- Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Δεν ξέρω πότε ακριβώς συνέβη. Δεν είχε μουσική υπόκρουση ούτε σκηνικό για μεγάλα λόγια. Ήταν μια ήσυχη στιγμή, σαν εκείνες που περνούν απαρατήρητες, κι όμως αλλάζουν τα πάντα. Σε κοίταξα κι ένιωσα πως σταμάτησα να ψάχνω. Όχι άνθρωπο. Τόπο. Είσαι της ψυχής μου το σπίτι.
Όχι το τέλειο με τους λευκούς τοίχους και τη μυρωδιά φρεσκοψημένου ψωμιού. Το δικό μου σπίτι έχει γωνιές που δε φωτίζονται εύκολα, έχει ρωγμές και σημάδια από όσα έσπασαν κάποτε. Μα μέσα σου δε χρειάζεται να τα κρύψω. Εκεί μπορώ να αφήσω τα παπούτσια της άμυνας στην πόρτα, να κυκλοφορώ ξυπόλυτη, αληθινή.
Δεν είσαι καταφύγιο απ’ τον κόσμο. Είσαι ο τόπος που μου θυμίζει ότι μπορώ να σταθώ μέσα σ’ αυτόν χωρίς να χάνω τον εαυτό μου. Η ησυχία σου δεν είναι σιωπή. Είναι χώρος. Χώρος να ανασάνω, να ξεφτίσω, να ξαναφτιαχτώ. Μαζί σου η έννοια του “μαζί” παύει να είναι φορτίο. Γίνεται απλότητα.
Δε με κρατάς, δε με διορθώνεις. Με κοιτάς και με βλέπεις ολόκληρη. Κι έτσι γεννιέται η ελευθερία. Δε χρειάζεται να σ’ έχω δίπλα μου για να υπάρχεις. Αρκεί να ξέρω ότι υπάρχεις κάπου, όπως υπάρχει το φως ακόμα κι όταν έχει συννεφιά.
Η ψυχή μου, χρόνια τώρα, κουβαλούσε βαλίτσες. ‘Άλλες γεμάτες προσδοκίες, άλλες τίγκα από πληγές. Μα εσύ δεν τις άνοιξες για να τις εξετάσεις. Απλώς μου έδειξες ότι μπορώ να τις αφήσω κάτω. Από τότε κοιμάμαι ελαφρύτερη. Δε σημαίνει ότι δεν πονώ, αλλά πια δε φοβάμαι. Γιατί το σπίτι μου δεν είναι τόπος να κρυφτώ∙ είναι τόπος να επιστρέφω.
Κι αν με ρωτήσεις τι σημαίνει να είσαι της ψυχής μου το σπίτι, θα σου πω ότι είναι να μπορώ να είμαι χωρίς άμυνα. Να μην προσπαθώ να κερδίσω χώρο γιατί ήδη χωράω. Να μην απολογούμαι για το φως ή το σκοτάδι μου. Να ξέρω πως, ό,τι κι αν γίνει, υπάρχει ένας άνθρωπος που δε με μετρά, απλώς με καταλαβαίνει.
Δε ζητώ παραμύθια, ούτε αιώνιες υποσχέσεις. Μου φτάνει που, όσο υπάρχουμε, υπάρχει αυτός ο αέρας ανάμεσά μας. Καθαρός, αληθινός, απλός. Είσαι της ψυχής μου το σπίτι. Κι αυτό, τελικά, είναι πιο σπάνιο από κάθε «για πάντα».
Σχετικά Άρθρα
Είμαι μια πολεμίστρια-ονειροπόλα, μια ψυχή με πανοπλία και χαρτομάντηλα – γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει μια ευαίσθητη στιγμή (ή ένα κρεμμύδι). Αν η ζωή είναι πεδίο μάχης, πολεμάω με λέξεις, συναισθήματα και μια ακατανίκητη ανάγκη για νόημα. Ξέρω πότε να υψώνω το σπαθί μου και πότε να αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν. Αγαπάω με πάθος, γελάω δυνατά και ναι, μπορεί να φιλοσοφώ για την αγάπη ενώ παλεύω να ανοίξω ένα βάζο μαρμελάδας. Είμαι ηρωίδα της ιστορίας μου κι αν κάτι πάει στραβά, το κάνω ατάκα και συνεχίζω!
Πηγή: https://lovenmore.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.