Δημήτρης ΔανίκαςΠέρα από συλλαλητήρια, πορείες, διαμαρτυρίες, καταλήψεις, εντοιχισμούς, κοπάνες και άλλα τέτοια. Πέρα από κομματικούς «στρατούς» και πέρα από ιδεολογίες.
Πέρα από πολιτικά συστήματα, όπως καπιταλισμός, υπαρκτός σοσιαλισμός, δικτατορίες, φασισμός, τριτοκοσμικές καταστάσεις και άλλα τέτοια
Πέρα από γνωριμίες, συγγενικές σχέσεις, «σπρωξίματα», σκονάκια, διαδικτυακές εξετάσεις, πέρα από το οτιδήποτε «ενδιάμεσο» ανάμεσα στον υποψήφιο φοιτητή και το οποιοδήποτε πανεπιστημιακό ίδρυμα. Και πέρα από δημόσια, ιδιωτικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Πέρα απ όλα αυτά.
Ένα και μοναδικό το απόλυτο κριτήριο: διάβασες; Πόσο διάβασες; Αρκετά; Τότε μπαίνεις. Δεν διάβασες; Δεν έστρωσες τον πισινό σου; Τότε δεν μπαίνεις. Αυτό το πρώτο, το ακατανίκητο, το απόρθητο, το διαχρονικό κριτήριο. Όλα τ άλλα δευτερεύοντα
Τόσο απλά. Αλλά κι αν ακόμα με σπρώξιμο τα καταφέρεις, στη συνέχεια αν δεν στρώσεις τον πισινό σου, ε τότε πάνω σε τοίχο θα πέσεις. Τότε εντελώς ακατάλληλος. Τότε ξύλο απελέκητο
Αλλά ακόμα κι αν με σπρώξιμο το πτυχίο θα το πάρεις, όταν βγεις στην πιάτσα θα κοπανάς μύγες και πελάτη με τα κιάλια θα βλέπεις
Και όποιος καταφεύγει στους υπαρκτούς κοινωνικούς διαχωρισμούς, στις τάξεις δηλαδή (Classes). Οποιος, για τον αναλφαβητισμό του, την αποτυχία του, την μιζέρια του, επικαλείται την φτώχεια των γονιών του και την κακή του μοίρα, , αυτός βολεύεται με δακρύβρεκτες μακακίες, «βλέποντας» τον εαυτό του ως ήρωα μελοδραματικής ανοησίας του τύπου «αμάρτησα για το παιδί μου»
Κι αυτό γιατί είναι γνωστό και τεκμηριωμένο με στοιχεία και στατιστικές, ότι συνήθως παιδιά φτωχών οικογενειών είναι εκείνα που εκτοξεύονται ψηλά. Διότι οι γόνοι εύπορων οικογενειών, από την μαλθακότητα, την πολυτέλεια και τις ανέσεις, στερούνται κινήτρων ώστε να δραπετεύσουν και μια άλλη πορεία, να ακολουθήσουν
Οι έσχατοι κοινωνικά με το κίνητρο να διαγράψουν πορεία προς τα ψηλά. Αντιθέτως οι πρώτοι, οικονομικά, χωρίς κίνητρο καταλήγουν, ενίοτε πολύ χαμηλά. Αυτά τα μεγάλα μαθήματα ζωής. Αυτή η πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει. Η διαλεκτική των αντιθέτων.
Και επειδή ο ανταγωνισμός είναι τόσο, μα τόσο ακραίος και «θανατερός». Επειδή τα πρωτοκλασάτα μυαλά είναι πολλά, ενώ οι καλές δουλειές και οι μεγάλες ευκαιρίες είναι λιγότερες και «στενές». Δηλαδή επειδή τα κομμάτια της πίτας είναι λιγότερα από τα στόματα που τα διεκδικούν, γι αυτό όσο καλύτερος, όσο πιο άριστος, όσο πιο έξυπνος, όσο πιο αφοσιωμένος και όσο πιο απαιτητικός, τόσο περισσότερες οι ευκαιρίες και οι καλές δουλειές που φλερτάρουν να τον αγκαλιάσουν και μαζί του να «κοιμηθούν»!
Φυσικά το επίπεδο των καθηγητών, καθώς και οι υποδομές των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, παίζουν ρόλο σημαντικό. Όμως στα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Εκεί όπου η επιστημονική έρευνα είναι πρωταγωνιστική. Εκεί όπου οι υλικοτεχνικές υποδομές και το επίπεδο των καθηγητών έχουν εκτοξευθεί μέχρι τον ουρανό. Εκεί λοιπόν, στα ξένα πρωτοκλασάτα Πανεπιστήμια έτσι και ο τάδε φοιτητής μείνει μετεξεταστέος για δεύτερη χρονιά, ε τότε θα λάβει επιστολή με την οποία θα πληροφορείται το οριστικό διαζύγιο ανάμεσα σ αυτόν και τη σχολή του
Οποιος στρώνει τον κώλο του και διαβάζει, κανένα νομοσχέδιο, κανένα παράρτημα ξένου ιδιωτικού πανεπιστημίου δεν τον τρομάζει. Ποιος φοβάται τον ανταγωνισμό; Μα φυσικά εκείνος που χαραμίζει τα νιάτα του «για ένα πουκάμισο αδειανό»!
Πηγή: https://www.protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.