Άτομα παρορμητικά, που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις αρνητικές τους διαθέσεις, κακόβουλα, με υψηλό το αίσθημα της ζήλιας και… ψυχοπαθητικά με «αρρωστημένες διαθέσεις» όπως υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο ψυχίατρος Γιώργος Φλώρος κρύβονται πίσω από τα ψεύτικα προφίλ των social media και την ανωνυμία του διαδικτύου. Μια ανωνυμία… συνταγματικά κατοχυρωμένη που τις περισσότερες φορές λειτουργεί εναντίον του κοινωνικού συνόλου.
Μιλώντας στην «Κ» ο Γιώργος Φλώρος, ψυχίατρος και αντιπρόεδρος της Εταιρίας Μελέτης Εθισμού στο Διαδίκτυο υποστηρίζει πως «η ανωνυμία ήταν ένα συχνότερο φαινόμενο στην αρχή της εμφάνισης του διαδικτύου λόγω της καχυποψίας ότι κάποιος μπορεί να παρακολουθεί τον χρήστη. Ενώ στην αρχή η ανωνυμία ήταν κάλυψη της ταυτότητάς κάποιου σε πρακτικό επίπεδο, πλέον πρόκειται για ένα τεστ. Ο ανώνυμος χρήστης δηλαδή τεστάρει μια πτυχή της προσωπικότητάς του την οποία εφόσον δει ότι δεν αρέσει στον κόσμο μπορεί να την ξεφορτωθεί με ένα άλλο ψευδώνυμο. Ελέγχει δηλαδή τι αρέσει στον κόσμο και τι όχι». «Το διαδίκτυο είναι κάτι σαν λευκός πίνακας. Γράφεις κάτι και αν δεν σου αρέσει το σβήνεις» συμπληρώνει.
Δυο ταυτότητες και προφίλ
Σύμφωνα με τον ίδιο ένας χρήστης ενδέχεται να έχει διπλή ταυτότητα. Την πραγματική του και την… ψηφιακή του. «Μπορεί όλοι να έχουμε και έναν εαυτό που κρύβουμε, γιατί πιστεύουμε πως δεν μας ταιριάζει περισσότερο. Η θεωρία λέει ότι ένας άνθρωπος αναπτύσσει πιο εύκολα τον εαυτό του στο διαδίκτυο. Υπάρχει περισσότερος χώρος για πειραματισμούς. Οπότε όταν βλέπουμε κάποιον να έχει δυο ταυτότητες πρέπει να εξετάσουμε ότι μέσα του υπάρχει και κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί και καταπιέζεται και βρίσκει μια διέξοδο εκεί που είναι ακίνδυνα».
Σκιαγραφώντας το προφίλ των ανώνυμων χρηστών τόσο του Internet όσο και των social media, ο κ. Φλώρος υπογραμμίζει ότι «υπάρχουν άνθρωποι που στο διαδίκτυο αποκτούν ηγετικό ρόλο ενώ στην καθημερινότητά τους είναι ήπιων τόνων». «Η ανωνυμία διευκολύνει συμπεριφορές κακόβουλες, γιατί δεν ξέρουμε ποιος κρύβεται από πίσω» τονίζει. Μιλώντας για το ψυχολογικό υπόβαθρο όσων κρύβονται πίσω από την ανωνυμία των του διαδικτύου υποστηρίζει πως «περιπτώσεις κακοβουλίας έχουν συνήθως άτομα ψυχοπαθητικά που προσπαθούν να ικανοποιήσουν κάποιες αρρωστημένες ορέξεις και το διαδίκτυο τους διευκολύνει. Ο στόχος άλλωστε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χιλιάδες άτομα και όχι κάποιος της διπλανής πόρτας. Επίσης τα άτομα που μπορεί να βγάζουν κάτι τελείως διαφορετικό στο διαδίκτυο από ότι είναι στην πραγματικότητα μπορεί να είναι άτομα συγκρατημένα, που δύσκολα εκφράζονται μπροστά σε άλλους, που δεν τους αρέσουν οι μαζώξεις, είναι δύσκολο να κοινωνικοποιηθούν, έχουν φοβίες».
Αναφορικά με το ψυχολογικό προφίλ όσων επιλέγουν να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο αποκλειστικά για να καθυβρίζουν άλλους, όπως αναφέρει ο ψυχίατρος, πρόκειται για άτομα παρορμητικά που δεν μπορούν να συγκρατήσουν μια αρνητική διάθεση που ξεχειλίζει. «Το διαδίκτυο είναι πολύ πρόχειρο. Μέχρι κάποιος να καταλάβει τι έχει γράψει το έχει στείλει κι όλας. Μπορεί να είναι επίσης άτομα που ζηλεύουν κάτι. Υπάρχει μια τάση να κονταίνουμε ανθρώπους και να επιχειρούμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας επειδή είναι πολύ καλύτερος στη δουλειά του. Προσπαθείς να τον μειώσεις με διάφορους άλλους τρόπους. Αν κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος από αυτό που κάνει, προσπαθεί να μειώσει τους άλλους μέσω των social media».
Ανωνυμία προβλέπει το Σύνταγμα
Σε ό,τι αφορά το νομικό καθεστώς γύρω από την ανωνυμία που επικρατεί στο διαδίκτυο, η Έλσα Δεληγιάννη, αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ υποστηρίζει πως «το διαδίκτυο παρέχει την απόλυτη ελευθερία για κάποιον να έχει πρόσβαση και να εκφράζεται ελεύθερα, ακόμα και ανώνυμα αυτοί που θέλουν να παραβιάσουν κάποιους κανόνες δικαίου το κάνουν. Το γιατί το κάνουν ανάγεται στην κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την ηθική». Συμπληρώνει: «υπάρχει κάποιο νομικό πλαίσιο αλλά το απόρρητο των επικοινωνιών δίνει τη δυνατότητα σε κάποιους να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου. Η ανώνυμη επικοινωνία επιτρεπόταν παραδοσιακά –εφημερίδες, τηλεπικοινωνίες-, επιτρέπονται και στο internet. Για την ακρίβεια το ίδιο το Σύνταγμα επιτρέπει αυτή την ανωνυμία. Νόμιμα δεν παραθέτει κάποιος τα προσωπικά του στοιχεία. Η άρση τους απορρήτου γίνεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και για εγκλήματα που είναι κακουργήματα».
Για τη συκοφαντική δυσφήμηση η καθηγήτρια του ΑΠΘ υπογραμμίζει ότι «στα πλημμελήματα δεν υπάρχει άρση του απορρήτου. Υπάρχει στην περίπτωση των εκβιασμών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την περίπτωση… ισχυρών ατόμων, όπου εκεί πιο εύκολα αίρεται το απόρρητο των επικοινωνιών». Η ίδια προτείνει σε όσους θεωρούν πως έχουν πέσει θύματα της… ανωνυμίας του διαδικτύου να «καταδείξουν με επιχειρήματα ποιοι είναι οι εχθροί του οι οποίοι ενδεχομένως θα μπορούσαν να τον συκοφαντήσουν ή να τον εξυβρίσουν. Να αποδείξει δηλαδή με άλλα μέσα ότι στρέφεται εναντίον του. Η ταχύτητα και το μέγεθος αυτού του μέσου είναι δυσμενή για το άτομο. Δεν είναι δυνατό να επιδιορθωθούν εύκολα» καταλήγει η κ. Δεληγιάννη.
http://www.karfitsa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.