ΓΚΑΠ (ΜΑΘΑΙΝΩ) ΓΚΟΥΠ (ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ)...

Του ΣΤΑΘΗ*

Η Ευρωπαϊκή ΄Eνωση ολοκληρώνεται χωρίς να νοιάζεται για τη μελαγχολία και την οδύνη που σκορπά στους ανθρώπους αυτή η διαδικασία. ΄Aλλωστε, πρόκειται για μια διαδικασία εναντίον των ανθρώπων - γιατί συνεπώς να νοιαστούν οι κυρίαρχες ομάδες της αστικής τάξης για τον παράγοντα «άνθρωπος», αν δεν υπάρχει η πολιτική που θα τις εξανάγκαζε να νοιαστούν;

Κι αυτήν την πολιτική σήμερα στην Ευρώπη εκφράζουν λίγες δυνάμεις και με μικρή εκλογική επιρροή (αν εξαιρέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, το Podemos, το Σιν Φαίην κι ελάχιστες άλλες). Οι υπόλοιπες δυνάμεις που εκφράζουν τον άνθρωπο (δηλαδή τον εργαζόμενο άνθρωπο, συνεπώς τον άνθρωπο) είναι αδύναμες, δαιμονοποιημένες (όπως τα κομμουνιστικά κόμματα σε ορισμένες χώρες), άνισες και ασύμμετρες, που εκφράζονται συνήθως με έναν πολιτικό, συνδικαλιστικό και οικολογικό ακτιβισμό, ανίκανον πάντως να αμφισβητήσει (τουλάχιστον για την ώρα) όχι μόνον το κυρίαρχο μοντέλο, αλλά την εξέλιξή του. Που δεν είναι απαραιτήτως μετάλλαξη, αλλά απλώς μετάβαση του καπιταλισμού σε ένα επόμενο στάδιο που, με τη σειρά του, χρειάζεται νέα πολιτική διαχείριση. Αυτήν της ολιγαρχίας σήμερα, και της τυραννίας αύριο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν χρειάζεται πλέον πολίτες, χρειάζεται υπηκόους. Δεν χρειάζεται πια αστικές δημοκρατίες, χρειάζεται αυταρχικά καθεστώτα (που θα ελέγχουν προτεκτοράτα στο εξωτερικό τους και ειδικές οικονομικές ζώνες στο εσωτερικό τους). Δεν χρειάζεται εργαζόμενους, χρειάζεται σκλάβους (κι ανέργους να περιμένουν στη σειρά, για να γίνουν σκλάβοι). Η οικονομική δικτατορία χτίζει την πολιτική δικτατορία.

Απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο η Αριστερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ανίσχυρη και αδύναμη, ικανή μόνο για σπαραγματικές αντιστάσεις. Ο Διεθνισμός είναι πιο ισχνός παρά ποτέ, με τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα να έχουν μεταξύ τους σχέσεις επιλεκτικές, τραυματικές, ή ακόμα και σχέσεις καχυποψίας, ου μην και αλληλοκαταγγελίας. Σχέσεις, με έναν λόγο, ατελέσφορες, που έρχονται από το παρελθόν (τα φορτία του και τα ανεξιλέωτα τραύματά του) και δεν ιχνηλατούν το μέλλον. Τα ίδια, πάνω-κάτω, συμβαίνουν και σε εθνικό επίπεδο, όπου σε κάθε χώρα χωριστά οι περισσότερες εκφάνσεις της Αριστεράς τη βρίσκουν με τον εχθρό τους στην υπόλοιπη Αριστερά κι όχι στην κόντρα τους με τον ταξικό αντίπαλο.

Αυτή η κατακερματισμένη Αριστερά, αν δεν είναι η ίδια χρυσή ευκαιρία, συνεισφέρει πάντως τα μάλα στην άνεση με την οποία η Αντίδραση παλινορθώνεται παντού. 

Ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός χρεοκόπησε. Δημιούργησε μια λογιστική φούσκα (που σκάσει-δεν σκάσει περιέχει μέσα της τον Πόλεμο) και τώρα (με κρίσεις, κι από κρίση σε κρίση) περνάει σε ένα νέο (παλιό) στάδιο της άντλησης των υπεραξιών κατευθείαν από την πηγή τους - απ’ τους ανθρώπους και τους πόρους. Δημιουργεί συνεπώς την «οικονομική φρίκη» μιας ελεύθερης αγοράς (δηλαδή μιας διευθυνόμενης οικονομίας) απαλλαγμένης από κάθε εργατική κατάκτηση. Άλλωστε η καταστροφή του πολιτισμού της εργασίας υπήρξε το πρώτο μέλημα της μεγαλοαστικής πολιτικής εδώ και τριάντα χρόνια.

Θύμα αυτής της διαδικασίας η Ελλάδα. Για αυτό και η επιμονή των δανειστών να οδηγήσουν τη χώρα και στον εξευτελισμό και στην ανήκεστο υποταγή. Στις κακές προτάσεις της κυβέρνησης απαντούν με ακόμα χειρότερες. Αλήθεια, τι όφελος θα είχε για την Ελλάδα, τι όφελος θα είχε για την Ένωση, η εφαρμογή της (αντι)πρότασης των «θεσμών» να μη φορολογούνται τα φρουτάκια;

Η Ευρώπη έχει αφήσει πολύ πίσω της το Μάαστριχτ. Αν ίσχυε αυτή η συνθήκη, η Ιταλία θα έπρεπε να έχει συλληφθεί (135% του ΑΕΠ το χρέος της), η Γαλλία θα έπρεπε να βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι και η ίδια η Γερμανία σε αυστηρή δίαιτα χωρίς λουκάνικα και μπύρες, ώσπου να εγκαθιδρυθεί στη χώρα αυτή ο σοσιαλισμός και να επιτραπούν εκ νέου στον λαό οι απολαύσεις. Στα χρόνια που ο «εκσυγχρονισμός» (η συνταύτιση νεοφιλελευθερισμού - σοσιαλδημοκρατίας) κατέστρεφε την Ευρώπη (και ως δικομματικός μονοκομματισμός την Ελλάδα), η Αριστερά μπορούσε να ερμηνεύει τα φαινόμενα, αλλά όχι να τα επηρεάζει, πόσω μάλλον να τα αλλάζει, καθώς έλεγε ο Μαρξ, προσδιορίζοντας τη διαφορά μεταξύ Κασσάνδρας και Λένιν. Η φιλοσοφία που ερμηνεύει τον κόσμο πρέπει να είναι και η φιλοσοφία της πολιτικής που τον αλλάζει. Οι διαπραγματεύσεις, ο τρόπος που άρχισαν, και το αποτέλεσμα στο οποίον οδηγούνται, υπολείπονται ακόμα και εκείνου του «το μη χείρον, βέλτιστον» και αποδεικνύουν ότι η καθ’ ημάς Αριστερά, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, καιστην ερμηνεία των φαινομένων σε πολλά εθελοτυφλούσε, και στην πολιτική του για να αντιμετωπίσει τα πράγματα σε πολλά αυτοσχεδίασε.

Τώρα ο κ. Τσίπρας βρίσκεται υπό πίεσιν. Ακόμα και ο Υπουργός του των Οικονομικών, ο κ.Βαρουβάκης, δεν παρέλειψε, μάλιστα δις, πριν αλέκτορα φωνήσαι, να υποσημειώσει ότι οι ελληνικές (δασύτριχες για τον λαό μας) προτάσεις φέρουν την υπογραφή του κ. Τσίπρα κι όχι τη δική του!! Ουάου! Πρώτη φορά βλέπω υπουργό να αναζητεί «αποδιοπομπαίο τράγο» στο πρόσωπο τουΠρωθυπουργού του! Οπως και πρώτη φορά βλέπω Υπουργό Ραδιόφωνο, τον κ. Πανούση, όστις στις δύο απ’ τις τρεις εκπομπές του κάνει ανασχηματισμό και στην τρίτη επισείει τον κίνδυνο να πάνε οι μπαχαλάκηδες και να βάλουν βόμβες στο σπίτι του Πρωθυπουργού!! Απίθανα πράγματα και ασόβαρα, με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να ’χουν πάρει σβάρνα τα κανάλια, όπως ο κ. Μιχελογιαννάκης, που ως άλλος Τσαμτζής πληροφορεί το σύμπαν τι θα ψηφίσει και τι όχι - κι όλα αυτά (και άλλα) παρ’ ότι η κατάσταση είναι σοβαρή, η πιο σοβαρή απ’ όταν η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο.

Οι δυνάστες-δανειστές δεν θέλουν μόνον να ηττηθούμε, αλλά να παραδεχθούμε την ήττα μας. Ετσι ώστε η Αριστερά να καταστραφεί, να μην μπορέσει να επανορθώσει τα λάθη που έκαμε και, φορτωμένη την αποτυχία της, να χαθεί στη λησμονιά. Στη λήθη μιας Ευρώπης που την προσφέρει λωτό στα θύματά της. Διότι μια Ευρώπη, για να εκγερμανισθεί δεν πρέπει να θυμάται. Ούτε τους «συνωστισμούς» των ανθρώπων μπροστά στους θαλάμους αερίων, ούτε το αίμα που έχει χυθεί για τα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα, ούτε τους αγώνες για το Habeas Corpus των λαών, τα Συντάγματα, τους θεσμούς, τις παραδόσεις τους, τον πολιτισμό όλων.

Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς (ακόμα κι εν μέσω μάχης) πρέπει να επισυμβεί, αν θέλουμε ο πόλεμος να συνεχισθεί, είτε έχουμε χάσει την πρώτη μάχη, είτε όχι...

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015