Και τι δε θά’δινα για να μάθω τι σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή. Τα βράδια που περάσαμε μιλώντας μέχρι το ξημέρωμα; Τις βόλτες μας, τα φιλιά μας; Τίποτα απολύτως; Φεύγεις και δε ξέρεις. Δε ξέρεις πόσο πολύ με διέλυσες την πρώτη φορά, μακάρι να είχα μάθει, να μην συμπεριφερόμουν τόσο ανόητα. Κάθε άλλο όμως. Σε άφησα να μπεις πάλι στη ζωή μου και στο πέρασμα σου σαν τυφώνας, τα κατέστρεψες. Πάλι. Το ήθελα όμως. ΄Ηλπιζα αυτή τη φορά να μη με πλήγωνες έτσι, μαθαίνουν όμως οι άνθρωποι έτσι εύκολα; Φεύγεις λοιπόν χωρίς να ξέρεις τί ήταν αυτό που ένιωθα κοντά σου. Φοβάμαι όμως να μάθω τι ένιωθες εσύ. Φοβάμαι μήπως η απάντηση είναι “τίποτα”, και δικαιολογήσει απολύτως τη συμπεριφορά σου. Φεύγεις. ΄Οχι απο τη ζωή μου, φρόντισες να φύγεις καιρό πριν. Φεύγεις και δε θα σε ξαναδώ. Φεύγεις χωρίς να πάμε αυτή τη βόλτα στη θάλασσα που λέγαμε. Χωρίς να περπατήσουμε στην παραλία μέχρι να ξημερώσει όπως είχες υποσχεθεί. Υποσχέσεις… Τόσες πολλές. Ακόμα περιμένω να τις τηρήσεις. Οι ελπίδες μου όμως δύσκολα σκοτώνονται όπως και τα όνειρά μου. ΄Ισως μια μέρα μετά από λίγα χρόνια, ξαναβρεθούμε. Και κάνουμε αυτή τη βόλτα που λέγαμε. Και ίσως μας βρεί η ανατολή αγκαλιά, σε ένα κρεβάτι που δεν αντέχει την αγάπη μου για σένα, να με χαϊδεύεις, να με φιλάς, να μου λες αυτά που θέλω να ακούσω. Κι ας μη τα εννοείς. Αν θέλεις, φύγε μετά. Μόνο, κάτσε λίγο, μόνο ένα βράδυ. Θα σε αφήσω να με διαλύσεις για μια ακόμα φορά.
Αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι το αφιερώνω σε σένα που έπρεπε να συρθεί η μούρη μου στο χώμα για να καταλάβω ότι εκείνες οι λίγες μας στιγμές, εκείνο το χαμόγελο που μου έδωσες ήταν η ίδια η ζωή, δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ερωτευμένη μαζί σου και ας μην το μάθεις πότε πια.
https://www.tumblr.com
Πηγή: https://mikreskathimerinesstories.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.