ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!

 Του Γιάννη Πανούση

Συνωμοσία ή πολιτικό σχέδιο;

Πεπρωμένο ή χαρακτήρες;

Δ.Κατσαντώνης, ProRex

Στην Ελλάδα άπαντες κόπτονται για την ορθή ενημέρωση και τη δημοκρατική συμμετοχή της "κοινωνίας των πολιτών" στις εκλογικές διαδικασίες, όμως τα κομματικά επιτελεία κάνουν ό,τι μπορούν είτε για να συσκοτίζουν την πραγματικότητα, είτε για ν’αλλάζουν, επί σκοπώ και κατά το δοκούν, τους κανόνες του πολιτικού/εκλογικού παιχνιδιού.

Για τους λόγους αυτούς προτείνω επτά βασικές αρχές ,οι οποίες θα μένουν αναλλοίωτες όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει, όποιο κι αν αντιπολιτεύεται [αρχής γενομένης από τη διαδικασία εκλογής Αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ]

Πρώτη: δεν επιχειρείς να ακυρώσεις [με συκοφαντίες, ψιθύρους και διαρροές] τη ζωή κάποιου πολιτικού σου αντιπάλου. Προφανώς μπορείς να διαφωνείς με πράξεις και παραλείψεις του, αλλά αυτή η "μονοκοντυλιά" της γενικής απαξίωσης της πορείας του είναι αντιδημοκρατική κι επικίνδυνη [γιατί γυρνάει και μπούμερανγκ]

Δεύτερη: η επίκληση της ενότητας του κομματικού χώρου δεν είναι "στιγμιαία" επιλογή. Πρέπει να ισχύει καθόλο το χρονικό διάστημα που κάποιος εκπροσωπεί ένα κόμμα. Οι συνεχείς διασπάσεις και υπόγειες αμφισβητήσεις –με οποιοδήποτε πρόσχημα- δεν επιτρέπουν ευνοϊκό κλίμα για επανασυσπειρώσεις

Τρίτη: η γλώσσα της αλήθειας και της ευθύνης έχει νόημα όταν το κόμμα σου είναι στην κυβέρνηση και λόγω σκοπιμοτήτων ρίχνει κάτω από το χαλί τις ιδεολογικές και πολιτικές αποκλίσεις. Όταν κάποιος ιθύνων κόπτεται για τέτοιες αξίες μόλις γίνεται αντιπολίτευση δεν τον πιστεύει κανείς

Τέταρτη: ο εκσυγχρονισμός του Κράτους με τον εκδημοκρατισμό του Κόμματος δεν ήσαν ποτέ εχθροί στη σοσιαλδημοκρατική παράταξη. Συνεπώς δεν έχει κανένα νόημα κάποιοι ανθυποψήφιοι να κατηγορούν τους άλλους "ως απλούς μεταρρυθμιστές" [λες και οι ίδιοι ήσαν εκ γενετής "επαναστάτες"]

Πέμπτη: όποιο πρόσημο κι αν θέσεις στο λαϊκισμό [αριστερός, δεξιός, κεντρώος] εκφράζει τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο για τη Δημοκρατία. Άρα αυτή η τακτική πρέπει να εξαλειφθεί απ’όλο το πολιτικό σύστημα

Έκτη: ο προοδευτικός χώρος δεν έχει ανάγκη από νέες προκλήσεις που του τάζουν παλαιά πρόσωπα, αλλά από νέα πρόσωπα, άφθαρτα και έντιμα. Το χρονοντούλαπο της Μεταπολίτευσης μένει ακόμα αδειανό

Έβδομη: τακτικισμοί, ανακωχές, ψευτοσυμμαχίες δεν κινητοποιούν τον ψηφοφόρο. Ας βρούνε κάτι πιο διαφανές και καθαρό για να πετύχουν τους στόχους τους οι κάθε είδους αρχηγοί κι αρχηγίσκοι

Οι παραπάνω αρχές δεν είναι βέβαια οι μόνες, ίσως να μη θεωρούνται και οι πλέον πρωταρχικές

Θέλω όμως να πιστεύω ότι ούτε το σύστημα "καραγκιόζ μπερντέ", ούτε το σύστημα "γιούρια στον τορβά" έχουν πλέον θέση σε αντιλήψεις και πρακτικές πολιτικών, που μπορεί μεν να πιστεύουν ότι το Κισμέτ τους είναι να γίνουν Χαλίφηδες, αλλά που δεν πρέπει να ξεχνούν ότι τη σφραγίδα τη βάζει ο λαός κι όχι ο πρώην Χαλίφης ή ο Ισνογκούτ.

Υ.Γ. Η τεχνοκρατική προσέγγιση της πολιτικής δεν συγκρούεται υποχρεωτικά με την αξιοκρατική ηθική στο βαθμό που τελικός σκοπός είναι "η κατ’αρετήν χρηστή διακυβέρνηση" για το κοινό Καλό και τον ακριβοδίκαιο εξισωτισμό της τύχης [luck egalitarism] σε όλους τους Έλληνες.

Αρκετά με τους αλαζόνες σωτήρες και τους επιγόνους της δήθεν ελίτ. Ήρθε η ώρα για Ηγέτες της προσφοράς και της συνεισφοράς [κι όχι της κεκαλυμμένης διαφθοράς]

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη