- Αναδημοσίευση από το προσωπικό Facebook της Μάρως Γλυκοφρύδη
μια ρωγμή που
μπαίνει το φως
και μεταξένια νήματα
που λάμπουν
να περικλείουν
τις οντότητες μας...
Κι' όταν νιώθουμε
ότι βαδίζουμε
στο σκοτάδι
και σκουντουφλάμε
πάνω σε βράχους σκοτεινών σκέψεων
κι όταν νιώθουμε
να μην υπάρχει
οξυγόνο να ανασάνουμε
τότε αρχίζουν και
σκάνε σιγά σιγά
οι φυσαλίδες του φωτός
κι' ανοίγουν τούνελ
να διαβούμε
μέχρι να φτάσουμε
σε καταπράσινα λιβάδια
πλημμυρισμένα
από λάμψεις αγάπης
και αποδοχής μεταξύ
ημών και υμών...
Κι' αν πολλές φορές
μιλάμε για αγάπη,
αποδοχή και φως
ας έχουμε φωτίσει
πρώτα τις δικές
μας ψυχές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.