Γράφει η Δανάη Χριστοδούλου
Υπάρχει ένας κανόνας που δεν σπάει ποτέ, όσο κι αν προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Αυτός που κατηγορεί τους άλλους σε εσένα, κατηγορεί και εσένα στους άλλους. Δεν είναι φιλοσοφία, είναι η φύση του κουτσομπόλη. Ένας άνθρωπος που τρέφεται από ξένες ιστορίες, ξένες αδυναμίες, ξένες στιγμές. Έχει ανάγκη να μιλάει συνεχώς, όχι για να ακουστεί, αλλά για να νιώσει σημαντικός.
Κι εσύ μπορεί να νομίζεις πως είσαι η εξαίρεση. Πως μαζί σου είναι αλλιώς, πως σε σέβεται, πως σε ξεχωρίζει. Η αλήθεια όμως είναι απλή και κάπως απογοητευτική. Όποιος έρχεται με «νέα» για τους άλλους, έχει ήδη πακετάρει και τα δικά σου για την επόμενη γωνία. Δεν είναι θέμα κακίας, είναι θέμα ταυτότητας. Η γλώσσα του δεν ξέρει να ησυχάζει, η σκέψη του δεν ξέρει τι σημαίνει όριο.
Στις σχέσεις, στις φιλίες, στις παρέες, ο κουτσομπόλης είναι πάντα ο πιο επικίνδυνος. Δεν κρατάει μυστικά, δεν τιμάει εμπιστοσύνη, δεν ξέρει τι σημαίνει βάθος. Έχει για φίλους τις εντυπώσεις και για παρέα τα μισόλογα. Κι όσο του δίνεις χώρο, τόσο σου παίρνει κομμάτια που δεν το αντιλαμβάνεσαι εγκαίρως.
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος μας θέλει λιγότερη φλυαρία και περισσότερη καθαρότητα. Θέλει ανθρώπους που μιλούν όταν πρέπει και για όσα πρέπει. Θέλει εκείνους που προστατεύουν και δεν εκθέτουν. Που σέβονται την απουσία των άλλων όσο και την παρουσία τους.
Κράτα κοντά σου όσους μιλούν με μέτρο και τιμή. Και για τους άλλους, απλώς θυμήσου τον νόμο. Δεν πέφτει ποτέ έξω.
Σχετικά Άρθρα
Πάντα σε κίνηση, διασχίζω κόσμους μόνο και μόνο για να επιστρέφω στο ίδιο σημείο. Έχω ζήσει σε δυο ηπείρους, αλλά το αληθινό μου σπίτι είναι οι λέξεις. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο πέρα από το γράψιμο—είναι η μόνη σταθερά μου. Θα με βρεις κάπου στο βάθος, στη σκιά ενός μπαρ, εκεί όπου το βλέμμα σου θα πέσει πάνω μου μόνο αν πραγματικά ξέρεις τι ψάχνεις. Είμαι αυτός που διαλύει τα πάντα με έναν σαρκασμό που κόβει σαν ξυράφι, αλλά μπερδεύεται και σωπαίνει όταν νιώθει πολλά. Αυτός που ξοδεύει αμέτρητες ώρες γεμίζοντας σελίδες, αδειάζοντας μελάνια, χάνοντας κομμάτια του εαυτού του στις λέξεις. Γράφω για μένα. Πάντα για μένα. Κι όταν οι λέξεις μου φτάνουν σε εσένα, ξέρω πως δε θα τις διαβάσεις. Αν όμως κάποτε με θυμηθείς, θα είναι γιατί είπα κάτι που σου έμεινε—κάτι που, ίσως, εγώ ο ίδιος δεν τήρησα ποτέ.
Πηγή: https://lovenmore.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.