ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!

Η δυσκολία να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας και τα αίτια αυτής μόνο δεινά μας φέρνει.

Δρ. Γιώργος Πιπερόπουλος, Αρθρογράφος

Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας - Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham

2024 Στιγμιότυπο στην Αθήνα

NURPHOTO VIA GETTY IMAGES

Πέρασαν 14 χρόνια από το Καλοκαίρι του 2010 όταν ο τότε Πρωθυπουργός μας κ. Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο μας γνωστοποίησε την εξάρτησή μας στους «Δανειστές» (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και οι Έλληνες ακόμη δεν συνειδητοποιήσαμε τι μας συμβαίνει, ποιοι το προκάλεσαν και προς τα πού πηγαίνουν όχι μόνο η οικονομία μας αλλά και οι υπόλοιποι θεσμοί και δομές της κοινωνίας μας.

Εάν ρωτήσουμε τον γείτονα συμπολίτη μας, με τη σύζυγο που ήδη απολύθηκε, τον πτυχιούχο γιο ή την κόρη που αφού δεν έβρισκε θέση απασχόλησης ξενιτεύτηκε, ενώ αμέτρητοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν την απειλή δραματικής μείωσης του μισθού τους με εξασθένιση των κλαδικών συμβάσεων και με εφαρμογή των προγραμμάτων της «εξαήμερης» απασχόλησης πόσο «άσχημα» είναι τα πράγματα, θα μας πει αυθόρμητα και άμεσα:

«Μαύρα Χάλια!…»

Εάν ρωτήσετε εμένα και τους άλλους συνταξιούχους πώς αισθανόμαστε μετά τις μειώσεις των συντάξεών μας από την 1η Ιανουαρίου του 2013 αφού προ πολλού μας στέρησαν τη 13η και 14η δόση των αποδοχών μας, την κύρια σύνταξη αλλά και με το «κούρεμα του κ. Βενιζέλου» που ρήμαξε τα αποθεματικά των Ταμείων μας και τις καταβολές από αυτά, και το γενναίο «κούρεμα» του κ Κατρούγκαλου, της «πρώτη φορά Αριστερά» Κυβέρνησης του κ Τσίπρα με στήριγμα τον «ακροδεξιό» κ Καμμένο και θα σας το πω απερίφραστα και άκομψα, και υποθέτω το ίδιο θα σας πούνε και όλοι οι υπόλοιποι:

«Σκ@τ@ ...»

Δεν θα σταθώ στα «δήθεν» μειωμένα ποσοστά των ανέργων οικονομικά ενεργών ηλικιών ανδρών και γυναικών, αφού εκατοντάδες χιλιάδες επιστήμονες και επαγγελματίες μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια και δεν θα αναφερθώ στο άγχος της αβεβαιότητας του αύριο χωρίς ελπίδα για όσους είναι ακόμα εδώ και παλεύουν με μηνιάτικα «χαρτζιλίκι» των 750 και 800 ευρώ!…

Δεν θα σταθώ ούτε και στη γενικευμένη κατάθλιψη ενός κάποτε άλλοτε χαρούμενου λαού.

Ακούμε για «λαμόγια» και για επίορκους υπαλλήλους, ακούμε για κλέφτες πολιτικούς, για επαγγελματίες όλων των ειδών, που δήλωναν φτωχοί αλλά είναι πάμπλουτοι, αλλά ακόμη ΔΕΝ μάθαμε πόσοι πήγαν στη φυλακή αφού ταυτόχρονα «δεσμεύτηκαν» υπέρ του Δημοσίου οι περιουσίες τους (αυτές που απέκτησαν προφανώς «τρώγοντας» δημόσιο χρήμα…).

Μαύρα Χάλια σε όλα τα μέτωπα, το παραδεχόμαστε, το χωνέψαμε και συνεχίζουμε λες και δεν συμβαίνει τίποτε…

Όταν με ρωτούν ως «κάπως ειδικό» σε θέματα των ανθρώπινων σχέσεων και τη δυναμική των κοινωνικών δομών, απαντώ ότι μόνο μία ερμηνεία μπορώ να δώσω στην περίεργη συμπεριφορά όλων ημών των Ελλήνων που παραμένει ακατανόητη στους άλλους λαούς, ιδιαίτερα σε εκείνους που είναι φιλικά αλλά και στους εχθρικά διακείμενους απέναντί μας:

Εμείς εκλέξαμε όλες τις Κυβερνήσεις μετά το καλοκαίρι του 1974…

Εμείς συναινέσαμε όταν το ΠΑΣΟΚ ξεκινώντας με την άνοδο στην Εξουσία του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου μετέτρεπε τη χώρα σε υπόδειγμα οικονομίας όπου κυριαρχούσε ο απόλυτος κρατικισμός και οι κυβερνητικές τακτικές επέτρεψαν στον κ Πάγκαλο να δηλώσει δημοσίως «μαζί τα…Φάγαμε!»

Εμείς ευγνώμονες που τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειάς μας είχε βρει απασχόληση στον «στενότερο ή στον ευρύτερο» Δημόσιο τομέα εθελοτυφλούσαμε προσηλωμένοι στην Κομματική μας ιδεολογία όταν αυτή είχε προ πολλού πάψει να υπάρχει στα κορυφαία στελέχη του Κόμματος που έβγαινε μπροστά σε διαδηλώσεις και πορείες…

Εμείς δεχόμασταν και συνεχίζουμε να δεχόμαστε άκριτα όσα οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης μάς σερβίρουν…

Είχαμε τυφλωθεί με πράσινα, μπλε, κόκκινα και πολύχρωμα κομματικά γυαλιά και τώρα προσπαθούμε να ξεχάσουμε καθώς διαχειριζόμαστε την οδυνηρή μας καθημερινότητα με παθολογική εμμονή στον ψυχολογικό μηχανισμό «άρνησης της πραγματικότητας…»

Οι μηχανισμοί «άμυνας του εγώ» βοηθούν το άτομο καθώς, σε μια εκλαϊκευμένη απόδοση του ρόλου τους, βοηθούν το άτομο να κρατήσει αλώβητο το εγώ του από επιθέσεις που προέρχονται από το προσωπικό του υποσυνείδητο ή από εξωγενείς παράγοντες. Με άλλα λόγια οι μηχανισμοί «άμυνας του εγώ» είναι φυσιολογικές λειτουργίες προστασίας του «εγώ» όπως έχει γράψει ο πατέρας της ψυχοδυναμικής θεωρίας Dr Sigmund Freud.

Η «άρνηση της πραγματικότητας», είναι ένας από τους πιο γνωστούς μηχανισμούς «άμυνας του εγώ», χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει καταστάσεις όπου τα άτομα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ή να παραδεχτούν μια προφανή αλήθεια αρνούμενα να δεχτούν, αρνούμενα να κοιτάξουν κατάματα γεγονότα και καταστάσεις που βιώνουν ή τους επιβάλλονται…

Οι Έλληνες θυμίζουμε ως λαός εκείνα τα εξαρτημένα άτομα, ναρκομανείς, αλκοολικούς, τζογαδόρους, που αρνούνται ότι αντιμετωπίζουν πρόβλημα, ότι η καθημερινότητά τους είναι οδυνηρή για τους ίδιους και μαζί τις οικογένειές τους…Μοιάζουμε με άτομα που βιώνοντας έντονα τραυματικές καταστάσεις ή όντας αυτόπτες μάρτυρες σε θανατηφόρες συγκρούσεις οχημάτων κλείνουν τα μάτια και δεν δέχονται ότι έχουν γίνει αυτόπτες μάρτυρες και κοινωνοί τέτοιων γεγονότων.

«Αρνούμεθα να δούμε την πραγματικότητα!..…»

Η απάντησή μου σε φίλους εκτός Ελλάδος είναι ότι δεν φαίνεται ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, να διαχειριστούμε τα δεδομένα μιας Ελλάδας που είχε ελπίσει σε κάτι καλύτερο με το τέλος της καταστροφικής πανδημίας και από τον Φεβρουάριο του 2022 παρακολουθεί με τρόμο τον Ρώσο-Ουκρανικό πόλεμο και όσα μας έρχονται σε ακρίβεια, πληθωρισμό, ελλείψεις ενέργειας και τροφίμων και από τον Οκτώβριο του 2023 τον αιματηρό πόλεμο στη Γάζα.

Και ενώ η Ευρώπη καταστρώνει σχέδια, καθορίζει στρατηγικές και τεχνικές διαχείρισης των δεινών που προβλέπονται για τον ερχόμενο χειμώνα, οι 300 της Ελληνικής Βουλής χειροκροτούν ενθουσιωδώς τις «συγκρούσεις» (κοκορομαχίες) που αφορούν στις υποκλοπές τηλεφωνημάτων, την ασυγκράτητη ακρίβεια και τη διάλυση των υπηρεσιών Υγείας…

Είμαστε τρία εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες στην Τρίτη ηλικία, και ένα σχεδόν εκατομμύριο που μας πλησιάζει, έχουμε δυο εκατομμύρια ανήλικα παιδιά και στον ενεργό πληθυσμό ο ένας στους τρείς απασχολείται στο Δημόσιο.

Ποιος να διαμαρτυρηθεί;

Το πολιτικό Σύστημα, όμως, το τρομάζει εκείνη η ημέρα που θα τολμήσουμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας να κοιτάξουμε κατάματα την οδυνηρή μας πραγματικότητα…

Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr