ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ-ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ!

Αφιέρωμα της Μίνας Γιαννούλη στο δάσκαλό της

Ο δάσκαλος Βασίλειος Καραπανάγος στο γραφείο του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας

Εξατάξιο Δημοτικό σχολείο Περαχώρας. Διευθυντής Βασίλειος Καραπανάγος. Πρώτο κουδούνι για τη καθιερωμένη πρωινή προσευχή που πριν καλά καλά ξεκινήσει, ακούγεται η βροντερή φωνή του. ΄΄Μηρυκαστικά ΄΄ είστε; Πετάξτε τη τσίχλα που μασάτε.
Άλλη μια χαμένη τσίχλα σήμερα. Πόσα νεύρα του είχα που μου χάλασε την απόλαυση της ημέρας. Πως με κατάλαβε, πως με είδε που είχα κρυφτεί, αναρωτιόμουν τότε. Μπορείς να κρυφτείς από τα αετίσια μάτια του ΄΄γίγαντα΄΄;

Έτσι φάνταζε στα παιδικά μου μάτια. Εκείνα τα χρόνια είχε ύψος δυο μέτρα και βάλε. Μάτια σε όλο του το κεφάλι που έβλεπαν παντού. Μια παρουσία επιβλητική που δε μπορούσε να του ξεφύγει κανείς. Όσον αφορά το μαρτύριο της χαμένης τσίχλας, έλαβα τα μέτρα μου, την κόλλαγα κάτω από το θρανίο για να την έχω.
Αργότερα το αντιλήφθηκα πως η ώρα της προσευχής για εκείνον ήταν ιερή και ήθελε από τους μαθητές να μάθουν να έχουν τον απαιτούμενο σεβασμό και τότε ξέχασα όλες τις απώλειες. Άλλη μια προσωπική στιγμή που θυμάμαι είναι η εξής: Στο σχολείο υπήρχαν οι ξυλόσομπες που μας ζέσταιναν. Χειμώνας, κρύο, έχουμε περάσει στη τάξη και ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει ο δάσκαλος μέσα πλησιάζει την έδρα, διακόπτει το μάθημα και ακούω το όνομά μου. Πόρτα κινδύνου δεν υπήρχε για να φύγω, όποτε τρέμοντας περίμενα τι θα μου πει. ΄΄Ο πατέρας σου έχει ένα βουνό με πεύκα και ένα ξύλο δεν έχει φέρει, να του πεις πως ο Καραπανάγος είπε να πας ξύλα στο σχολείο΄΄. Μένω ξύλο εγώ, γέλια τα παιδιά, νεύρα εγώ που με προσέβαλε, έφυγε ατάραχος. Συνέχεια του δράματος στο σπίτι, να κλαίω και να μη θέλω να πάω σχολείο. Μέχρι το βράδυ να ζαλίζω τον πατέρα μου να πάει ξύλα στο σχολείο. Τις εποχές εκείνες ο δάσκαλος και ο παπάς του χωριού ήταν σημαντικά πρόσωπα και ο λόγος τους είχε βαρύτητα. Το ξύλα πήγαν και ξαναπήγαν στο σχολείο για πολλά χρόνια.
Αυτό που ήθελε το είχε πετύχει, είχε εξασφαλίσει ζέστη για όλους τους μαθητές και είχε περάσει το μήνυμα της προσφοράς σε γονείς και παιδιά. 

Από εκδήλωση του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821

Αγαπημένη του γιορτή η 25η Μαρτίου. Φόρος τιμής στους ήρωες του 21΄. ΄Εβγαζε το μεγάφωνο στην αυλή και κοιτούσε που χορεύαμε τη ΄΄Γερακίνα΄΄, το ΄΄Καλαματιανό΄΄ και να τα παλαμάκια και το χαμόγελο. Τότε έχανε την αυστηρότητά του, όπως την έχανε στις ετήσιες εκδρομές που είχε καθιερώσει. Πόσες εκδρομές μας είχε πάει μαζί με τους γονείς μας. Δελφούς, Αράχωβα, Θήβα,Τρίπολη,Μεσολόγγι,Πάτρα,Χαλκίδα. Μπορεί σήμερα να φαίνεται αστείο, άλλα τη δεκαετία του ΄70, το να επισκεφτείς αυτά τα μέρη ήταν πολυτέλεια. Ο δάσκαλος μας έδινε αυτή τη δυνατότητα, να δούμε και άλλους τόπους, να ανοίξουν οι ορίζοντές μας. Πάντα έλεγε να μάθετε γράμματα, να γίνεται σωστοί άνθρωποι με σεβασμό και ήθος. Αυστηρός, αλλά δίκαιος άνθρωπος. Δεν υπάρχει μαθητής που να πέρασε από την τάξη του και να μην έχει να διηγηθεί μια ιστορία. Μην έπεφτε αγόρι στα χέρια του που να ΄χε κάνει σκανταλιά. Κόκκινο το αυτί.΄΄Να γράψεις εκατό φορές δε θα το ξανακάνω και μόλις δω το πατέρα σου θα του τα πω όλα΄΄. Απειλή που έμενε στα λόγια. 

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα και ο ΄΄γίγαντας΄΄ δάσκαλος, έγινε ο αγαπημένος δάσκαλος. Το γεγονός ότι έμεινε στη Περαχώρα που επέλεξε, μας έδινε τη δυνατότητα να τον βλέπουμε. Το ενδιαφέρον του ήταν γνήσιο, όπως γνήσιος ήταν ο ίδιος. Ήταν περήφανος για τη πρόοδο των παιδιών του (παιδιά του ήμασταν), είτε επαγγελματική, είτε προσωπική. Ο μαθητής μου, η μαθήτριά μου, έλεγε και καμάρωνε. Προσιτός, με χιούμορ, ευφυής, περήφανος και με πνευματική διαύγεια μέχρι τέλους. Άρχοντας ο δάσκαλός μας.
Η μεγαλύτερη κληρονομιά είναι να σε θυμούνται όλοι όσοι σε γνώρισαν και εμείς θα τον θυμόμαστε, ως ένα κεφάλαιο της ζωής μας, μεγάλο και σημαντικό, γιατί ήταν ο δάσκαλος των μαθητικών μας χρόνων, ο δάσκαλος της ενήλικης ζωής μας.

Στη μνήμη του Βασιλείου Καραπανάγου