ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ;

Γράφει ο Φώτης Θαλασσινός

Αν διαβάσει κανείς για τα άλυτα προβλήματα της κοσμολογίας, ανάμεσα σ' αυτά, θα εντοπίσει και τις απορίες των επιστημόνων για τη σύσταση της σκοτεινής ύλης και την προέλευση της σκοτεινής ενέργειας.
Και οι δύο αυτές άγνωστες «ίνες» του υφαντού του άπειρου σύμπαντος συναποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό της δομής του.

Μετά από μια τέτοια ανάγνωση, για 'μένα, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Το φαντασιακό μου ερμήνευσε τα πράγματα κατά το δοκούν και με μια αλήθεια σαγηνευτική, ερεβώδη και υποβλητική δεν κοιτάζω πια με τον ίδιο τρόπο τον ουρανό Ψάχνω να βρω μέσα στη σκοτεινιά της νύχτας το κακό, σαν μάγμα, να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία του γήινου μάγματος και να πίπτει μέσα στις σκέψεις των ανθρώπων.

Είναι η ατομική σκέψη εκείνη που θα ορίσει τι είναι κακό για τον κάθε άνθρωπο και τι δεν είναι. Στην προκειμένη περίπτωση ισχύει περισσότερο μια νοησιοκρατία από τον εμπειρισμό. Ο νους προβάλλει τις apriori αρχές της ηθικής του στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Στα πράγματα. Σύμφωνα με τον Καντ μπορούμε να ορίσουμε την ηθική. Η ηθική σύμφωνα με τον μεγάλο φιλόσοφο είναι η πράξη του υποκειμένου που αντιμετωπίζει τον άλλο ή τον εαυτό του ως σκοπό και όχι ως μέσο για την ικανοποίηση κάποιας επιθυμίας του. Υφέρπει μια συλλογική αδράνεια σ' ένα τέτοιο κανόνα. Ή μήπως όχι; Θα έλεγα πως όχι. Ο άνθρωπος υποφέρει γιατί ακριβώς κανόνες σαν κι αυτόν δεν είναι εφικτό να εφαρμοστούν. Το κακό είναι πάντα εδώ για να μας οδηγήσει στον άλλο δρόμο, εκείνο του φαινομενολόγου Ποντύ, ο οποίος γράφει ότι ο μόνος τρόπος να συνυπάρξουν οι άνθρωποι είναι να λερώσουν τα χέρια τους, είναι ο τρόπος της καταπάτησης των ορίων.

Σύμφωνα με τις διδαχές της Χριστιανικής θρησκείας οι άγγελοι που στασίασαν εξέπεσαν των ταγμάτων των αγγέλων σε τάγματα δαιμόνων. Η αυτομόληση είναι συνήθης πρακτική των ανθρώπων όταν πιέζονται πολύ. Περιπτύσσονται γύρω απ' το άρχοντα της Γης και με πιο δυνατές και συνάμα φθοροποιές μεθόδους γεμίζουν την φαρέτρα τους με τα δηλητηριώδη βέλη του κακού. Βέλη που βρίσκουνε το στόχο τους πάντα. Ο άνθρωπος αντιστοίχως πέφτει σ' ένα απύθμενο πηγάδι μέχρι που γίνεται θνητό μέλος των Ακατανόμαστων. Τα ονόματα της ομάδας του Εωσφόρου είναι τόσο πολλά όσα και οι απεικονίσεις του στην τέχνη της ζωγραφικής. Το «κακό», μέσα απ' αυτή τη μέθοδο παραμόρφωσης του ανθρώπου, γίνεται φύση του. Η φθορά του εαυτού του σταματά και ξεκινά αντιστοίχως η καταστροφή των γύρω του. Το «κακό» έχει γίνει για εκείνον ότι είναι το καλό για του καλοσυνάτους. Γι' αυτή την αποστασία υπάρχει τίμημα και είναι ο αλγεινός και αναπάντεχος θάνατος. 

Οι άνθρωποι που δεν πειθαρχούν πουθενά δεν είναι αναρχικοί είναι αιχμάλωτοι της ασυδοσίας. Ο αναρχισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία και έχει σχέση με την άμβλυνση των λογιών-λογιών εξουσιαστικών καρκινωμάτων. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που στην ουσία είναι έρμαιο των παθών και των πλανών του, χθόνιος και υποχθόνιος να μην καταποντιστεί σε αβύσσους πόνου κατά τον θάνατο του; Αν και ο πόνος θα είναι στιγμιαίος η οξύτητα του θα τον κάνει να μοιάζει αναιώνιος.

Αυτή η φενάκη ότι ο άνθρωπος έχει το αυτεξούσιο των πράξεων του και την πεποίθηση για την επικυριαρχία του στην παντοδύναμη και αρμονικά αυτόνομη φύση είναι ένα απ' τα μεγαλύτερα κακά της εποχής μας. Η φύση ανέκαθεν τρόμαζε τον άνθρωπο και οι προσπάθειες του να την καθυποτάξει συνεχίζονται, με αυξητικούς ρυθμούς, ακόμη και στις μέρες μας. Θεριεύουν πια οι συνέπειες αυτής της ανήθικης στάσης του κατοίκου στον φιλόξενο γαλάζιο πλανήτη. Τη Γη. Κάθε φορά και νέες αρρώστιες-μάστιγες (ανθρωπογενείς) που σαν τον λυμεώνα της πανώλης καταπίνουν σε μερικά χρόνια εκατομμύρια ανθρώπων. Δεκάδες ολέθριες συνέπειες απ' το ναρκισσισμό του είδους μας να τσαλακώσει την φυσική ομορφιά για να την παραλλάξει σε εικόνα του. 

Η εμμανής ανάγκη του ανθρώπου για την κάλυψη των ανασφαλειών του οδηγεί αναπόφευκτα στην απομάγευση της φύσης και στον βίαιο εξανθρωπισμό της. Δεν έχει νόημα πια να παραθέσει κάνεις πράγματα τόσο οφθαλμοφανή και επώδυνα αισθητά. Κι ενώ γίνονται βήματα προόδου απ' το υγιές κομμάτι των επιστημώνκαι της τεχνολογίας συνάμα υπάρχουν ανεπανόρθωτες και πολλαπλώς ολέθριες παρεμβάσεις απ' το άλλο, το νοσηρά φιλοπερίεργο, πρόσωπο τους. Και το κακό δεν θ' αποσοβηθεί ποτέ απ' το καλό. Γι' αυτό κι οι άνθρωποι αρχίσανε από πολύ νωρίτερα τα σχέδια για αποικίες στο διάστημα. Μπορεί ο άνθρωπος να συνεχίζει τον εξορθολογισμό της φύσης που τον τρομάζει, εκείνο που δεν κατάλαβε είναι πως έκανε τον εαυτό του ένα δυνητικά και καλό και κακό μάγο.

Αν το αρχαιότερο επάγγελμα είναι η πορνεία , ο αρχαιότερος θεσμός είναι η μυητική διαδικασία, γράφει ένα μεγάλος μυστικιστής του κακού. Χρειάζεται κατά κάποιον τρόπο, όντας έξω από όλα αυτά τα περί μαύρης μαγείας, να σου κάνουν κακό για να ξεκινήσεις να διαχωρίζεις το εύρος των πράξεων που το συστήνουν απ' το εύρος των πράξεων που συναποτελούν το καλό. Το μη εμπρόθετο κακό είναι κακό; Πολλοί άνθρωποι χωρίς να το γνωρίζουν, λόγω άγνοιας, χωρίς να έχουν χαρτογραφήσει τις ναρκοθετημένες περιοχές και τις περιοχές της μακαριότητας , φέρονται στους άλλους άσχημα, άγοντάς τους στις επικίνδυνες περιοχές. Το καλό ορίζεται με την προαναφερθείσα εντολή του Καντ για το ηθικό και όχι μόνο. Είναι σχεδόν άρρητες οι ερμηνείες του "καλού» και του «κακού». Η καρδιά ξεδιαλύνει το μεγάλο αυτό μυστήριο. Αν η καρδιά, σύμφωνα με τον χριστιανικό ορισμό της, βρίσκεται σε σύγχυση, καλό είναι να περιμένει, να δείξει απαντοχή και τελικά να μάθει. Είναι καλύτερα έτσι. Εκτός απ' τον κίνδυνο να διαπράξει κάποιος μια αξιόποινη πράξη ελλοχεύει ο κίνδυνος να κάνει και κακό στον εαυτό του. Να αυτοκαταστραφεί μέσα από πεισιθάνατες ροπές.

Ο άνθρωπος που θέλει να δράσει σύμφωνα με τις προσταγές του κακού και γνωρίζει τους νόμους τού καλού είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα κυνηγηθεί αγρίως από τις μυθικές Ερινύες, τις αληθινές στη σημερινή εποχή τύψεις ή ενοχές. Γιατί δεν είναι εύκολο να πράττεις με γνώμονες αντίθετους μ' εκείνους που προάγουν το κοινό καλά. Ο Σαρτρ με αφορμή την εσωτερική πάλη του μοναδικού ποιητή Μπωνλαίρ τα έχει γράψει πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε. Ας του δώσω το λόγο! «Το να κάνει κανείς το Κακό για το Κακό σημαίνει ακριβώς σημαίνει ακριβώς να κάνει το αντίθετο από εκείνο που ο ίδιος να εξακολουθεί να δέχεται σαν το Καλό. Σημαίνει να θέλει κανείς αυτό που δεν θέλει –αφού εξακολουθεί να αποστρέφεται τις δυνάμεις του κακού- και να μη θέλει αυτό που θέλει- αφού το καλό συνεχίζει να καθορίζεται σαν το αντικείμενο και ο σκοπός της μύχιας βούλησης».

Το κακό πολλές φορές είναι ο στόχος του επαναστάτη που θέλει να λιανίσει την μη ηθική της καθεστηκυίας κοινωνικής δομής. Σ' αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται για ένα κακό που μέσα στο πέρασμα των αιώνων αποκαλύπτονται οι σκοπιμότητες του. Και δεν είναι ΄άλλες από τις σκοπιμότητες του καλού. Εμβαθύνοντας, το κακό είναι αυτό που δεν είναι καλό. Στην ουσία κανένας από αυτούς τους δύο πόλους δεν είναι εφικτό να ερμηνευτεί γι' αυτό και το ερώτημα για το ποιος έχει την ευθύνη του κακού παραμένει αναπάντητο. 

Ο άνθρωπος έχει την τάση να κανονικοποιεί το χάος. Τον τρομάζει. Το φως ας είναι άπλετο. Παντού υπάρχουν δίπολα. Ακόμη και στις τελευταίες μου υποθέσεις περί φωτός και χάους, δεν βρίσκεται η άκρη του νήματος. Στην κορυφή αυτού του άρθρου υπάρχει μια φωτογραφία απ' τις τωρινές εμφύλιες διαμάχες στην Ουκρανία. Είναι απ' αυτές τις εικόνες που η πίστη στον καλό Θεό σβήνει αμετάκλητα και γίνεσαι εσύ Άγιος , αναγνώστη(!), στην προσπάθεια σου να ξαναφέρεις το χαμόγελο στο κλαμένο κοριτσάκι και να φυσήξεις πάλι τη ζωή μες στα πνευμόνια της σκοτωμένης του συγγενούς. 

Κι όταν αρχίσεις την προσπάθεια αυτή τότε θα τα πάθη σου θα γαληνέψουν...

Πηγή: http://www.logiosermis.net