OXI!

Γιώργου Η. Παπαηλιού 

Δικηγόρου-Διδάκτορα Νομικής

ό χ ι

Μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών και το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, οι ξένοι δανειστές (το ευρωσύστημα και το ΔΝΤ), εκμεταλλευόμενοι την πρόθεσή της να διαπραγματευτεί και και συνάψει μία αμοιβαία επωφελή και βιώσιμη συμφωνία, έθεσαν ως στόχο την ταπείνωση της κυβέρνησης και στη συνέχεια την ανατροπή της.
Σκοπός των ξένων δανειστών, η αποτροπή μετάδοσης του ιού της αμφισβήτησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και σε άλλες χώρες εκτός Ελλάδας.

Μέσω συνεχών «ήξεις-αφήξεις», εναλλαγών «ζεστού-κρύου» και εν τέλει της υποβολής τελεσιγραφικής πρότασης, οδήγησαν τη διαπραγμάτευση στα άκρα.

Η εξαγγελία διεξαγωγής δημοψηφίσματος επί της τελεσιγραφικής πρότασης προκάλεσε εκνευρισμό και ανησυχία στους ξένους δανειστές, για τους οποίους ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί όχι απλώς κυρίαρχη επιλογή αλλά τη μοναδική πολιτική. Το γεγονός, ότι μία μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, και η κυβέρνησή της, μην ενδίδοντας σε πιέσεις και απειλές, εννοούσε να διαπραγματεύεται ουσιαστικά και να απευθύνεται στους πολίτες προκειμένου να αποφασίσουν, ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Τους «χάλαγε τη σούπα», διότι τόσο στο ευρωσύστημα όσο και στο ΔΝΤ έχουν συνηθίσει διαφορετικά, με υποτελείς, τα κράτη-παρίες, να δέχονται εντολές χωρίς αντιρρήσεις και να πειθαρχούν στις υποδείξεις των επικυρίαρχων.

Έτσι οι ξένοι δανειστές, σε αγαστή συνεργασία με τους εγχώριους συμμάχους τους-το νεοφιλελεύθερο πλέγμα του χρηματοπιστωτικού τομέα, των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης και του «μνημονιακού» πολιτικού συστήματος, έχουν δρομολογήσει σχέδιο με σκοπό να υπερψηφιστεί η επιλογή του «ναι».

Επιβάλλουν απόλυτη χρηματοδοτική και οικονομική ασφυξία στη χώρα. Οι «κλειστές τράπεζες» και ο έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων είναι συνέπεια της επιδίωξης των ξένων δανειστών «να γονατίσουν» την ελληνική πλευρά.

Παρεμβαίνουν, μέσω των ανώτατων αξιωματούχων τους, ωμά και απροκάλυπτα στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας, όχι μόνον επιλέγοντας και προπαγανδίζοντας δημοσία το «ναι» και κατακεραυνώνοντας το «όχι», αλλά και αλλάζοντας!!! επιβάλλοντας άλλο ερώτημα από αυτό που η ελληνική βουλή έθεσε ως αντικείμενο του δημοψηφίσματος, προκειμένου να έχουν την απάντηση που επιδιώκουν. Έτσι, το ερώτημα που αυθαίρετα θέτουν, είναι, αν ο ελληνικός λαός επιλέξει τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη, ψηφίζοντας «ναι» ή την έξοδο από αυτήν, ψηφίζοντας «όχι». Δηλαδή διαστρέφουν το πράγματι τιθέμενο ερώτημα και το «φέρνουν στα μέτρα τους». Γι΄ αυτούς δεν υπάρχουν κυρίαρχα κράτη και δημοκρατικοί κανόνες. Υπάρχει μόνον η ωμή δύναμη των επικυρίαρχων.

Απειλούν, εκβιάζουν, τρομοκρατούν, κυρίως μέσω ενός θηριώδους προπαγανδιστικού μηχανισμού, δοκιμάζοντας τις αντοχές του ελληνικού λαού που τα τελευταία χρόνια έχει οδηγηθεί σε εξαθλίωση.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο, τίθεται προς την ΕΕ, το ερώτημα, αν στην Ελλάδα, ως ισότιμο μέλος αυτής, «επιτρέπεται» να λειτουργεί η δημοκρατία και να εφαρμόζεται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Φαίνεται, ότι η δημοκρατία και οι εκφάνσεις της λαϊκής κυριαρχίας είναι γι΄ αυτήν βαρίδια. Τις επικαλείται τυπικά και τις αποδέχεται μόνον όταν τη «βολεύει». Διαφορετικά, τις κατακεραυνώνει ως «δημαγωγία», «εθνολαϊκισμό», «νεοκομμουνισμό», εκμεταλλευόμενη την τρομοκράτηση και συνακόλουθα το φόβο που προκαλούν στην ελληνική κοινωνία, με τα οικονομικά μέσα και τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που το διεθνές, ευρωπαϊκό και ελληνικό σύστημα διαθέτουν.

Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος, πέραν του ότι αποτελεί κίνηση στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους ξένους δανειστές, συνιστά και δημοκρατική απάντηση στον εκβιασμό τους. Σημαίνει ανάκτηση του αυτεξούσιου της ελληνικής πολιτείας, επιβεβαίωση της λαϊκής κυριαρχίας ως συνταγματικής αρχής, που αναγνωρίζει τη συμμετοχή του λαού, άμεσα και χωρίς διαμεσολάβηση, στη λήψη αποφάσεων επί σημαντικών θεμάτων που αφορούν το παρόν και το μέλλον του. Συνακόλουθα δημιουργεί προϋποθέσεις εθνικής-δημοκρατικής ενότητας, διότι η απάντηση στο τιθέμενο ερώτημα είναι αυτονόητη-«όχι».

Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα και ανεξαρτήτως του πράγματι τιθέμενου δημοψηφισματικού ερωτήματος (επί του περιεχομένου της τελεσιγραφικής πρότασης των ξένων δανειστών) και του αυθαίρετου και ψευδεπίγραφου διλήμματος (ευρώ ή δραχμή), ο ελληνικός λαός καλείται να απαντήσει : Aν προκρίνει να είναι κυρίαρχος και ελεύθερος και, μέσω διαπραγματεύσεων και συμφωνίας-λύσης, να διαμορφώσει προϋποθέσεις για θεσμικό μετασχηματισμό και κοινωνικά δίκαιη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, ψηφίζοντας «όχι» ή αν προκρίνει να συνεχίσει να υφίσταται τα δεσμά «μνημονιακών» πολιτικών λιτότητας και ύφεσης, ψηφίζοντας «ναι».

Η συγκυρία είναι κομβική για τον τόπο. Οι ξένοι δανειστές γνωρίζουν ότι η υπερψήφιση του «όχι», πέραν του ισχυρού συμβολισμού που θα εκπέμψει, εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει σε άλλο πεδίο διαπραγμάτευσης, αφού θα ενισχυθεί η διαπραγματευτική θέση της ελληνικής πλευράς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν χωρίς δυσκολίες.

Ανεξαρτήτως των όποιων ενστάσεων μπορούν να εγερθούν για τη διαπραγματευτική τακτική και τις όποιες αστοχίες της ελληνικής κυβέρνησης, η μέχρι πνιγμού οικονομική ασφυξία, οι απειλές, η τρομοκράτηση, ο φόβος, εν ολίγοις η «κήρυξη πολέμου» από τους ξένους δανειστές, όχι κατά της κυβέρνησης αλλά κατά του ελληνικού λαού, πρέπει να αποκρουστεί.

Ο ελληνικός λαός οφείλει να υπερασπιστεί εθνική κυριαρχία της χώρας, τη δημοκρατία, την ιστορία και την αξιοπρέπειά του.

«κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις»