Περνάω συχνά από το σπίτι της κυρίας Ευδοξίας. Κάθε φορά τη βλέπω να κάθεται στην αυλή της, όταν ο καιρός το επιτρέπει, και στο παράθυρο του σαλονιού της, όταν αρχίσουν τα κρύα. Κοιτά συνεχώς έξω, στο δρόμο, στα μαγαζιά. Της αρέσει να βλέπει τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, να μιλά, να γελά, να αγκαλιάζεται.
Κάθε φορά που την χαιρετάω με ρωτάει: «Τι κάνουν τα παιδιά μου; Είναι καλά; Μου στέλνουν χαιρετισμούς;». Και γω της απαντάω, κάθε φορά το ίδιο πράγμα: «Όλοι είναι καλά κυρία Ευδοξία. Σε σκέφτονται και σε χαιρετούν». Μετά όμως με ξαναρωτά: «Αφού με σκέφτονται γιατί δεν έρχονται να με δουν;». Τι να απαντήσει κανείς στην ερώτηση αυτή; Απαντώ: «Έχουν τις δουλειές τους, αλλά θα έρθουν μόλις βρουν λίγο χρόνο». Κολλάω στα λόγια που μόλις είπα. Έχουν δουλειές; Και μόλις βρουν χρόνο θα έρθουν; Όταν έχουν χρόνο θα πάνε να δούνε τη μάνα τους; Αναρωτιέμαι: Η κυρία Ευδοξία όταν τα παιδιά της ήταν μικρά έψαχνε να βρει χρόνο για να τα αναθρέψει; Δεν ήταν παρούσα 24 ώρες την ημέρα; Δεν φρόντιζε να μην τους λείψει τίποτα; Δεν τους πρόσφερε την ανιδιοτελή αγάπη της; Δεν τους έδωσε τα πάντα; Τώρα δηλαδή τι; Επειδή έχει μεγαλώσει και δεν είναι ικανή να τους βοηθήσει πρέπει να την παραμελούν; Αυτή είναι η ανιδιοτελής αγάπη με την οποία μεγάλωσαν; Ξέχασαν τις ατέλειωτες ώρες που με υπομονή τους βοηθούσε σε οτιδήποτε χρειάζονταν; Όταν λερώνονταν δεν έπλενε τα ρούχα για να τα φορέσουν πάλι καθαρά; Πότε τους μάλωσε; Δεν θα έπρεπε να δείχνουν κατανόηση τώρα που η κυρία Ευδοξία είναι ανήμπορη και λερώνεται όταν τρώει; Πόσες φορές τους έλεγε τα ίδια και τα ίδια παραμύθια για να κοιμηθούν; Πόσες φορές απαντούσε στις ίδιες ερωτήσεις με υπομονή; Τώρα που η ίδια ρωτάει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα γιατί της φωνάζουν και τη μαλώνουν; Γιατί δεν της δίνουν χρόνο να σκεφτεί όταν ξεχνάει πράγματα, γεγονότα ακόμα και ονόματα; Έχουν ξεχάσει πως αυτή τους κρατούσε στα πρώτα τους βήματα; Τώρα γιατί δεν την κρατούν να στηριχτεί πάνω τους; Γιατί δεν της απλώνουν το χέρι τους να πάρει κουράγιο; Η κυρία Ευδοξία βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας και δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα. Παίρνει κουράγιο από τα λόγια μου και εγώ συνεχίζω να της λέω αυτά που θέλει να ακούει. Δεν ξέρω πως με αναγνωρίζει ακόμα. Ίσως να μην με θυμάται ως πρόσωπο, αλλά να έχει συνηθίσει τη φιγούρα μου που περνάω κάθε μέρα από το σπίτι της. Η κυρία Ευδοξία μπορεί να είναι ένα πρόσωπο μέσα από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Μπορεί να βρίσκεται στη διπλανή μας πόρτα. Μπορεί ακόμα και να είμαστε εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή. Δεν έχει σημασία…Σημασία έχει η συμπεριφορά των παιδιών, τα οποία δεν πρέπει να ξεχνούν ποτέ τι τους πρόσφεραν οι γονείς τους και την αγάπη που έλαβαν όταν τη χρειάζονταν. Και αυτή την αγάπη οφείλουν να την ανταποδώσουν…
Κάθε φορά που την χαιρετάω με ρωτάει: «Τι κάνουν τα παιδιά μου; Είναι καλά; Μου στέλνουν χαιρετισμούς;». Και γω της απαντάω, κάθε φορά το ίδιο πράγμα: «Όλοι είναι καλά κυρία Ευδοξία. Σε σκέφτονται και σε χαιρετούν». Μετά όμως με ξαναρωτά: «Αφού με σκέφτονται γιατί δεν έρχονται να με δουν;». Τι να απαντήσει κανείς στην ερώτηση αυτή; Απαντώ: «Έχουν τις δουλειές τους, αλλά θα έρθουν μόλις βρουν λίγο χρόνο». Κολλάω στα λόγια που μόλις είπα. Έχουν δουλειές; Και μόλις βρουν χρόνο θα έρθουν; Όταν έχουν χρόνο θα πάνε να δούνε τη μάνα τους; Αναρωτιέμαι: Η κυρία Ευδοξία όταν τα παιδιά της ήταν μικρά έψαχνε να βρει χρόνο για να τα αναθρέψει; Δεν ήταν παρούσα 24 ώρες την ημέρα; Δεν φρόντιζε να μην τους λείψει τίποτα; Δεν τους πρόσφερε την ανιδιοτελή αγάπη της; Δεν τους έδωσε τα πάντα; Τώρα δηλαδή τι; Επειδή έχει μεγαλώσει και δεν είναι ικανή να τους βοηθήσει πρέπει να την παραμελούν; Αυτή είναι η ανιδιοτελής αγάπη με την οποία μεγάλωσαν; Ξέχασαν τις ατέλειωτες ώρες που με υπομονή τους βοηθούσε σε οτιδήποτε χρειάζονταν; Όταν λερώνονταν δεν έπλενε τα ρούχα για να τα φορέσουν πάλι καθαρά; Πότε τους μάλωσε; Δεν θα έπρεπε να δείχνουν κατανόηση τώρα που η κυρία Ευδοξία είναι ανήμπορη και λερώνεται όταν τρώει; Πόσες φορές τους έλεγε τα ίδια και τα ίδια παραμύθια για να κοιμηθούν; Πόσες φορές απαντούσε στις ίδιες ερωτήσεις με υπομονή; Τώρα που η ίδια ρωτάει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα γιατί της φωνάζουν και τη μαλώνουν; Γιατί δεν της δίνουν χρόνο να σκεφτεί όταν ξεχνάει πράγματα, γεγονότα ακόμα και ονόματα; Έχουν ξεχάσει πως αυτή τους κρατούσε στα πρώτα τους βήματα; Τώρα γιατί δεν την κρατούν να στηριχτεί πάνω τους; Γιατί δεν της απλώνουν το χέρι τους να πάρει κουράγιο; Η κυρία Ευδοξία βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας και δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα. Παίρνει κουράγιο από τα λόγια μου και εγώ συνεχίζω να της λέω αυτά που θέλει να ακούει. Δεν ξέρω πως με αναγνωρίζει ακόμα. Ίσως να μην με θυμάται ως πρόσωπο, αλλά να έχει συνηθίσει τη φιγούρα μου που περνάω κάθε μέρα από το σπίτι της. Η κυρία Ευδοξία μπορεί να είναι ένα πρόσωπο μέσα από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Μπορεί να βρίσκεται στη διπλανή μας πόρτα. Μπορεί ακόμα και να είμαστε εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή. Δεν έχει σημασία…Σημασία έχει η συμπεριφορά των παιδιών, τα οποία δεν πρέπει να ξεχνούν ποτέ τι τους πρόσφεραν οι γονείς τους και την αγάπη που έλαβαν όταν τη χρειάζονταν. Και αυτή την αγάπη οφείλουν να την ανταποδώσουν…
Πηγή: http://kissmygrass.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.