ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ, ΑΞΙΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Γράφει ο Γιάννης Β. Καραπανάγος 

Βασίλειος και Πηνελόπη Καραπανάγου

Πριν από έναν χρόνο ακριβώς, ο δάσκαλός μας και πατέρας μας άφησε, στο νοσοκομείο Κορίνθου, την τελευταία του πνοή. Δέκα χρόνια έχουν περάσει χωρίς τη στοργική παρουσία της μητέρας και ένας χρόνος χωρίς τη φροντίδα και την αγάπη και των δύο γονέων, βιώνοντας τις συνέπειες της ορφάνιας και της ανατροπής των δεδομένων της ζωής με τη μοναξιά της απέραντης σιωπής.

Όταν αντικρίζουμε το φως της ζωής, μετά τη γέννησή μας, δεν έχουμε καν συνειδητοποιήσει ότι για κάποια προσωπικά ζητήματα, που μας αφορούν, έχει ήδη προαποφασίσει ο Παντοδύναμος Δημιουργός. 
Επιλογές που δεν μπορούμε να αλλάξουμε στη διαδρομή μας. 

Οι γονείς μας είναι Θείο Δώρο, δεν μπορούμε να τους διαλέξουμε, όπως δεν μπορούμε να επιλέξουμε τη Χώρα, τον τόπο ή το φύλο (άνδρας ή γυναίκα) που θα γεννηθούμε. 

Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας και αποκτώντας πολύτιμες εμπειρίες, αναλογίζεσαι για ποιες από τις παραπάνω επιλογές είσαι τυχερός ή άτυχος.

Χωρίς ενδοιασμούς και περιστροφές, σε ένα υποθετικό ερώτημα, είμαι σίγουρος για την απάντηση που θα έδινα. Εάν μου δινόταν η δυνατότητα να ξαναγεννηθώ και να επιλέξω γονείς, θα ζητούσα τους ίδιους και θα ευχαριστούσα ξανά το Θεό γι' αυτό. 

Αυτούς τους εξαίρετους ανθρώπους που ανέθρεψαν τα δύο παιδιά τους, προσφέροντάς τους τα πάντα, σύμφωνα με τις δυνατότητες τους, στερώντας ταυτόχρονα από τους εαυτούς τους γήινες απολαύσεις. Δύο υπέροχοι άνθρωποι, για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι, με τα όποια ατομικά χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, αφού γεννήθηκαν η μεν μητέρα στην Τρίπολη, ο δε πατέρας στο Βυζίκι Αρκαδίας. 

Επέλεξαν να ζήσουν το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ζωής τους στην Περαχώρα, το μέρος που κέρδισε τις καρδιές τους, φώλιασε το σπιτικό τους, ρίζωσε και εκπλήρωσε κάποια από τα όνειρά τους και σήμερα αποτελεί τον τόπο της τελευταίας κατοικίας τους.

Στο σπίτι τους, στην Περαχώρα

Αναμφίβολα, κάθε παιδί θυμάται τους γονείς του, γιατί στιγματίζουν, μοναδικά και ανεξίτηλα, τη διαδρομή του, αναπολώντας τα Ξενύχτια τους, τις Συμβουλές τους, τις Αγωνίες τους, τις όποιες Θυσίες τους, τις Χαρές και τις Λύπες της συνύπαρξης μέχρι την ενηλικίωσή του. 

 

Έτσι και οι γονείς μου, με το παράδειγμά τους και τις δράσεις τους, ως μόνιμη στάση ζωής, αγωνίστηκαν, άξιοι μαχητές στο στίβο της καθημερινότητας, πολλές φορές και κάτω από αντίξοες συνθήκες, για να κερδίσουν την αυθόρμητη κοινωνική καταξίωση και την αποδοχή των παιδιών τους. 

Αμφότεροι λειτούργησαν ως Φάροι, φωτίζοντας διαρκώς τα κοινωνικά μονοπάτια ώστε τα παιδιά τους να αποφύγουν εμπόδια, ύφαλους και σκοπέλους της ζωής, καθώς και επικίνδυνα περάσματα, προσφέροντάς τους, ταυτοχρόνως, ''Τα καλύτερα δώρα που μπορούσαν, τις ρίζες της υπευθυνότητας και τα φτερά της ανεξαρτησίας'', σύμφωνα με τον Αμερικανό συγγραφέα, Denis Waitlay. Κάτι που το κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο! 

Ένα Μεγάλο Ευχαριστώ-Αιωνία σας η Μνήμη!

*Το βίντεο που ακολουθεί είναι έμπνευση και παραγωγή του Θανάση Κ. Πρωτοπαππά, αφιερωμένο στη μνήμη των γονέων μου. Από τα βάθη της καρδιάς μου τον ευχαριστώ.