ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ Ή ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ;

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Αν δεν αλλάξουμε μυαλά δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Είναι μία φράση κλειδί που την ακούς πολύ συχνά στα καφενεία, στις τηλεοράσεις, σε φιλικές συγκεντρώσεις με αποτέλεσμα να έχει καταντήσει του συρμού.

Με την πρώτη ματιά θα συμφωνούσε κανείς χωρίς ...αστερίσκους.

Αλλά ας ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά. Είναι δυνατόν να αλλάξουν όλοι οι ΄Ελληνες μυαλά, να αποκτήσουν δηλαδή διαφορετική φιλοσοφία ζωής, άλλη νοοτροπία και εν τέλει διαφορετική κοινωνική συνείδηση;

Αν αυτό είναι εφικτό για τους νέους, γίνεται όλο και πιο δύσκολο ως αδύνατο όσο προχωρούμε σε μεγαλύτερες ηλικίες. Και να μη μιλήσουμε για τα λαμόγια που όχι μόνο να αλλάξουν δεν θέλουν, αλλά καιροφυλακτούν ακόμα και τώρα σαν τις ύαινες.

Κι΄ αν τα προαναφερόμενα ισχύουν σε ένα βαθμό για τους πολίτες, άλλο τόσο και περισσότερο ισχύουν για το παλαιοκομματικό πολιτικό προσωπικό όλων των χώρων (αν κοιτάξουμε τους διαγκωνισμούς, τις προσωπικές στρατηγικές και το προσωπικό παιχνίδι που ξεδιπλώνονται μετά τις ευρωεκλογές θα διαπιστώσουμε την ορθότητα της διαπίστωσης). Οπότε μοιρολατρικά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε ελπίδες;

Όχι ασφαλώς, γιατί αν τα μυαλά των πολλών δεν αλλάζουν, μπορούν κάλλιστα να αλλάξουν οι θεσμοί οι οποίοι θα διασφαλίζουν μία διαφορετική, παραγωγική, έντιμη, αποδοτική και προς το συμφέρον του πολίτη κρατική μηχανή.

Το θέμα πάντα επίκαιρο, έγινε περισσότερο επιτακτικό με την παραίτηση του κ. Χάρη Θεοχάρη. Ο ...ημιαυτόνομος γενικός γραμματέας εσόδων δεν άντεξε στις πιέσεις και υπέβαλε την παραίτησή του. Αν ήταν αυτόνομος και θεσμικά κατοχυρωμένος ίσως να αντιστεκόταν περισσότερο.

Όμως, για να συμβεί αυτό, για να μπορεί να λειτουργήσει η κρατική μηχανή ανεξάρτητη από μικροκομματικά συμφέροντα και παρεμβάσεις, εφαρμόζοντας την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης όπως επιτάσσει η θέληση του λαού και η συνταγματική νομιμότητα, θα πρέπει να δημιουργηθούν εκείνοι οι θεσμοί που θα ελέγχουν τα πεπραγμένα όλων ανεξαιρέτως, που θα διασφαλίζουν την χρηστή διοίκηση και τα συμφέροντα του πολίτη αντί των συμφερόντων των κομμάτων και των μελών τους που στο παρελθόν είχαν το κράτος στην υπηρεσία τους οδηγώντας τη χώρα στου κακού τη σκάλα.

Και είναι αυτή η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση, η μητέρα των μεταρρυθμίσεων που θα αποτελέσει το αντικείμενο των πιο σκληρών πολεμικών και αντιπαραθέσεων μεταξύ των κομμάτων, γιατί το έπαθλο είναι τεράστιο. Είναι το κράτος και ο κρατικός μηχανισμός.

Εν τέλει η προοδευτικότητα και ο πατριωτισμός των πολιτικών δυνάμεων θα κριθεί από την απάντηση στο δίλημμα: Κράτος ανεξάρτητο ή υποταγμένο στην μπλε, πράσινη, ροζ ή κόκκινη κομματοκρατία;

Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ - lyrtso@pegasus.gr