Γράφει ο Αθανάσιος Γραμμένος
Το ελληνικό έθνος είναι πολύ μικρό πληθυσμιακά και το κράτος του αδύναμο, ωστόσο η συμβολή του στη σύγχρονη ιστορία δεν είναι καθόλου αμελητέα.
Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα –περίπου ενός αιώνα- μετατράπηκε από προτεκτοράτο σε έναν υπολογίσιμο σύμμαχο για τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και συμμετείχε σταθερά έκτοτε σε όλες τις προσπάθειες διεθνούς συνεννόησης. Παράλληλα, ο Ελληνισμός εντός κι εκτός συνόρων, ανέδειξε πνευματικές κι επιστημονικές μορφές κολοσσιαίου αναστήματος, που αναγνωρίστηκαν από τους άλλους λαούς κι απέδειξαν ότι στην χώρα ζυμώνονται ιδέες πανανθρώπινες και οικουμενικές άρα δεν πρόκειται για μια περιθωριακή –της Ευρώπης- κοινωνία αλλά για ενεργό κύτταρο της, με ιδιαίτερη ταυτότητα.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κοινωνία, είτε στο σχολείο είτε στο «καφενείο» (ως θεσμός κοινωνικοποίησης) ερευνά την ιστορία και την φυσιογνωμία της με τρόπο αντιφατικό: οι Έλληνες είναι ο «σοφότερος» και «καλύτερος» λαός του κόσμου ενώ είναι τόσο «αφελής» που τον επιβουλεύονται μονίμως ξένες δυνάμεις για να τον κρατούν «υποταγμένο» και να μη «μεγαλουργήσει». Βέβαια, με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται και άλλοι λαοί στην Ευρώπη όμως στην περίπτωση της Ελλάδας αυτή η ιδεολογία είναι κυρίαρχη, λαμβάνοντας ως εχέγγυο ποιότητας την μακρινή ιστορική της προέλευση.
Αυτό μας δείχνει ότι υπάρχει μια κρατούσα αντίληψη (για διάφορους πολιτικούς και ιστορικούς λόγους) με χαρακτηριστικά ξενοφοβικά, ομφαλοσκοπικά και συντηρητικά. Τόσο η εθνική μας ιδεολογία όσο και η εθνική μας εκπαίδευση υπερθεματίζουν σε μια στείρα κι εθνικιστική προσέγγιση της κοινωνιολογίας μας, παραβλέποντας τις διαφορές στους θεσμούς και στην φιλοσοφία με την αρχαία Ελλάδα ή τη σύγχρονη Ευρώπη. Καλλιεργούν την εικόνα της δήθεν «ανωτερότητας» από τους άλλους αλλά όχι την αξία της εργατικότητας, της δημιουργικότητας, της φιλοξενίας και της φιλοπατρίας. Την ίδια ώρα που ο Έλληνας καυχάται για τα επιτεύγματα των αρχαίων, διακατέχεται από μια ασύλληπτη ιδιωτεία (σε βάρος του κοινού συνόλου)ενώ καθώς διατείνεται την ποιότητα του επαιτεί για την (οικονομική) σωτηρία του από «θεόσταλτα» έθνη.
Επομένως, πέρα και πάνω από οποιαδήποτε πολιτική «μεταρρύθμιση» επείγει η καλλιέργεια ενός νέου χαρακτήρα για το ελληνικό έθνος, που να προτάσσει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες – χρειάζεται λιγότερος ατομισμός και περισσότερος κοινοτισμός. Ο όρος «ιδεολογία» πρέπει να απορριφθεί πάραυτα καθότι υπονοεί «δόγμα» και να αντικατασταθεί με την «θεώρηση» ή την «φιλοσοφία». Οι νέοι Έλληνες θα πρέπει να γνωρίσουν καλύτερα τον υπόλοιπο κόσμο και τον εαυτό τους, με πνεύμα κριτικό, να αποτάξουν τον συμπλεγματικό χαρακτήρα που αναστέλλει κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο και κάθε δημιουργική διάθεση στο εσωτερικό και τέλος, να διδαχθεί τους ιστορικούς θριάμβους στο πλαίσιο της οργανωμένης και σοβαρής δουλειάς που τους επέφερε.
Αντίστοιχα και οι τραγωδίες πρέπει να αναλύονται –και μάλιστα επισταμένως-για να μαθαίνουμε τα δικά μας λάθη και όχι να τα χρεώνουμε σε τρίτους μέσα από θεωρίες συνωμοσίας. Τέλος, χρειαζόμαστε μια πιο αισιόδοξη οπτική, η οποία θα βάλει τέλος στην εθνική μας μιζέρια και θα αποτελέσει την απαρχή μιας σύγχρονης και υγιούς φιλοπατρίας
Οι Νεοέλληνες δεν είμαστε λαός «ειδικών ιστορικών δικαιωμάτων». Αν θέλουμε να ευημερήσουμε θα πρέπει να παλέψουμε και να κερδίσουμε με το σπαθί μας τη θέση μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δεν υστερούμε σε τίποτα σε σχέση με τους άλλους και αφού το ελληνικό έθνος θα πορευτεί μαζί με τα υπόλοιπα της Ευρώπης (και μαζί θα αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της νέας εποχής) είναι αδιανόητο αυτή η σχέση να εξελιχθεί με δισταγμό κι επιφύλαξη.
Πηγή: http://www.koolnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.