ΚΙ Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΘΑ ΄ΡΘΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!

Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις. Όπως στρώνεις, έτσι κοιμάσαι. Η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει. Αυτές κι άλλες πολλές εκφράσεις, μας θυμίζουν τι πρέπει να προσδοκάμε από το μέλλον μας. Και πράγματι είναι αλήθεια.
Σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, που απομακρυνόμαστε από τον κεντρικό πυρήνα των γεγονότων και χαλαρώνουμε, οι καταστάσεις μάς φέρνουν αντιμέτωπους με τις ευθύνες, τα λάθη μας αλλά και τις προσδοκίες μας.
Ούτε μοίρα, ούτε σύμπαν, ούτε το γραφτό είναι αυτό που καθορίζει το μέλλον μας. Το μέλλον καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από εμάς, από τις επιλογές και τις συνειδητές πράξεις μας. Ακόμη κι αν κάποια πράγματα «είναι να γίνουν»,ακόμη κι αν όλες οι συμπαντικές δυνάμεις συνωμοτήσουν για να συμβεί κάτι, εμείς είμαστε οι αρμόδιοι για να το συντηρήσουμε. Το σύμπαν μπορεί να έδωσε το μήνυμα του, αλλά αν εμείς απερίσκεπτα το διαγράψαμε, είναι καθαρά προσωπική μας ευθύνη. Όμως, και πέρα από αυτό, ο τρόπος που συμπεριφερθήκαμε στους ανθρώπους, οικείους μας και μη, καθορίζει την μελλοντική μας συγκομιδή εμπειριών.
Πιο συγκεκριμένα, ο πόνος που προκαλέσαμε, έστω και ακούσια, έστω και με την επίπλαστη εντύπωση ότι με τον τρόπο αυτόν βοηθάμε κάποιον, η κοροϊδία, η έλλειψη ευαισθησίας, θα μας επιστραφούν στο ακέραιο. Όχι λόγω κάποιας συμπαντικής εκδικητικότητας, αλλά για λόγους τάξης και ισορροπίας. Η δικαιοσύνη θα επέλθει, σε χρόνο ίσως ανύποπτο, αλλά πάντως με τρόπο ξεκάθαρο και καθηλωτικό. Διότι οι ανώτερες δυνάμεις είναι μεν δίκαιες, αλλά όχι συνεπείς, σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια. Αυτός που πλήγωσε θα βρεθεί, κάποια απροσδιόριστη στιγμή, να κοιτάει τις δικές του ανοιχτές πληγές και να ψάχνει εξηγήσεις. Η ώρα της αυτοκριτικής, αργά ή γρήγορα, θα φτάσει και ο πέλεκυς της δικαιοσύνης θα είναι αμείλικτος.

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες στον καθρέφτη πρόσωπα που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο ή ένα παράθυρο και ξανάρχονται επίμονα σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο, το παρελθόν ένα αίνιγμα, η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος, άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι, οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση.

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα 
– τι έρωτες Θεέ μου, 
τι ηδονές, τι όνειρα, 

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά. 

(Περιμένοντας το βράδυ- Τάσος Λειβαδίτης)

Το ξέρω, το έζησα.

Το καλό είναι ότι ισορροπία αυτή λειτουργεί και αντιστρόφως. Μπορεί να πετροβολούνε τα γεμάτα καρπούς δέντρα, όμως θα φτάσει η στιγμή που το κατάλληλο μάτι θα εκτιμήσει τη ν αξία τους. Απόδειξη τα ατελείωτα γνωμικά, που δίνουν κουράγιο σε αυτούς που νιώθουν πόνο. Μετά την καταιγίδα έρχεται πάντα το ουράνιο τόξο και ούτω καθεξής.
Χωρίς καμία μοιρολατρική διάθεση, η ζωή, όπως και ο χρόνος, κυλάνε μόνο προς μία κατεύθυνση. Μπροστά... Ο Κομφούκιος είπε ότι "σημασία δεν έχει αν προχωράς αργά ή γρήγορα. Σημασία έχει να μην σταματάς". Κι ο πόνος μέσο για την ευτυχία είναι, αρκεί να ξέρει κάποιος να την εκτιμήσει. Όσο κι αν θέλουμε να νταντεύουμε τους εαυτούς μας, όσο κι αν αντιμετωπίζουμε τους άλλους με το μαστίγιο κι εμάς με το γάντι, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα συνειδητοποιήσουμε, βαθιά μέσα μας, τον πόνο που προκαλέσαμε. Αλλά, κι αυτό να μην γίνει, η σκέψη μόνο της συμπαντικής δικαιοσύνης ας αποτελέσει το αποκούμπι των χαμένων μας προσδοκιών. Ένα κερί δεν παθαίνει τίποτα όταν βοηθάει ένα άλλο να ανάψει. Ας φωτίσουμε λοιπόν με τη φλόγα μας τις ζωές των γύρω μας. Τόσο απλά, εύκολα και ακοπίαστα.

Mαρία Ιακωβίδου

http://antikleidi.com/author/iakovidou