ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Αφιέρωμα του Παναγιώτη Πρωτοπαππά στο δάσκαλό του

Από εκδήλωση του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας, λόγω Εθνικής Επετείου, στην πάνω πλατεία του χωριού. Στο κέντρο και προς τα δεξιά διακρίνεται ο δάσκαλος Βασίλειος Καραπανάγος

Πριν λίγες μέρες, αποδήμησε εις Κύριον, ο δάσκαλός μας. Όταν λέμε, ο δάσκαλος, στην Περαχώρα, εννοούμε όλοι τον Καραπανάγο. Ο δάσκαλος που ήλθε με μετάθεση στο χωριό μας, τελείωσε την καριέρα του εδώ και παρέμεινε μόνιμος κάτοικος μέχρι το τέλος του. 

Αυτό και μόνο δείχνει πόσο αγάπησε τον τόπο μας και είμαστε περήφανοι που έγινε συμπατριώτης μας. 

Εμένα με έκανε μόνο μια χρονιά στο δημοτικό, αλλά σαν διευθυντής που ήταν τον ζήσαμε έντονα. Σαν δάσκαλος ήταν σκληρός αλλά δίκαιος και μην φανταστεί κανείς ότι εμείς ήμασταν αρνάκια, αλλά να σκεφτούμε ότι ήταν και δύσκολες εποχές, ήταν χούντα, τα πάντα απαγορεύονταν, το σινεμά, η μπάλα, η βόλτα μετά τις 8 το βράδυ και τους δασκάλους τους είχαν, κανονικά επιτηρητές μας.

Παρόλα αυτά δεν ειπώθηκε ποτέ κάτι κακό για τον δάσκαλο, είχε μια υπέροχη οικογένεια, μια ευγενέστατη σύζυγο, την κυρία Πόπη, που πάει να την συναντήσει και δύο παιδιά, τον Γιάννη και την Αθανασία που, λόγω της ηλικίας μας, είμαστε φίλοι και κάναμε παρέα πριν τραβήξουν τον επαγγελματικό τους δρόμο.
Μετά την συνταξιοδότησή του, εγώ προσωπικά είδα έναν άλλο Καραπανάγο, ευγενικό, γλυκομίλητο με μια καλοσύνη στο πρόσωπο που έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του (μάλλον απαλλάχθηκε από τον ρόλο και την ευθύνη).

Όταν δε έμαθε για την πρόσληψη μου στα ΕΛΤΑ ένιωθε μια ικανοποίηση και μου έδειχνε μια συμπάθεια, λες και είχα γίνει καθηγητής. Επίσης με συγκινούσε πάντα γιατί όταν με συναντούσε με κάποιον φίλο μου ή γνωστό μου του έλεγε χαρακτηριστικά <<αυτός ήταν μαθητής μου>> και καμάρωνε λες και ήμουν παιδί του.

Συγκινήθηκα τώρα που τα θυμήθηκα, είναι πάρα πολλά. Τον έβλεπα καθημερινά σχεδόν λόγω της δουλειάς μου και μου έδινε την εντύπωση του καλού, ήρεμου και σοφού ανθρώπου, που θα μου λείψει η φιγούρα του και να τον βλέπω να έρχεται στα σκαλιά να πάρει την αλληλογραφία για να μην με κουράσει!

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη και εύχομαι στον Γιάννη και στην Αθανασία να είναι καλά και να τον θυμούνται πάντα.