ΥΣΤΑΤΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ!

Γράφει η Δήμητρα Τσεπεντζή*

«Αν τη ζωή περνούσαμε την ίδια έχοντας άτι
ή αρρωστημένα γέρναμε παιδιά του ρεμβασμού,
φεύγουμε δίχως από δω να 'χουμε πάρει κάτι
ούτε και την ενθύμηση του μάταιου ερχομού» 

                                      Κώστας Καρυωτάκης

Ο δάσκαλος Βασίλειος Καραπανάγος

Πόσο δύσκολο, αλήθεια, αποδεικνύεται να προσπαθήσει κάποιος να αρθρώσει ή να γράψει λόγια ύστατου αποχαιρετισμού για ένα αγαπημένο πρόσωπο. Μια έντονη, όμως, εσωτερική ανάγκη το επιβάλλει. 

«Ο άνθρωπος πρέπει να είναι σε κάθε στιγμή έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο της ζωής, γιατί τίποτα σ' αυτή δεν είναι σταθερό», έλεγε ο Αθηναίος Μένανδρος.

Πράγματι, ένα τεράστιο θέατρο η ζωή με όλους εμάς πρωταγωνιστές και κομπάρσους συνάμα! Το έργο, άγνωστο για τον καθένα! Οι ρόλοι εναλλάσσονται! Μόνο θεατές δεν υπάρχουν. 

Χαρές και λύπες ακολουθούν η μια την άλλη! «Και φεύγουν οι μέρες... Και μένει μόνο η μυρωδιά από το άγγιγμά τους να σε ακολουθεί...»

Από εκδήλωση του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας για την 25η Μαρτίου 1821

Κι εμείς εκεί, σε μια προσπάθεια προσαρμογής σε κάθε αλλαγή. Μοναδικές προσωπικότητες που έχουμε διαμορφωθεί στη διαδρομή μας, δεχόμενοι ερεθίσματα από την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία. Άνθρωποι με αδυναμίες και προτερήματα, αφήνουμε το αποτύπωμά μας στη ζωή και φεύγουμε, σαν έρθει η ώρα, για το μεγάλο ταξίδι, εκείνο που καθένας μας κάνει μόνος του, παίρνοντας μαζί μας μοναχά «δυο μέτρα γης», όπως λέει χαρακτηριστικά ο λαός μας. Κι αυτά για λίγο, όσο το φθαρτό σώμα μας, επιστρέψει εξ’ ολοκλήρου στη γη που το γέννησε, γιατί, όπως ακούμε και στη νεκρώσιμο ακολουθία, «Χους εί και εις χουν απελεύσει».

Στο Βυζίκι, στο χωριό που γεννήθηκε

Ο κύριος Βασίλης έφυγε, πριν λίγες μέρες, για το αιώνιο, χωρίς επιστροφή, ταξίδι! Έφυγε πλήρης ημερών, σε ηλικία 91 ετών, όμως το κενό που άφησε είναι μεγάλο για όλους, «Ένας άνθρωπος είναι το σύνολο των πράξεών του. Τι έχει κάνει, τι μπορεί να κάνει. Τίποτε άλλο...», αποφθεγμάτιζε ο Μαχάτμα Γκάντι.

Για την οικογένειά του, «Η ζωή μας θα ήταν αληθινός παράδεισος, αν οι γονείς ήταν πάντοτε νέοι και τα παιδιά δεν μεγάλωναν ποτέ.» έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ. 

Για τους συγχωριανούς και τους φίλους του, «Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…» , σημειώνει ο Τάσος Λειβαδίτης. 

Όμως, «Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!» έγραφε σε έναν στίχο του ο ποιητής Κώστας Ουράνης.

Πήγε να συναντήσει την επί σαράντα πέντε και πλέον χρόνια σύντροφο της ζωής του, τη γλυκιά Πηνελόπη, που τώρα θα είναι ιδιαίτερα χαρούμενη, γιατί θα τον έχει μαζί της. Θα κάθονται πλάι πλάι και θα συζητούν, όπως παλιά. Έχει τόσα να της πει, αφού εκείνη έφυγε, ακολουθώντας το θεϊκό κάλεσμα, πριν από εννιά χρόνια! Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια που άκουσα, από τα χείλη του, σαν είχα την τύχη να τον γνωρίσω, από κοντά, πριν δυο χρόνια: «Έζησα! Τώρα ετοιμάζομαι να φύγω, να συναντήσω τη σύντροφό μου, εκεί στους ουρανούς!» Λόγια που με συγκίνησαν γιατί έδειχναν την ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου.

Έξω από τον Ιερό Ναό της Παναγίας της Γαρζενικιώτισας, 

όπου βαπτίστηκε, στην Ελάτη Αρκαδίας

Καταγόταν από την Αρκαδία, γεννήθηκε στο Βιζύκιον, μεγάλωσε κι ανδρώθηκε στον κάμπο της Βόχας, συγκεκριμένα στο Βέλο, αλλά τον μεγαλύτερο σταθμό της ζωής του αποτέλεσε η Περαχώρα! Άνθρωπος προικισμένος με πολλά πνευματικά και ψυχικά εφόδια, ήρθε εδώ σαν δάσκαλος κι αγάπησε τούτο τον τόπο, ρίζωσε κι έμεινε για πάντα! «Πουλί γεννιέται ο άνθρωπος και δέντρο θα πεθάνει, ρίζες απλώνει γύρω του και τα φτερά του χάνει» λέει ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης. 

Ευτύχησε να έχει στο πλευρό του μια αξιολάτρευτη, κατά κοινή ομολογία, σύζυγο και μαζί απέκτησαν δυο εξαιρετικά παιδιά. Είχαν την ικανοποίηση να τα καμαρώσουν και τα δύο καλούς και χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία και επιτυχημένους στην προσωπική τους πορεία.

Ο δάσκαλος με αγαπημένα του πρόσωπα από την Περαχώρα

«Καλημέρα, καληνύχτα, αυτή είναι η ζωή» τόνιζε ο Σενέκας και ο Μάρκος Αυρήλιος πρόσθετε, «Πόσο φευγαλέοι και ασήμαντοι είναι οι άνθρωποι -χθες ένα μωρό, αύριο μια μούμια ή στάχτες. Γι' αυτό, στον ελάχιστο χρόνο σου, ζήσε λογικά και αποχαιρέτησε τη ζωή σου χαμογελαστός…». Έτσι έφυγε ο κύριος Βασίλης. Ικανοποιημένος και γεμάτος αφού, στους δύο μήνες της δοκιμασίας του, τα παιδιά του ήταν στο πλευρό του, με στοργή, ενδιαφέρον κι αγάπη, χαρακτηριστικά με τα οποία αυτός και η μητέρα τους τα έχουν, αφειδώς, εφοδιάσει.

Η Β΄ Τάξη του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας- Σχολικό έτος 1973-1974

Μαζί του πήρε την αγάπη όλων μας. Τα λόγια είναι φτωχά και ο αγαπημένος μας δεν ήταν άνθρωπος των λόγων, αλλά των έργων! «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες», έγραφε στο ποίημα του «Όσο μπορείς» ο Κωνσταντίνος Καβάφης.

Με την αγαπημένη του σύζυγο και μητέρα Πηνελόπη Σαββοπούλου-Καραπανάγου

Ο κύριος Βασίλης έζησε μια ζωή γεμάτη προσφορά, αγάπη για τους ανθρώπους, χωρίς προστριβές και μάταιες αντιπαραθέσεις, με έναν καλό λόγο για τον καθένα, «δάσκαλος» πάντοτε παρόν στη ζωή της τοπικής κοινωνίας, που τον αγκάλιασε και τον έκαμε κομμάτι της.

Γιάννη, Αθανασία, Βασίλη, Πηνελόπη- Μαριάννα, η ευχή του θα σας συνοδεύει και θα σας δυναμώνει πάντα! Από κει ψηλά, από τον ειρηνικό κόσμο των ψυχών, χωρίς την ανάγκη των υλικών αγαθών, μαζί με τη μητέρα σας, θα συνεχίσει να σας βλέπει και να σας φροντίζει…

Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας, κύριε Βασίλη…

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει…

Αιωνία σου η μνήμη…

* Η Δήμητρα Τσεπεντζή είναι Διευθύντρια του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ζευγολατιού