Ο μεγάλος Ρόδιος λογοτέχνης, καθηγητής γλωσσολογίας της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου, φιλόλογος, ο Δάσκαλος, Φώτης Βαρέλης, έγραψε, το 1957, ποίημα αφιερωμένο στη θυσία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη!
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ(ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ)*
Εψές πουρνό, μεσάνυχτα, στης φυλακής την μάντρα,
μες στης Κρεμάλας την θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τά ‘κουσε κανένας.
Η μάννα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοί συμμαθητάδες του μαύρ’ όνειρο δεν είδαν
κι η νιά που τον ορμήνευε δεν άκ’ σε νυχτοπούλι.
Εχθές πουρνό, μεσάνυχτα, θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλ’ η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζίν, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο κτίστης εκκλησιά, πανίν απλώνει ο ναύτης
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνουν η πρώτη η άτακτη κι η Τρίτη που διαβάζει
μπαίνει κι η Πέμπτη, αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
- Παρόντες όλοι; – Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
- Παρόντες!!! λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:
- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω κι ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφυλλητό ετούτοι κι όλη η τάξη
- Παλληκαρίδη, άριστα! Ευαγόρα, πάντα πρώτος!
Στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σκολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία
Τόπε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα σκεπάζανε της τάξης τα θρανία
έξω από ‘κείνο τ’ αδειανό, παντοτεινά γεμάτο!
*Tο ποίημα, του Φώτη Βαρέλη μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.