- Αναδημοσίευση από το προσωπικό Facebook του Κυριακού Δοσαρά
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα καρναβάλια και όλος αυτός ο φτηνός τζερτζελές του συγκεκριμένου τριημέρου, να σου πω την αμαρτία μου!
Και μακριά από τέτοιου είδους εκδηλώσεις, προτίμησα σήμερα Καθαρά Δευτέρα, έναν απογευματινό διακριτικό περίπατο στη θάλασσα του τόπου μου!
Λίγο πριν το σούρουπο!
Και λίγο πριν τα φαναράκια του δρόμου για τα καλά ανάψουν, μήπως και κάπως φωτίσουν τα ατελεύτητα σκοτάδια μας!
Απόμερα, από την οχλοβοή των εκδρομέων, τις μάσκες που ''αλλοιώνουν'' όμορφα πρόσωπα, τα δυνατά ντεσιμπέλ, τα ανόητα χαχανητά, τις επιδεικτικές άσκοπες παρελάσεις, και το αδικαιολόγητο - για μένα - υποτυπώδες ξεσάλωμα, επειδή το ''απαιτούν'' οι μέρες και οι παραδόσεις!
Με λίγα λόγια, μια εκκωφαντική έκρηξη ματαιότητας!
Και τι σχέση - αναρωτιέμαι - μπορεί να έχει η ποίηση με όλα αυτά!
Και που εμπεριέχεται σε όλα αυτά, η αληθινή ψυχαγωγία, η οποία καλείται αγωγή της ψυχής!
Και περπάτησα κατά μήκος της ακτής, με τη θάλασσα να διδάσκει με τη σιωπή και την καρτερία της, πως δεν θέλει και πολλά ο σημερινός άνθρωπος για να γευτεί την αληθινή ευτυχία, μακαριότητα και πληρότητα της ψυχής!
Σε έναν κόσμο ανταριασμένο, φοβισμένο, μπερδεμένο, αποπροσανατολισμένο, και γενικά ανήσυχο και ταλαιπωρημένο, η αρυτίδωτη επιφάνεια της θάλασσας, έρχεται να γαληνέψει το είναι σου, για να κοπάσουν - έστω και για λίγη ώρα - τα κύματα και οι κλυδωνισμοί της καρδούλας σου.
Κι έφερα στο νού μου, τα λόγια του Ελύτη, που σαν σήμερα στις 18 Μαρτίου του 1996, θα ''αφήσει'' τον τόπο και τη θάλασσα που αγάπησε, για τον ουρανό.
28 χρόνια μετά, τούτα τα λόγια του ποιητή με συντροφεύουν, κάθε που αντικρύζω με τη σειρά μου, την σιωπηλή κυρά της δικής μου γενέτειρας...
«Η θάλασσα για την Ελλάδα είναι μια άλλη ιστορία. Είναι ένα στοιχείο οικείο, φιλικό, μια γλώσσα γαλανή που διεισδύει και κόβει με χίλιους τρόπους τη στεριά, ένα δεύτερο έδαφος που, με τον τρόπο του, είναι δυνατόν κι αυτό να σπαρθεί και ν' αποδώσει στον άνθρωπο.
Έφτασε σιγά σιγά να προικισθεί με τις ιδιότητες Θεάς, που σε παρακολουθεί παντού. Αν είσαι ψηλά στο βουνό, ξέρεις ότι όπου να' ναι, σε λίγο, σε κάποια στροφή, θα την αντικρίσεις πεντακάθαρη, άμεμπτη. Όσο φουρτουνιασμένη κι αν είναι, νιώθεις ότι δε θέλει το κακό σου. Άλλωστε, όπου και να στρίψεις το κεφάλι σου, θ' ατενίσεις μακριά στον ορίζοντα τη ράχη μιας άλλης ακτής, την καμπύλη κάποιου νησιού με άπειρη χάρη απλωμένη επάνω της.
Κάτω από τις καρένες των καϊκιών, ένας κόσμος μυθικός από ψάρια, σφουγγάρια, παλαιά ναυάγια και μισοβυθισμένες πολιτείες, δίνει στον εκάστοτε νέον Οδυσσέα, μαζί με το έμφυτο σε κάθε άνθρωπο αίσθημα της περιπέτειας, την έλξη του αγνώστου, την προσδοκία του θαυμαστού».
κδ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.