ΠΟΙΗΜΑ: "ΝΟΤΕΣ ΘΛΙΨΗΣ"!

Της Αναστασίας Γεωργακοπούλου //

Νότες θλίψης

Ρωγμές της ψυχής,

ραγισμένα δάκρυα.

Κρατώ αποστάσεις.

Ένα ξέφωτο αδιέξοδο.

Σαν πένθιμο πέπλο,

τα φύλλα καλύπτουν

τις αιωρούμενες,

ματωμένες ελπίδες.

Ξυπόλητη

σε φλογισμένους δρόμους

και αγκαθωτά μονοπάτια.

Οι λέξεις μαρμαρωμένες

στέκουν σαν αποτυπώματα

του νου.

Δεν ψάχνω λογική μελλούμενη απάντηση.

Σε μια παράνοια ψευδαίσθησης αφαιρώ δεν προσθέτω.

Αφιερώνω χρόνο

στα σκονισμένα συρτάρια

της καρδιάς και στα ίχνη της ποίησης.

Δονήσεις, τριγμοί και δάκρυα φυλαγμένα… μισοφέγγω.

Μια πτώση αφήνει μετέωρη την αγάπη, που αρχίζει να θάβεται στα έγκατα της γης.

Ένα μοναχικό σεργιάνι, μιας παράξενης κοπέλας, μ’ ένα βλέμμα καθηλωμένο στη βουβή σιωπή.

Τα χείλη ξεραμένα

κι ένας καφές συντροφεύει

τις μελαγχολικές λέξεις.

Σ’ ένα σταυροδρόμι

με πλάτη μισογυρισμένη

κι ένα μισάνοιχτο λουκέτο καρδιάς.

Νότες θλίψης κι ελπίδας

στο βάθος του χρόνου.

Στο τέλος του δρόμου

η αναγέννηση προσμένει να έρθει ξανά.

Ίσως κάποτε ν’ ανθίσουν τα γιασεμιά!

Πηγή: https://www.fractalart.gr