Δεν ήξερα πως να με αγαπήσω... κι έψαχνα πάντα ανθρώπους να το κάνουν για εμένα... Να με πιστεύουν... να με αγκαλιάζουν... να με θαυμάζουν... να με προσέχουν... να με ακούν... να μου μιλούν... να μου λένε λόγια όμορφα... να χαίρονται με τις λέξεις μου... να χαμογελούν με τις πράξεις μου... να έχουν μικρά δικά μου κομμάτια... για να μη χαθώ... για να υπάρχω... για να έχω λόγο να προσπαθώ... να θέλω... να ζω...
Επέλεγα πάντα εκείνους που είχαν ανάγκη να πάρουν κάτι από εμένα... εκείνους που θα μπορούσα να τους φανώ χρήσιμη... εκείνους που θα μπορούσα να τους εξαναγκάσω να μ' αγαπήσουν... Τους έκανα πάντα όλα τα χατίρια... έτσι κι εκείνοι πάντα μου χρωστούσαν κάτι... ήμουν πάντα εκεί... δεν ζητούσα... δεν απαιτούσα...μόνο έδινα... έδινα.... έδινα... όσα μπορούσα κι όσα δεν μπορούσα... όσα έπρεπε κι άλλα τόσα θα πλήρωνα για να με αγαπούν...
Κι έπειτα ερχόταν η δική μου η ώρα... η ώρα να πάρω... αυτή την αγάπη που την αγόραζα κάθε στιγμή με κάθε κόστος... δήθεν για να χαρεί ο άλλος... δήθεν γιατί η δική του ευτυχία μετρούσε περισσότερο... μα πώς;;; γιατί;;; όλοι κάτι δεν περιμένουμε;; όλοι κάτι δε ζητάμε ή θέλουμε;;; εεεε... εσύ που αναρωτιέσαι και λες πως δεν σε αφορά...δεν παίρνεις από τις σχέσεις σου;; Μπορεί να ξέρεις να παίζεις ή να 'σαι πιο δίκαιος... μπορεί να ξέρεις περισσότερα από εμένα, να είσαι πιο αθώος... αλλά έλα πες μου δεν περιμένεις κάτι;; Δεν έχεις σκοπό εσύ;;
Εγώ είχα και δεν το γνώριζα... είχα σκοπό να μ' αγαπήσει κάποιος τόσο όσο εγώ, δεν είχα μάθει να αγαπώ τον εαυτό μου... και θύμωνα... θύμωνα... όταν ενώ είχα δώσει τα πάντα... δεν έπαιρνα ποτέ τίποτα... θύμωνα με εμένα... κι αντί να με αγαπώ με μισούσα ακόμη περισσότερο... κι όμως δεν άφηνα ποτέ περιθώρια να με αγαπήσουν... ήμουν απλά ένα μηχάνημα που μοίραζε... πρόσφερε... έδινε...και δεν άφηνε κανέναν να διεκδικήσει... να επιθυμεί... να περιμένει κάτι από εμένα... ήμουν τόσο μα τόσο προβλέψιμη... τόσο που τελικά δεν άφησα κανέναν να με αγαπήσει...γιατί;;; Γιατί κανείς δεν αγαπά κάποιον που δεν ξέρει να αγαπά... γιατί κανείς δεν λέει όχι όταν παίρνει...και κανείς δεν αντέχει ένα πολυμηχάνημα κάλυψης όλων του των αναγκών...
Νόμιζα ότι είχα τον έλεγχο και τον τρόπο να χειριστώ και να πάρω αυτό που τόσο ήθελα... να μ' αγαπούν... και τελικά κατάλαβα ότι δεν είχα κανέναν έλεγχο και τίποτα... ούτε καν ένα ψιχουλάκι να δώσω σε εμένα...που τόσα μα τόσα πολλά άξιζα... μα δεν έβλεπα.... δεν άκουγα.... δεν ένιωθα... πως είμαι τόσο σπουδαία... τόσο ξεχωριστή... τόσο μοναδική που ναι, τώρα μπορώ να το φωνάξω... Με Αγαπάω!... και έχω βρει κ άλλους να Με Αγαπούν και να τους Αγαπώ κι εγώ.
"Από τις εμπειρίες μου με ανθρώπους που ήθελαν να αγαπηθούν..."εσείς αγαπάτε τον εαυτό σας;;;;"
Γκουσμπασανιώτη Ελευθερία. Ψυχολόγος
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.