λογοτεχνία, ούσα αδύναμη, και όταν ακόμη, είναι δηκτική, έχει υποχρέωση απέναντι στις τύψεις που η δήθεν αισθαντικότητά της δημιουργεί, να αγωνίζεται (κι ας είναι ατελέσφορος ο αγώνας της, λόγω της αδυναμίας της), για την αθώωση της ηδονής, της χαράς του Έρωτα, για την αθώωση της πολυγαμικής, αμφιφυλόφιλης φύσης του, την οποίαν, ο πολιτισμένος άνθρωπος, συκοφαντώντας, κατεδίκασε σε πνιγμό, εξαφανίζοντάς την!
Η λογοτεχνία και η τέχνη ολάκερη, σαν ένα από τα υποκατάστατα, που μαζί με την εξιδανίκευση των υλικών αγαθών και την ξιπασιά της καριέρας, ανέλαβαν, να παρηγορήσουν τους πολιτισμένους εξολοθρευτές του Έρωτα, οι οποίοι, μαζί με τον Έρωτα, εξολόθρευσαν την αίσθηση, το πνεύμα τους!
Η τέχνη, είναι και αυτή, υπόλογη, ένοχη απέναντι στον Έρωτα, στη Φύση, σαν ανήθικη μιμήτριά τους, χλευαστική, σαν ψευδαίσθηση εκπλήρωσης! Είναι υπόλογη, ένοχη, σαν παρηγορήτρα-αποκούμπι που δίνει διέξοδο (εξιδανικεύοντας το πρόβλημα), στο αδιέξοδο του πολιτισμένου επιστήμονος φονιά!
Σε μια ερωτική (πολυγαμική) κοινωνία αμφιφυλοφίλων, η οποία θα χρησιμοποιούσε τα υλικά αγαθά, αντί να τα εξιδανικεύει, λόγω πληκτικής κενότητος: Η τέχνη δεν θα υπήρχε! Η υγιής αίσθηση, το νηφάλιο πνεύμα που θα εξέφραζαν την ευδαιμονία, θα εξαφάνιζαν τις άρρωστες του πολιτισμού αιτίες υπάρξεώς της.
Είναι τραγικό, κωμικό, διαστροφικό, αλλά αναμενόμενο, ως απότοκο της παραφροσύνης των πολιτισμένων που αφού έχουν σκοτώσει τη ζωή μέσα τους, όντες ευνούχοι, αναζητούν αποκάρωμα, ελπίδα, νόημα ύπαρξης σε κάτι που δημιούργησε η δύστυχη διαστροφή του ακρωτηριασμού τους, και σαν τέτοιο, είναι a priori καταδικασμένο να σβήσει ή ως ψοφοδεής, η τέχνη θα έρπει μαζί με τον πολιτισμένο άνθρωπο που είναι μισός που είναι νεκρός!
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.