Περπατάς στο δρόμο και σκέφτεσαι. Τρέχεις να προλάβεις κάτι. Στο μυαλό σου γυρνάνε διαρκώς οι ίδιες σκέψεις.
Πώς θα καταφέρεις το ένα, πώς θα πετύχεις το άλλο, πώς θα αποφύγεις αυτό ή εκείνο. Όλα περιμένουν τη δική σου αποφασιστικότητα για να διεκπεραιωθούν. Σύντομα καταλαβαίνεις πως τρέχεις χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν έχεις αργήσει σε κάποιο ραντεβού. Δεν σε περιμένει κάποιος ή κάτι εκείνη τη στιγμή. Απλά περπατάς. Και η μέρα είναι υπέροχη. Αλλά εσύ τρέχεις. Απλά γιατί έτσι έχεις μάθει να κάνεις. Πάει καιρός που δεν έτρεχες.
Πάει καιρός που μπορούσες να απορροφηθείς από τα πιο απλά πράγματα. Τώρα πια μεγάλωσες και είσαι υποχρεωμένος να τρέχεις. Να τρέχεις και να σκέφτεσαι. Όχι γενικά για την ύπαρξή σου. Όχι αφηρημένα, υπαρξιακά και με μια φιλοσοφική διάθεση. Είσαι υποχρεωμένος να κάνεις τις ίδιες σκέψεις. Πώς θα καταφέρεις κάτι, πώς θα βγεις από μια δύσκολη κατάσταση την οποία πιθανώς εσύ ο ίδιος να δημιούργησες με τις επιλογές σου και τον τρόπο που έχεις δομήσει τόσο τη ζωή σου όσο και την κοσμοθεωρία σου. Και συνεχίζεις να τρέχεις, αλλά μέσα σου δυσφορείς.
Δε θέλεις άλλο να τρέχεις. Κοιτάς γύρω σου όμως, και όλοι τρέχουν εξίσου. Πώς να αντισταθείς; Αφού όλοι τρέχουν πρέπει να τρέχεις κι εσύ. Δεν έχει σημασία αν καμιά φορά νιώθεις να μην ξέρεις το γιατί. Αυτό κάνουν όλοι και αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ. Να τρέχεις. Κι αν έρθει μια μέρα όπου θα συνειδητοποιήσεις ότι δε χρειαζόταν να τρέχεις τόσο; Αν ξαφνικά αποφασίσεις να κάνεις μια στάση για να απολαύσεις απλά την ύπαρξή σου; Τι λες να γίνει τότε;
Σίγουρα όχι κάτι τραγικό. Ίσως βέβαια να αισθανθείς μια διαφορετικότητα. Ίσως ασυνείδητα να νιώσεις ότι μπαίνεις στο περιθώριο. Μιας και κάνεις κάτι διαφορετικό από ότι κάνουν όλοι γύρω σου. Να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Για την οντότητά σου. Μπορείς να σκέφτεσαι απλά για να σκέφτεσαι. Χωρίς να τρέχεις. Είναι η ζωή που χρειάζεται εμένα, ή εγώ που χρειάζομαι τη ζωή τελικά; Πρέπει να αφομοιώνομαι απόλυτα σε ένα σύνολο που δε με εκφράζει; Πολλά ερωτήματα εγείρονται. Πρέπει να τρέχω επειδή το κάνουν όλοι. Πρέπει να σκέφτομαι μόνο τα απαραίτητα επειδή όλοι αυτό κάνουν;
Ποιες είναι οι δικές μου ανάγκες; Οι βαθύτερες ανάγκες. Τις έχω ιεραρχήσει ποτέ; Τις έχω αξιολογήσει; Τις έχω έστω αφουγκραστεί ποτέ; Ή απλά περνάω στο δεύτερο στάδιο; Αυτό, του να θέλω. Αν όμως δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι είμαι, μπορεί ποτέ να βρω αυτό που θέλω; Αν δεν έχω αποδεχτεί όλα τα κομμάτια από τα οποία αποτελούμαι, τι άραγε κυνηγάω; Τον αντικατοπτρισμό της προσωπικής μου ψευδαίσθησης ίσως; Αλλά αντί όλων αυτών των ερωτημάτων, έρχεται μια φωνή να σου πει “Να τρέχεις. Δεν έχουν σημασία όλα αυτά τα ερωτήματα. Εσύ απλά πρέπει να τρέχεις. Να σκέφτεσαι τα βασικά και τα απαραίτητα. Δε χρειάζεται να εμβαθύνεις. Δε χρειάζεται να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Επικίνδυνο αυτό για μια κοινωνία.”
Ιεράρχησε τις βαθύτερές σου ανάγκες. Αποδέξου όλα όσα είσαι. Δεν ψάχνεις για να φτιάξεις έναν καινούργιο άνθρωπο. Ψάχνεις για να ανακαλύψεις τον άνθρωπο που είσαι. Μετά θα μπορέσεις να διεκδικήσεις από τη ζωή όσα σου αξίζουν. Όλα όσα σε κάνουν χαρούμενο και ισορροπημένο. Περπάτα στο δικό σου ρυθμό. Μην τρέχεις επειδή απλά το κάνουν γύρω σου. Δέξου και την αίσθηση της περιθωριοποίησης. Κανείς δεν είπε ότι ο δρόμος της αυτοπραγμάτωσης είναι δίχως κόστος. Αλλά κάπου οδηγεί. Το να τρέχεις χωρίς σκοπό.. οδηγεί πού;
Χρήστος Κακουλίδης - Ψυχίατρος (psychiatrosonline.gr)
Πηγή: http://enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.