Αυτά μας παρέδωσε ο ιστορικός Φωτάκος στα Απομνημονεύματά του.
Ο Ιμπραήμ, αφού όλο το 1826 λεηλάτησε την Αρκαδία και την Λακωνία, επέστρεψε στην Πάτρα, και την άνοιξη του 1827 βρίσκεται στην ορεινή – Αχαΐα, όπου καταστρέφει, λεηλατεί και απειλεί, αναγκάζοντας πολλούς στο “Τουρκο- προσκύνημα” (δήλωση υπoταγής), ενώ τους χορηγούσε και πιστοποιητικό, το "ράγι µπουγιουρντί" (συγχωροχάρτι)!
Έτσι λυμαινόταν όλα τα χωριά. Ενώ είχαν τουρκοπροσκυνήσει Πάτρα, Καλάβρυτα και Βοστίτσα. Ο δε Ντελή Αχμέτ, πασάς της Πάτρας προστάτευε τους προσκυνημένους, κατά διαταγή του Ιμπραήμ, με πρωτοπαλλήκαρό του τον προδότη Νενέκο. Ακόμα και στο Μ. Σπήλαιο μπαινοέβγαιναν άνθρωποι του Νενέκου, ενώ ο Ιμπραήμ σχεδίαζε το πάρσιμό του. Έτσι με 13.000 στρατό και το Νενέκο με 2.000 στρατοπέδευσε στα Σάλμενα, κοντά στο μοναστήρι, που το προστάτευαν – κατ’ εντολή του Κολοκοτρώνη – ο Ν. Πετμεζάς με 600 αγωνιστές, και ο υπασπιστής του Φωτάκος, καθώς και ο Κ. Μέλιος με 100 μαχητές, στη θέση “Ψηλός Σταυρός”. Και πάντα με την φροντίδα του Κολοκοτρώνη οχυρώθηκε καλά το μοναστήρι και εσωτερικά. Ο Ιμπραήμ, αφού ήρθε πιο κοντά, στην Επάνω Ζαχλωρού, κάλεσε τρεις φορές τους υπερασπιστές να … συμφιλιώσουν (να προσκυνήσουν δηλαδή).
Οι καλόγεροι, βλέποντας το δισταγμό των καπεταναίων, βλέποντας τον Νενέκο να έρχεται με 3.000 Τούρκους και προσκυνημένους τραβολογώντας περί τους 300 αιχμαλώτους, βλέποντας το στρατό του Ιμπραήμ να τους έχει “κλείσει” από παντού, έβγαλαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλες (100 περίπου),και με μπροστάρη τον ηγούμενό τους Γεράσιµο Τορόλο, έπιασαν τη θέση “Παληάμπελο” και άρχισαν το τουφεκίδι! “… Τούτο δε ιδόντες ημείς εξεροκοκκινήσαμεν, από την εντροπή μας και παρευθύς εβγήκαμεν από το μέρος της Κισσωτής, να υπάγομεν εις τον πόλεμον, που με την έφοδο του Τουρκικού ταχτικού είχε πια γενικευτεί και βάσταξε 13 ώρες … “. (Φωτάκου, Απομνημονεύματα, τ. Β’, σελ. 434).
Μέχρι και στα έλατα ανέβηκαν οι υπερασπιστές του μοναστηριού και πυροβολούσαν τους Τούρκους και τους προσκυνημένους, με πείσμα, ώσπου τους έτρεψαν σε φυγή, και γενική υποχώρηση, προς τα Καλάβρυτα ενώ άφησαν 650 νεκρούς. Από τους Έλληνες μαχητές, τραυματίστηκαν μόνο 10, αλλά έπεσε νεκρός ο καπετάνιος Κ. Μέλιος.
Ο Ιμπραήμ, μετά από αυτή την πανωλεθρία που έπαθε, δεν τόλμησε να σκεφτεί πάλι το Μ. Σπήλαιο. Η ιστορία εξύψωσε κυρίως το εθνικό φρόνημα και τη γενναιότητα των μοναχών, που έγραψαν στις σελίδες της την 24η Ιουνίου 1827, με ανεξίτηλα γράμματα.
Στη Μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου αναφέρθηκε και ο ιστορικός συγγραφεύς κ. Σαράντος Καργάκος σε δημοσίευμά του στην ΕΣΤΙΑ της 24ης Μαρτίου 2011. Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα:
Τα μοναστήρια και η Παλιγγενεσία
του Σαράντου Ι. Καργάκου
“Το Μέγα Σπήλαιο και οι πέριξ αυτού λόφοι είχαν μεταβληθεί σε φρούριο. Ο Ιμπραήμ από τη Μονή της Σάλμαινας (μετόχι του Μ. Σπηλαίου) κάλεσε με επιστολή τους μοναχούς να παραδοθούν. Αυτοί απάντησαν αρνητικά. Τους κτύπησε με το πεζικό και πυροβολικό του στις 24 Ιουνίου 1827. Την Μονή και τους γύρω χώρους υπεράσπιζαν 600 παλληκάρια υπό τον Νικόλα Πετ(ι)μεζά. Μικρή ενίσχυση έστειλε και ο Κολοκοτρώνης υπό τον Φωτάκο. Στις δυνάμεις αυτές προστέθηκαν και 100 οπλοφόροι μοναχοί, που έβγαλαν το ράσο και φόρεσαν την συνηθισμένη ελληνική στολή. Η μάχη κράτησε όλη την ημέρα και ήταν πεισματική. Ο Ιμπραήμ απέτυχε και ντροπιασμένος υποχρεώθηκε να αποσυρθεί. Το Μέγα Σπήλαιο έμεινε απάτητο. Αυτό έδωσε νέα πνοή στον Αγώνα. Πολλά χωριά ξεπροσκύνησαν και ο Κολοκοτρώνης συνέχισε με νέο σθένος την αγωνιστική του προσπάθεια”.
Πηγή: https://antexoume.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.