Εν λευκώ
Η γυμνή καμπύλη του ώμου μου,
ανέγγιχτη χωρίς παρελθόν…
Στην χαρίζω…
Διάφανα μάτια.
Κόκκινα χείλη γεμάτα Βόσπορο…
Και λίγο από το κρασί της άγριας ομορφιάς μου…
Ο Ποιητής και η Ποιήτρια
Κι ο Έρωτας γεννιέται μες στην Ποίηση…
Κι ο κόσμος μας εκεί μένει αλώβητος…
Ακούς την πνοή σου να σμίγει στην πνοή μου…
Αγγίζεις το δέρμα νοητά με μιαν αίσθηση ότι τα σώματα γίνονται ένα χωρίς να μπορούν γίνουν.
Εσύ είσαι εγώ κι εσύ εγώ.
Και τα χείλη ηδονίζονται χωρίς να υπάρχει όριο…
Και πάντα μας βλέπω μέσα στην Ποίηση…
Μέθη
Ανασαίνει η πνοή σου.
Να μεθάς μέσα από μένα, Ποιητή…
Να σεργιανίζεις στου κορμιού μου την άβυσσο…
Άραγε φταίει το κρασί του Έρωτα;
Που μας ζαλίζει με ευφορία στο χορό της έκστασης…
Άνθη διέγερσης στα χείλη μου.
Εικασία ιερή στο βωμό μου.
Φωτιά ξέφρενη.
Σκίρτημα πάθους.
Ανάδυση
Εγώ το κόκκινο κρίνο.
Με μια θωπεία να χαϊδεύει το σώμα μου…
Κοιμάσαι στην αγκαλιά της καρδιάς μου.
Το σώμα λευκό, γυμνό και πάναγνο στην δροσιά της έκστασης…
Το Κάλεσμα
Που είσαι;
Εγώ ανορθώνω τον παράδεισο.
Ποτίζω τα κρίνα που σημάδεψες να μου στολίσεις στην κόμη.
Ή μάλλον στο δώμα μου.
Βωμός του κάλλους που έστησες προς τιμή μου,
να μπορώ να εμπνέομαι…
Εκεί, όπου εγώ, Ιέρεια της Ηδονής,
μπορώ και προσμένω θυσίες της καρδιάς και της ψυχής σου…
«Ρέοντα αστέρια κυλούν στο στήθος μου.
Ανοίγει η καρδιά μου, πληθαίνει.
Με έναν σφοδρό αντίθετο άνεμο…
Μέσα μου καρπίζει η ηδονή.
Μελίζω. Γιομίζω θάλασσα, ουρανό και ήλιο τους υμένες μου…
Διεισδύει βαθιά και πιο βαθιά μέσα μου η έκσταση της Ποίησης.
Θερμό, αγαπημένο, μεθυστικό,
μυρίζοντας σαν το κορμί μου, είναι το Σύμπαν αυτό.
Ξεσπά σαν γλύκα, στην σάρκα ρέει..
Πηδάει από τα λαγόνια μου, χιμάει σαν Άνοιξη.
Σαν σφοδρή αστραπή αγάπης σαλεύει στον κόρφο μου.
Βλέπεις τα μάτια μου;
Γεμάτα φωτιά και πόλεμο;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.