ΑΓΟΥΡΑ ΝΙΑΤΑ!

Σε ποιον ανήκει η φράση: Ανήκω σε μένα! Στον Βέρτη, τον Μαζωνάκη ή τον Οικονομόπουλο;

Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, Αρθρογράφος

Θεατρικοί συγγραφείς

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΦΑΛΗΣ

Πριν αρκετά χρόνια, στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Α΄ Γυμνασίου που δίδονταν προφορικά (!), ένας δωδεκάχρονος μαθητής κλήθηκε να απαντήσει στην εξής ερώτηση:

Πόσα και ποια είναι τα τριεθνή σημεία της Ελλάδας;

Ο μαθητής, χωρίς δυσκολία, απάντησε πως είναι τρία:

1. Αλβανία, (πρώην) Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα

2. Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα, Βουλγαρία

3. Βουλγαρία, Τουρκία, Ελλάδα.

Ακολούθησαν και άλλες ερωτήσεις και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, ο εν λόγω μαθητής ανταμείφθηκε με ένα ολοστρόγγυλο 20άρι, τόσο πρωτόγνωρο και σπάνιο που επιβραβεύτηκε με μια τυρόπιτα από την περήφανη μητέρα!

Προχθές, σε ψυχαγωγική, μορφωτική (τα επίθετα σε εισαγωγικά παρακαλώ ) εκπομπή της ΕΡΤ, η καλλίπυγη εξετάστρια που φορούσε εξωτερικά το σουτιέν της (!), απηύθυνε την παρακάτω ερώτηση στο τρίο των ενήλικων παικτών :

Σε ποιον ανήκει η φράση: Ανήκω σε μένα! Στον Βέρτη, τον Μαζωνάκη ή τον Οικονομόπουλο;

Οι παίκτες τα βρήκαν σκούρα σκέφτηκαν, κοίταξαν το ταβάνι, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και πριν εκπνεύσει ο χρόνος, εις εξ αυτών ανέκραξε! Ο Μαζώ! Γέλια, χειροκροτήματα και κάμποσα ευρουλάκια στη τσέπη του φιλομαθούς παικταρά.

Από τότε έως σήμερα, έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή και τις αξίες. Οι εξετάσεις καταργήθηκαν δια ροπάλου, σύντομα θα καταργηθούν και οι τάξεις, η εξεταστέα ύλη χωράει σε ένα σκονάκι, η σχολική περίοδος αρχίζει μετά τα Χριστούγεννα, οι καθηγητές αρνούνται την αξιολόγηση, το Διαδίκτυο μπήκε στη ζωή μας κι όλη αυτή η γνώση, ο θησαυρός, η σοφία που κατακτήθηκε με κόπο και αγώνα και που χωράει σ’ ένα στικάκι όπως λέει και ο Κώστας Τσόκλης, έμεινε να αραχνιάζει στις τσέπες κάθε αδιαφιλονίκητης μετριότητας.

Σήμερα, δεν υπάρχει στον κόσμο παιδί που να ανταμείβεται με μια τυρόπιτα για την πρωτιά του. Σήμερα δεν υπάρχει γονιός που δεν ακολουθεί το παιδί του κατά πόδα, που δεν μαθαίνει πρώτος την ύλη της επομένης, που δεν υποκύπτει στις απαιτήσεις – λογικές ή όχι – προκειμένου να δει το παιδί του ευχαριστημένο.

Το περίεργο, όμως, είναι πως όλα αυτά τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν, που θέλουν να ξεκόψουν βίαια από την πραγματική τους ηλικία, που φεύγουν από το σπίτι, μένουν ουσιαστικά αιχμάλωτα εφόρου ζωής, δεμένα με τις χορδές της παραβατικής τους συμπεριφοράς ακόμη και όταν θελήσουν να αλλάξουν.

Δυο δεκαεφτάχρονα εκβίαζαν σαραντάχρονο για να μη τον καταδώσουν για ασέλγεια σε δεκατριάχρονη! Σκληρά, κακοποιά και ανοργάνωτα υποκείμενα, ληστεύουν, απειλούν και αφήνουν ξυπόλυτο συμμαθητή τους! Μαθητές κακοποιούν συνομήλικο τους και τον οδηγούν στην αυτοχειρία. Μαθήτριες εκπορνεύονται σε ξενοδοχεία της Αθήνας, και ο κατάλογος μεγαλώνει τόσο γρήγορα όσο πιο γρήγορα αποβάλλεται το ”Εγώ” μέσα στο πνεύμα μιας άρρωστης συλλογικότητας, όσο πιο γρήγορα αποβάλλεται το ”Εγώ” και αρχίζει το καλαμπούρι.

Η μόνη πραγματικότητα είναι, πια, η εικόνα. Η μόνη απόλαυση το γρήγορο χρήμα. Η υπομονή θυσιάστηκε στην απληστία. Η οικογένεια μοιάζει με το κοινό μπάνιο στο σπίτι που στην αρχή το νερό τρέχει χλιαρό και μετά παγώνει! Οι φιλίες, οι σχέσεις έγιναν τσίρκο, χωράνε σ’ ένα κουτί παπουτσιών και η έδρα της σκέψης μας μεταφέρθηκε στο λαρύγγι, έτσι ώστε η λειτουργία του μυαλού μας να γίνει ένα είδος… γαργάρας!

Λοιπόν;

Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr