Έρχονται στιγμές που νιώθεις μια εσωτερική ανάγκη να εκφράσεις σκέψεις και συναισθήματα για αγαπημένα πρόσωπα. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα που «πιο αγαπημένα δεν γίνεται» είναι οι γονείς σου;
Πως μπορείς να εκφραστείς χωρίς να φανείς υπερβολικός στους άλλους μόνο και μόνο λόγω της συγγένειας; Δεν βαριέσαι μονολογώ εγώ θα εκφραστώ και ότι θέλουν οι άλλοι ας σκεφτούν. Έτσι είμαι εγώ πάντα παρορμητική όπως νιώθω όπως αισθάνομαι έτσι και λειτουργώ. Ανατρέχω στο παρελθόν εκεί κάπου στα γεμάτα εικόνες-στιγμές παιδικά μου χρόνια και η μεγαλόσωμη φιγούρα του μπαμπά μου κυριεύει τις μνήμες μου. Toν αγαπούσα πολύ τότε, βλέπεις είναι ο πρώτος έρωτας της κόρης και ο αγαπημένος ήρωας του γιού. Και να ήθελα δεν μπορούσα παρά να τον βλέπω από το πρωί που ξυπνούσα μέχρι το βράδυ. Γιατί έπρεπε και στο σχολείο σκεφτόμουν τότε. Έπρεπε να με μαλώνει και εκεί; Γιατί ναι την ώρα του σχολείου την ώρα του μαθήματος ποτέ δεν με ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά. Για εκείνον ήμουν ένα ακόμη «παιδί του» όπως όλα τα άλλα. Για να μην πω, πως με μάλωνε περισσότερο για να μην φανεί ποτέ πως με ξεχωρίζει. Τότε δεν το καταλάβαινα, τότε με πείραζε πολύ. Αργότερα κατάλαβα πως ένας σωστός-δίκαιος δάσκαλος αυτό έπρεπε να κάνει. Μου δίδαξε λοιπόν από πολύ μικρή με τον δικό του πάντα τρόπο τι είναι δίκαιο κάτι που κουβαλώ μαζί μου από εκείνον μέχρι και σήμερα σαν φυλαχτό και το εφαρμόζω στην ζωή μου. Από το πρωί λοιπόν μέχρι το βράδυ στο σπίτι δίπλα στην μαμά μου. Οι ώρες απουσίας του λίγες μόνο και μόνο για να πάει στο σχολείο ή για τα ψώνια του σπιτιού. Φρόντιζε βλέπεις πάντα να μην μας λείψει τίποτε το καλύτερο για εμένα και τον αδελφό μου. Μα καλά σκεφτόμουν τότε γιατί δεν φεύγει από το σπίτι ποτέ….; Έτσι είναι όλοι οι μπαμπάδες…; Kαι εγώ πότε θα κάνω την σκανδαλιά μου και δεν θα το πάρει χαμπάρι…; Αργότερα κάνοντας την δική μου οικογένεια κατάλαβα πως η συνεχής παρουσία του πατέρα είναι πολύ σημαντική για την δημιουργία μιας υγιούς οικογένειας. Πόσα με τον τρόπο σου μέσα από την καθημερινότητα δεν με δίδαξες μπαμπά!!! Αμ εκείνο το ψάρεμα! Πρωί πρωί οι τρεις μας εγώ ο αδελφός μου και ο μπαμπάς μου με τα καλάμια στο χέρι πίσω από το σπίτι μας στην θάλασσα του Κορινθιακού και να περιμένουμε με τις ώρες να τσιμπήσουν τα ψάρια!!! Η χαρά μας μεγάλη όχι για τα ψάρια που πιάναμε αλλά το ότι μοιραζόμασταν στιγμές μαζί του. Τώρα βλέπω πως είχες έναν μαγικό τρόπο στο να μου διδάξεις τόσα πολλά!!! Πόσο σημαντικό τελικά είναι το να μοιράζεσαι με τον μπαμπά σου στιγμές!!! Άλλωστε μεγαλώνοντας αυτές είναι που σε ακολουθούν αυτές είναι που σε στιγματίζουν. Πίστευα πως πάντα θα είναι ο μπαμπάς των παιδικών μου χρόνων, ο μπαμπάς που δεν θα έφευγε ποτέ από την ζωή μου. Το απάνεμο λιμάνι μου που παρά τις διαφορές μας (λόγω χαρακτήρα) θα έτρεχα για να προφυλαχτώ εγώ και η οικογένειά μου. Αρνούμαι να αφήσω την μεγαλόσωμη φιγούρα του μπαμπά των παιδικών μου χρόνων να φύγει. Αρνούμαι γιατί έχει ριζωθεί τόσο βαθιά μέσα μου που εάν το κάνω θα είναι σαν να ξεριζώνω και την ψυχή μου…
Στον μπαμπά μου Βασίλη
Αθανασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.