ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

[ελεύσομαι= μέλλοντας του έρχομαι + εράω-ω=επιθυμώ σφόδρα]

Πριν 3 χρόνια, στις 25 Μαΐου 2011, άκουσα το κάλεσμα των Αγανακτισμένων και μαζί με πολλούς άλλους συμπολίτες μου κατέβηκα στο Σύνταγμα.

Την πρώτη μέρα το έκανα περισσότερο από περιέργεια γιατί κάπου βαθιά μέσα μου δεν πίστευα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε την Επανάσταση όπως εγώ την ονειρευόμουν: ειρηνική και πολυεπίπεδη, εσωτερική- συνειδησιακή, κοινωνικοπολιτική- οικονομική και εθνική-πανανθρώπινη. Ναι, όλα αυτά μαζί οραματιζόμουν εδώ και χρόνια. Και τα αποτελέσματα όλων αυτών: μια δίκαιη, όμορφη κι ελεύθερη κοινωνία, βασισμένη σε πολύ υψηλό αξιακό κώδικα και σε μια οργάνωση που θυμίζει κομματάκι επιστημονική φαντασία, κομματάκι τους παραμυθένιους κόσμους της παιδικής μου ηλικίας.

Βρισκόμενη στο Σύνταγμα και ομολογουμένως με πολύ χαμηλές προσδοκίες για το "μετά", ένιωσα ξαφνικά μια περίεργη ενέργεια να λούζει τα πάντα. Ήταν κάτι εντελώς μεταφυσικό, στα όρια του μαγικού. Ήταν σαν όλοι μας να είχαμε αφήσει πίσω μας τις όποιες προσωπικές μας αντιλήψεις για τα πράγματα, τα ιδιωτικά μας όνειρα και προσδοκίες, τους φόβους και τις προκαταλήψεις μας και να είχαμε με ένα ανέξηγητο τρόπο δημιουργήσει μια φωτεινή, δυναμική συλλογικότητα, ένα τσουνάμι ικανό να τα σαρώσει όλα. 

Αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα συνεχίστηκε για μένα για 35 μέρες. Και πιστεύω και για χιλιάδες άλλους. 

Στο διάστημα αυτό γνώρισα κόσμο, πήρα μέρος στα πηγαδάκια της Πάνω Πλατείας και στις συνελεύσεις της Κάτω, γέλασα, έκλαψα και τόσα άλλα... 

Μέσα σ' όλα, εισέπνευσα και αρκετά χημικά που με άφησαν μέρες στο κρεβάτι, έδωσα 11 συνεντεύξεις στο BBC και αντάλλαξα ουκ ολίγες απόψεις με άτομα όλων των ηλικιών και κοινωνικών τάξεων. 

Κι ύστερα... 

Ύστερα Σιωπή. Θυμός. Απογοήτευση. 

Πρώτα τα έβαλα με τους άθλιους κυβερνώντες, ύστερα με τα ΜΑΤ και τους παρακρατικούς και τέλος με όλους εκείνους που σιγά σιγά με επανέφεραν στην πεζή πραγματικότητα. Δυστυχώς αυτοί δεν ήταν μόνο τα συστημικά ΜΜΕ. Ήταν πολύς ο κόσμος που εναντιώθηκε στο κίνημα των Αγανακτισμένων. Το χειρότερο από όλα ήταν αυτοί που το έπαιζαν αμεσοδημοκράτες και επαναστάτες και μόνο αυτό δεν ήταν... 

Και εντάξει ο Σόρος και το Σύστημα μπορεί να έπαιξαν το παιχνίδι τους, μπορεί οι ίδιοι να έστησαν το κίνημα των Αγανακτισμένων προκειμένου να εκτονωθεί σχετικά ανώδυνα ο λαός κι ύστερα να λουφάξει, υπό το φόβο της καταστολής και της τρομολαγνείας των ΜΜΕ περί εξόδου από το Ευρώ. 

Αλλά κι έτσι να ήταν, αυτό δεν σημαίνει ότι έλεγχαν πλήρως την κατάσταση. Ούτε ότι ήξεραν τι να κάνουν διαισθανόμενοι αυτή τη μαγική δυναμική που είχε αναπτυχθεί σχεδόν από το πουθενά. 

Όχι, είμαι σίγουρη ότι υπήρξαν πάμπολλες στιγμές που οι Νεοταξίτες φοβήθηκαν ότι το 'χαναν. 

Κι όμως, τελικά τους βγήκε. 

Ας είμαστε ειλικρινείς: το καλοκαίρι του '11, εμείς τα ελεύθερα πνεύματα αυτού του τόπου, εμείς οι ονειροπόλοι κι αθεράπευτα ρομαντικοί ηττηθήκαμε κατά κράτος. 

Υπήρξαν και αρκετοί που πέρασαν από το Σύνταγμα αλλά ήταν ακριβώς αυτό: περαστικοί. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς. Οι περισσότεροι θα πουλούσαν την Ελλάδα για μια καλή θεσούλα και τον αντίστοιχο μισθό. Κάποιοι το έπραξαν κιόλας. 

Όχι, δεν με αφορούν όλοι αυτοί. Με ενδιαφέρουν εκείνοι με το καθαρό βλέμμα και την ρομαντική ψυχή. Πολλοί από αυτούς είναι σήμερα εντελώς χαμένοι στο διάστημα. 

Το κατανοώ. Οι απογοητεύσεις ήταν πολλές κι ήρθαν απανωτές. Δεν προλάβαιναν να πάρουν ανάσα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχαν μπροστά τους κι αυτή την αδυσώπητη καθημερινότητα που έπρεπε να χειριστούν. Τόσες και τόσες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις... 

Είναι κρίμα όμως, μεγάλο κρίμα. Όλοι εμείς που είμαστε φτιαγμένοι από τη στόφα του ονείρου, του ακραιφνούς ιδεαλισμού, θα έπρεπε να είχαμε γίνει μέχρι τώρα μια γροθιά. 

Θα μου πεις και τι θα καταφέρναμε όταν το Σύστημα καλά κρατεί; 

Ω, πολλά. Πολλά θα μπορούσαμε να καταφέρουμε. Τουλάχιστον για μας τους ίδιους. Θα μπορούσαμε να είχαμε κτίσει τοπικά και πανελλήνια δίκτυα αλληλεγγύης με οργάνωση κι εμβέλεια όπου θα επικρατούσαν συνθήκες συμμετοχικής και ανταλλακτικής οικονομίας. Αυτό θα μπορούσε καταρχήν να λύσει για πολλούς το βιοποριστικό πρόβλημα. 

Θα μπορούσαμε επίσης να είχαμε δημιουργήσει ομάδες εργασίας που μέχρι τώρα θα είχαν εκπονήσει σοβαρές μελέτες και σχέδια πλεύσης σε μια μεταμνημονιακή Ελλάδα. Σχέδια για μια ιδανική κοινωνία. 

Θα μπορούσαμε να είχαμε ιδρύσει πολιτιστικά και φιλοσοφικά δρώμενα με κύκλους δωρεάν σεμιναρίων για κάθε ενδιαφερόμενο. Και με αυτό τον τρόπο να δημιουργούμε εναύσματα μεταξύ μας για περαιτέρω σκέψη και προβληματισμό τα οποία θα μας οδηγούσαν σε δημιουργικές λύσεις. 

Αυτά κι άλλα πολλά... Κι ας μην καταφέρναμε να τα κάνουμε όλα πράξη. Θεωρώ ότι τίποτε δεν πάει χαμένο. 

Αισθάνομαι ότι σε μια άλλη ζωή κουβαλάμε την ενθύμηση των όσων όμορφων πραγματοποιούμε σε νοητικό επίπεδο εδώ και να τα υλοποιούμε εκεί. 

Πραγματικά, το πιστεύω αυτό. Και δεν είμαι μόνη. Ακόμα και ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής το επιβεβαιώνει. 

Οπότε η χασούρα σε αυτόν τον κόσμο δεν θα έπρεπε να μας φοβίζει. Αντιθέτως, θα έπρεπε να μας κάνει να γελάμε το γεγονός πως ξεχάσαμε προς στιγμή την αληθινή μας ουσία και παγιδευτήκαμε κι εμείς σε αυτό το τόσο χαμηλής συνειδητότητας/συχνότητας Matrix. 

Λοιπόν, έχω μια ιδέα: ας ξαναπροσπαθήσουμε εμείς οι αθεράπευτα ρομαντικοί. 

Η Ελλάδα έχει τόσες όμορφες γωνιές. Ας δημιουργήσουμε πυρήνες ελληνικού κοινοτισμού σε κάποιες από αυτές. Ας το δούμε σαν ένα πείραμα κι ένα παιχνίδι συνάμα. 

Πιστεύω ότι σε αυτό τον κόσμο ερχόμαστε πάντα σε "δέσμες φωτός". Κανείς δεν έρχεται μόνος του, όσο κι αν κάποιες φορές έτσι νιώθουμε. 

Καλοί και οι δεσμοί αίματος, καλοί και σημαντικοί, αλλά νιώθω ότι η πραγματική μας οικογένεια πολλές φορές τους ξεπερνάει. Πιστεύω ότι κάθε ψυχή έχει δημιουργήσει στο βάθος των αιώνων και συνεχίζει να δημιουργεί στην παρούσα ενσάρκωση, άρρηκτους ψυχικούς δεσμούς με κάποια πλάσματα. Ανάλογα με το εξελικτικό μας επίπεδο, κάποια από αυτά τα έχουμε ήδη γνωρίσει, κάποια άλλα πιθανότατα όχι. 

Όλα τα παραπάνω μπορούν να συμπτυχθούν ως ένα κάλεσμα σε αδελφές ψυχές. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε μια χούφτα από εμάς να σώσουμε με το ζόρι τους Έλληνες που δεν θέλουν να σωθούν. Που προτιμούν το βόλεμα και τον εφησυχασμό. Που μένουν αποχαυνωμένοι και φοβισμένοι σε ένα καθεστώς δουλειάς-δουλείας. Που εγκλωβίζονται οικειοθελώς σε ένα άδειο lifestyle. Σε τελική ανάλυση, ίσως να μην ήρθε η ώρα για όλους αυτούς. 

Για μένα όμως, με κάθε χτύπο της καρδιάς μου, το νιώθω όλο και πιο έντονα. Δεν θέλω να χάσω άλλο χρόνο ζώντας τον εφιάλτη μιας πλασματικής οικονομικής κρίσης. Δεν θέλω να κοιμάμαι και να ξυπνάω σε ένα σαθρό Νεοταξίτικο δίχτυ. Ήδη φέτος μπήκα στη διαδικασία να βρω ένα όμορφο, παραθαλάσσιο μέρος εκτός Αθήνων να περνώ τον περισσότερο καιρό. Ένιωθα την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ από τα πράγματα και την ανίερη καθημερινότητα της μεγαλούπολης. Δεν ξέρω αν τελικά θα μείνω εκεί μόνιμα. Προς το παρόν, πηγαινοέρχομαι. 

Στο μεταξύ, έρχεται καλοκαιράκι. Όλο και σε κάποια ερημική παραλία θα αφεθώ. 

Ωστόσο, κάπου ενδιάμεσα, έχω χρόνο για συζητήσεις και συναντήσεις με ομοϊδεάτες. Αν νομίζετε ότι είστε κι εσείς ένας/μια από αυτούς, ελάτε σε επαφή μαζί μου μέσω email. Θα το βρείτε κάνοντας κλικ στο όνομα μου κάτω από κάθε μου ανάρτηση. 

Αναρτήθηκε από Εύχαρις 

Πηγή: http://www.logiosermis.net