Δε μπορώ να πω,
πως είχα καλή σχέση με το χρόνο!
Αντίθετα, "εκείνος", πάντα
διακριτικός μαζί μου,
Πολλές φορές, χαμογελαστά,
συνωμοτικά μου κλείνει το μάτι....
Σα να παίζει κρυφτούλι....
Κι όταν σταματά, αυτό το παιχνίδι,
αναμετρώ τις στάσεις της ζωής μου..
Φυλλομετρώ τα όνειρα, που στοιβάζονται
ένας σωρός....κάθε μέρα και πιο πολλά!
Κάθονται στο τιμόνι, και με οδηγούν...
Έχουν και βοηθούς, αρκετούς, από γύρω...
Χωρίς την ανάσα της θάλασσας,
χωρίς το φως των αστεριών,
το φεγγάρι που ανεβαίνει...
Δεν ξέρω αν αντίκριζα όνειρα!
Ίσως, να ήταν και πιο πλούσια...
Ίσως τα όνειρα που πλάθει η φαντασία,
να έχουν περισσότερα χρώματα!
Τα φυλακισμένα όνειρα,
είναι τα μάτια των τυφλών....
Οι χειροπέδες των προσφύγων....
Αντιβιοτικό των αρρώστων....
Όλα ετούτα κλειδώνω, στο ντουλάπι,
εκεί στην άκρη του παταριού...
Και μετά, έτσι με μιας,
πετάω το κλειδί, την ώρα που
ανεβαίνει το κύμα!
Πάει....!
Τώρα εγώ κι εσύ χρόνε!
Τώρα, ΕΓΩ στο τιμόνι και άκου....
Άκου τι ονειρεύομαι....
Πηγή: http://aroma.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.