ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ι. ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΟΥ

Από θεατρική παράσταση του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821

Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να εκφράσουν τα συναισθήματα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου οποιασδήποτε ηλικίας. Η ζωή έχει αρχή και τέλος.
Την αρχή για τη διαδρομή της ζωής μας, για το προσωπικό μας αποτύπωμα, την οφείλουμε στους γονείς μας. Μαζί τη ξεκινάμε, μαζί τη βιώνουμε, μαζί χρωματίζουμε λευκές σελίδες. Αλλά στο έργο της ζωής τα χρώματα δεν είναι πάντα φωτεινά, όταν στο τέλος δεν υπάρχει το «μαζί». Είναι αυτό το τέλος που αντιλαμβάνεσαι πόσο ανέτοιμος είσαι να το αντιμετωπίσεις, να το αποδεχτείς, να το διαχειριστείς, παρά τη λογική που θα έπρεπε να πρυτανεύει. Άραγε, υπάρχει λογική στην απώλεια;

Πρωταγωνιστές του έργου όλοι εμείς, τόσο στη χαρά όσο και στη θλίψη! Μοναδικές προσωπικότητες που έχουμε εξελιχθεί στη διαδρομή μας, δεχόμενοι ερεθίσματα από την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία. Στους γονείς οφείλουμε «το ζην» και στο δάσκαλο «το ευ ζην» είχε πει ο Μέγας Αλέξανδρος!

Σε κάθε περίπτωση ο δάσκαλος, ο δάσκαλός μας, είναι σημείο αναφοράς των συζητήσεων μας για τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια. Για τις όμορφες ή μελαγχολικές στιγμές του, τις οποίες αναπολούμε με νοσταλγία. Και όλοι γνωρίζουμε το πόσο ένας δάσκαλος μπορεί να συμπληρώσει στοιχεία της ατομικής μας ταυτότητας και να μας επηρεάσει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Ένας δάσκαλος μετατέθηκε στην Περαχώρα Κορινθίας, από τις Αμυγδαλιές Γρεβενών, το έτος 1959. Δίδαξε στο Δημοτικό της Σχολείο για 25 ολόκληρα χρόνια και στη συνέχεια την επέλεξε για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του, επειδή αναπτύχθηκαν ισχυροί δεσμοί και σχέσεις αληθινής φιλίας με τους ανθρώπους της!

Οι μαθήτριες και οι μαθητές του τον είχαν χαρακτηρίσει αυστηρό αλλά δίκαιο. Όμως, μετά την αποφοίτησή τους και μεγαλώνοντας, αντελήφθησαν ότι ο δάσκαλός τους έδινε συμβουλές από πραγματικό ενδιαφέρον και απέραντη στοργή, γιατί ήταν τα πνευματικά του παιδιά και καμάρωνε γι’ αυτά και χαιρόταν, πάντα, για τις επιτυχίες τους.

'Ολα τα χρόνια η παρουσία του ήταν διακριτική σε όλους τους τομείς της κοινωνικής του ζωής. Παράλληλα ήταν και ουσιαστική γιατί βασική του αρχή ήταν η ανιδιοτελής προσφορά του προς τον άνθρωπο. Μια αρχή που προσπαθούσε συνεχώς να την μεταδώσει, χωρίς εμπάθειες, προστριβές και διακρίσεις.

Αρχές Ιουλίου, ο ΥΨΙΣΤΟΣ τον κάλεσε κοντά του. Ίσως για να συνεχίσει τη διδασκαλία, εκεί ψηλά, με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Μετά από πενήντα πέντε χρόνια παρουσίας και αναφοράς στις δραστηριότητες του, ο «δάσκαλος», όπως τον αποκαλούσαν, ο δάσκαλος του χωριού, ο δικός τους άνθρωπος, δεν υπάρχει πλέον ανάμεσά τους. Μετακόμισε στους ουρανούς, όπου οι νεκροί αναπαύονται «εν ειρήνη», χωρίς τις μικρότητες και τις ασημαντότητες του εφήμερου αυτού κόσμου.

Αυτός ήταν ο «δάσκαλος», ο δάσκαλός μας, ο δάσκαλος της Περαχώρας. Αυτός ήταν ο Πατέρας μου!

                             Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ

Γεννήθηκε το έτος 1923 στο Βυζίκι Αρκαδίας, της επαρχίας Γορτυνίας. Η οικογένεια του μετακόμισε στο Βέλο Κορινθίας, όταν ήταν σε ηλικία οκτώ ετών.

Τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο Κιάτου και φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως κατά τα έτη 1945-1947.

Μετά την αποφοίτησή του από την Παιδαγωγική Ακαδημία υπηρέτησε στο στρατό ξηράς με το βαθμό του έφεδρου Ανθυπολοχαγού.

Σαν δάσκαλος αρχικά δίδαξε στο Δημοτικό Σχολείο Βυζικίου και στη συνέχεια διορίστηκε στο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών το έτος 1952, όπου υπηρέτησε για ένα χρόνο. Ακολούθως μετατέθηκε στο χωριό Αμυγδαλιές Γρεβενών, όπου υπηρέτησε για οκτώ χρόνια, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες διαβίωσης για την εποχή εκείνη.

Στην Περαχώρα μετατέθηκε το έτος 1959, όπου υπηρέτησε σαν δάσκαλος και σαν Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας, μέχρι το έτος 1983. Ακολούθως επέλεξε την Περαχώρα για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του. 

Πάντα στο πλευρό του, μέχρι να αποδημήσει στους ουρανούς το 2005, σύζυγος, μητέρα, και συμπαραστάτης του, η χαμογελαστή και ανθρώπινη, όπως τη θυμόμαστε, Πηνελόπη Σαββοπούλου-Καραπανάγου, από την Τρίπολη.

Να υπενθυμίσουμε στις προηγούμενες γενιές και να ενημερώσουμε τις νεότερες ότι ο δάσκαλος Βασίλειος Καραπανάγος, ο δάσκαλός μας, για 25 ολόκληρα χρόνια στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και προσέφερε αγωγή και μόρφωση σε πολλές γενιές μαθητών που είχε σαν αποτέλεσμα να καταστούν δημιουργικά κύτταρα της κοινωνίας και να προοδεύσουν σε πολλά επίπεδα. Στην τάξη δίδασκε ακούραστα, με ιδιαίτερο ζήλο και αγάπη, μεταλαμπαδεύοντας και αναδεικνύοντας αρχές και αξίες ζωής.

Στις δραστηριότητες του καταγράφονται οι αξιοθαύμαστες ομιλίες του στις εκδηλώσεις του σχολείου, χωρίς χειρόγραφο, οι θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχαν οι μαθητές του σχολείου, οι γυμναστικές επιδείξεις, οι εκπαιδευτικές εκδρομές, καθώς και οι όποιες ενέργειες του για να επιλύει προβλήματα μαθητών και γονέων με πραγματικό ενδιαφέρον.

Οι καταστροφικοί σεισμοί για την Περαχώρα, το έτος 1981, αποτέλεσαν έναν πολύ σημαντικό σταθμό στη θητεία του στο Δημοτικό Σχολείο Περαχώρας, λόγω των ζημιών που υπέστη το σχολείο.

Σημειωτέον ότι αποφοίτησε και από τη Γεωργική Σχολή «ΑΧΕΠΑ».

Ακόμη, τιμήθηκε από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για τη συμμετοχή και την προσφορά του στους εράνους που πραγματοποιούνται υπό την αιγίδα του και από το Ελληνικό Κράτος για τη συμμετοχή και την προσφορά του στους εράνους της φανέλας του στρατιώτη.

΄Επαινοι του απονεμήθηκαν, τόσο από το Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών Γρεβενών όσο και από τον Προοδευτικό Εκπολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο Περαχώρας, για την προσφορά του στους μαθητές των σχολείων και στις τοπικές κοινωνίες.