Ποίημα της Μαρίας Μπαριτάκη-Τσίκουλου γραμμένο αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο
Κάνεις πως κάνεις και εκεί, λες και μονάχα αυτό σταματημό μας βάζει.
Σαν δύο μεγάλες στρογγυλές πλάκες, που η μία σπρώχνει την άλλη να γυρνά και αν σταματήσει η μία, η άλλη θέλει δεν θέλει, διακοπή θα κάμει, στενάχωρη, αφύσικη, άγρια και απότομη.
Γερνάς γιατί γυρνάς, γυρνάς και γερνάς. Στοιβάδες από χώμα ανοιγμένο ξηρασίας, κάνει τα σίδερα σιγά – σιγά να τρίβονται, να τρίζουν και να σε προετοιμάζουν, αναδίδοντας την μυρωδιά του σίδερου, εκείνη της σκουριάς, που θα έλεγε κανείς πως με το άρωμα, που έχει το αίμα μοιάζει.
Κάνεις πως κάνεις και εκεί, λες και δεν ξέρεις πως τίποτα δεν έχει το αξίωμα, να βάλει σταματημό στην βαθυκόκκινη, ζουμερή, προκλητική για όρεξη ζωής, καρδιά της ψυχής, που πάλλεται χορεύοντας αγκαλιά με την αθανασία, συντροφεύοντας το ξεφύλλισμα των χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.