Ο ΠΑΙΖΩΝ ΧΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΙΝΩΝ ΜΕΘΑΕΙ!

Του Χρήστου Χωμενίδη

Εάν αληθεύουν οι μαρτυρίες εναντίον του Κωνσταντίνου Πολυχρονόπουλου (δεν παύει να με εντυπωσιάζει πως μόλις κάποιος πρώτος σηκώσει την πέτρα για τον λιθοβολισμό, ακολουθούν ακαριαία άλλοι χίλιοι), εάν όσα ακούμε και διαβάζουμε ισχύουν, προκύπτει ότι ο "Άλλος Άνθρωπος" είναι άνθρωπος των παθών. Των τετριμμένων μάλιστα παθών. Της γειτονιάς.

Μέχρι πριν από λίγα σχετικά χρόνια, έτσι και σε έτρωγε η τσέπη σου να τζογάρεις, έπρεπε να ντυθείς κάπως καλά, να φορέσεις και γραβάτα, και να οδηγήσεις -ή να πάρεις ταξί- μέχρι το κοντινότερο σου από τα ευάριθμα καζίνο της χώρας. Είχες τον χρόνο να ελέγξεις την επιθυμία και να κάτσεις στα αβγά σου. Σίγουρα δεν γινόταν να πεις στη γυναίκα ή στον άντρα σου "πετάγομαι στην πλατεία, να πιω ένα καφεδάκι και επιστρέφω". Αφότου επιτράπηκαν τα "φρουτάδικα", ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια. Παντού. Κάνεις, καθοδόν από τη δουλειά, μια μικρή παράκαμψη και χάνεις μέσα σε ένα τέταρτο την είσπραξη μιας εβδομάδας. Ή ενός μήνα. Ρίχνεις νερό έπειτα στο πρόσωπό σου και μπαίνεις σπίτι σου με ύφος ανέμελο. Παλιότερα, που ο κόσμος κινούνταν με μετρητά, η υποψιασμένη σύζυγος μπορούσε να ψάξει στο πορτοφόλι σου, να διαπιστώσει ότι λείπουν δεκαπέντε ή εκατόν πενήντα χιλιάδες δραχμές και να σε ανακρίνει με τον παραδοσιακό τρόπο των Ελληνίδων γυναικών. Σήμερα, που τα λεφτά τα έχεις σε λογαριασμούς και κόντρα λογαριασμούς, που τα σηκώνεις με κάρτες και κόντρα κάρτες, πρώτα εσύ θα χρεοκοπήσεις και έπειτα θα βρει εκείνη τους κωδικούς.

Δεν υπήρχαν -θα μου πείτε- ανέκαθεν καφενεία που λειτουργούσαν ως χαρτοπαικτικές λέσχες; Βεβαίως. Για να κάτσεις όμως στην τσόχα τους έπρεπε να υποβάλεις διαπιστευτήρια. Να σε τσεκάρουν ότι έχεις "πρόσωπο", τουτέστιν εχεμύθεια και οικονομική επιφάνεια. Δεν ξεπουπούλιαζαν εκεί τον κάθε κακομοίρη για να τους κυνηγάει έπειτα η οικογένειά του. Δεν οργανώνονταν καρέ σε σπίτια; Όλοι έχουμε δει τη "Χαρτοπαίκτρα" με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Στρώνονταν ανάμεσα σε παρέες. Σπάνιο να σε κατέστρεφε ο ίδιος ο κοινωνικός σου κύκλος. Ενώ σήμερα, σήμερα τα λεφτουδάκια σου τα τρώει ένα μηχάνημα. Ένας αλγόριθμος.

Δεν χρειάζεται, στην πραγματικότητα, καν να βγεις από το σπίτι. Στρώνεσαι με τη σωβρακοφανέλα εμπρός στην οθόνη του λαπτοπ και καταστρέφεσαι ενώ τα πιτσιρίκια σου μπουσουλάνε στο χαλί. "Μόλις πόνταρα τις διακοπές σας!" θα έπρεπε κανονικά να τα ενημερώσεις.

Δεν χωρά γαρ αμφιβολία. Στα τυχερά παιχνίδια, κερδίζει πάντα, μακροπρόθεσμα, ο άλλος. Όχι ο "Άλλος Άνθρωπος". Μα η μπάνκα, η μάνα, η εταιρεία πλέον που έχει την άδεια διεξαγωγής τους. Ο παίζων χάνει. Και ο πίνων μεθάει.

Θα έπρεπε να κλείσουν τα "φρουτάδικα" στις γειτονιές; Να απαγορευτεί ο διαδικτυακός τζόγος, όπως η διαδικτυακή παιδική πορνογραφία;

Εδώ εγείρεται ακανθώδες ζήτημα. Οφείλει το κράτος να προστατεύει τους πολίτες από τις ολέθριες έξεις τους; Να θέτει εκτός νόμου ό,τι εξακριβωμένα υποσκάπτει τη σωματική και την ψυχική τους υγεία; Ό,τι τους εξουθενώνει οικονομικά;

Ακούγεται, από τη μία, σωστό και πρέπον. Συμβαίνει άλλωστε με τα ναρκωτικά - άλλο εάν σε πόλεις της Αμερικής έχει πρόσφατα αποποινικοποιηθεί η χασισοποτεία και όλο το Μανχάταν, μαθαίνω, ζέχνει (ή ευωδιάζει) μπάφο… Πού θα τραβούσες ωστόσο τη γραμμή; Σε ποιο σημείο θα εξαντλούνταν η αυστηρότητά σου;

Όσο τα "μαλακά" και τα "σκληρά" ποτά, η μπύρα και η βότκα, διατίθενται ελεύθερα, σε απεριόριστες πόσοτητες, αρκεί να είσαι ενήλικας -αν και αρκετά μίνι μάρκετ κάνουν τα στραβά μάτια και σε δεκαπεντάρηδες-, ο κίνδυνος να κυλήσεις στον αλκοολισμό ελλοχεύει. Το δε χειρότερο; Οι περισσότεροι αργούν να συνειδητοποιήσουν την κατάστασή τους. Βαυκαλίζονται επί χρόνια ότι είναι κοινωνικοί πότες.

Όσο τα προϊόντα καπνού γεμίζουν ράφια, οι καρκίνοι και τα καρδιοαγγειακά νοσήματα θα κάνουν θραύση μεταξύ των φουμαδόρων, οι οποίοι προτιμούν να τουρτουρίζουν στα πεζοδρόμια ή να φλογίζονται με σόμπες, παρά να χαρμανιάζουν στο εσωτερικό των εστιατορίων.

Φανταστείτε μια κοινωνία απαλλαγμένη από βλαβερές έξεις – πλεονασμός, όλες οι έξεις είναι βλαβερές. Πόσο θα μειώνονταν, πρώτα από όλα, τα φαρμακευτικά και τα νοσοκομειακά έξοδα, αντάμα και τα τροχαία δυστυχήματα. Ο πληθυσμός, απολύτως, νηφάλιος θα απολάμβανε το ηλιοβασίλεμμα ρουφώντας φυσικούς χυμούς. Θα παρακολουθούσε ταινίες και θεατρικά έργα, στα οποία -για τον φόβο του μιμητισμού- δεν θα επιτρεπόταν καμία αναφορά σε ουσίες και οινοπνεύματα και σε ρεμάλια, χαρτόμουτρα, αλογομούρηδες… Μα για σταθείτε! Δεν θα έπρεπε να απαγορευτεί και το κόκκινο τουλάχιστον κρέας, που αποδεδειγμένα τοξινώνει τον ανθρώπινο οργανισμό, όταν ιδίως καταναλώνεται συχνότερα από δύο φορές τον μήνα; Να μπει υγειονομικό δελτίο στη ζάχαρη και στο αλεύρι και στο αλάτι;

Καλή η πρόληψη με τα προαναφερθέντα μέτρα. Θα επιβαλλόταν όμως και η πάταξη.

Είσαι υπέρβαρος; Έχεις σπλαχνικό λίπος; Λαχανιάζεις όποτε ανεβαίνεις δέκα σκαλιά; Κάποια ζαβολιά κάνεις –δεν μπορεί-, η οποία ζημιώνει όχι μονάχα εσένα αλλά και το σύστημα που θα αναγκαστεί να σε περιθάλψει. Γιατί λοιπόν να μην σε ανεβάζουμε σε κρατικές ζυγαριές; Γιατί να μην σε καλούμε σε απολογία, οσάκις οι ιατρικές σου εξετάσεις αποκλίνουν από το φυσιολογικό; Σύμφωνοι, είναι και ζήτημα dna. Εσείς λοιπόν, που έχετε ελαττωματικό dna, να προσέχετε ακόμα περισσότερο! Γιατί δηλαδή σε εκείνες που είναι γονιδιακά ευεπίφορες σε γυναικολογικούς καρκίνους συστήνεται να κάνουν προληπτικές μαστεκτομές και υστεροκτομές;

Περιγράφω μια δυστοπία. Που αποτελεί εντούτοις τη λογική κατάληξη του υγιεινισμού ως επελαύνουσας ιδεολογίας. Της αντίληψης ότι ο άνθρωπος είναι ένα μηχάνημα, το οποίο εάν αρνείται να εφαρμόσει τις οδηγίες καλής χρήσης, πρέπει να τίθεται υπό κηδεμονία. Ώστε να παραμένει λειτουργικό για όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια. Στερημένο έστω από απολαύσεις που το εθίζουν και το φθείρουν και το καταστρέφουν.

Ο άνθρωπος όμως έχει γεννηθεί ελεύθερος – το υπογραμμίζει ακόμα και η χριστιανική διδασκαλία. Ελεύθερος να παίζει και να χάνει, να πίνει και να μεθάει. Υπό τον όρο να μη βλάπτει τους άλλους. Ζήτημα επιλογής, δικαίωμα αναφαίρετο και η αργή ακόμα αυτοκτονία.

Εάν ήταν στο χέρι μου, δεν θα απαγόρευα τίποτα απολύτως. Όχι απλώς για λόγους αρχής. Μα και επειδή οτιδήποτε τίθεται εκτός νόμου, αυτόματα μυθοποιείται, γίνεται πειρασμός. Και επειδή η μπαγαπόντης βρίσκεται πάντα ένα βήμα εμπρός από τον αστυνόμο, επινοεί διαρκώς καινούργια κόλπα.

Θα επέβαλα απλώς δια ροπάλου στον έμπορο ουσιών, στον πάροχο τζόγου -συμβατικού είτε ψηφιακού- να ενημερώνει εμφαντικά για τις παρενέργειες. Ώστε να μην μπορεί κανείς να πει, στο χείλος της αβύσσου, "δεν ήξερα…" Κατά τα άλλα, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Και στον γκρεμό.

* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: https://www.capital.gr