ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΙΑ...

Της Νίκης Ταγκάλου

Μέσα στα μάτια μου κρατώ αγάπες, καταστροφές, λύπες και ότι με έχει σημαδέψει.

Κρατώ καθετί καινούργιο που στο δευτερόλεπτο γίνεται παλιό και κάθομαι σε μια γωνία και αναρωτιέμαι, πως γίνεται αυτό;

Ο χρόνος μαζί μου παίζει, με πετάει από την αρχή στο τέλος ώσπου να κλείσω τα μάτια και να τα ξανά ανοίξω. Δεν ξέρω τι να κάνω για να τον καλοπιάσω.

Εκεί που νιώθω χαρά, ξαφνικά μου δίνει μια και με πατάει κάτω με τέτοια δύναμη που δεν προλαβαίνω καν να νιώσω τον πόνο.

Προσπαθώ να σβήνω τα πάντα από το μυαλό μου για να μην τρελαθώ.

Δεν θέλω να θυμάμαι ούτε αν αγάπησα ποτέ, ούτε αν μίσησα. Ποιος ο λόγος…

Μέτρια πράγματα… ότι δεν με μονοπωλεί δεν το θέλω.

Και τόση θλίψη πια, γέμισαν οι τσέπες μου, βάρυνε το βήμα μου. Σέρνομαι από σοκάκι σε σοκάκι και άνθρωπος να μου πάρει λίγο από το βάρος δεν υπάρχει.

Σε κάθε υπόσχεση γελάω τώρα πια…

Θυμάμαι και γελάω …

Μια φορά και έναν καιρό υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναθυμηθώ τίποτα.

Ερωμένη της αμνησίας, αυτό θα γίνω και όταν με ρωτώ “γιατί” πάλι δεν θα θυμάμαι.

Αν η ζωή μου με μισεί θα το δεχθώ αλλά δεν θα της κάνω το χατίρι να τρελαθώ, θα της γυρίσω την πλάτη και θα συνεχίσω.

Μου χαρίστηκε κάποτε αλλά δεν θα την αφήσω να με σκοτώσει. Με λιθοβολεί γιατί ξέρει πως αντέχω…

Ως πότε όμως… Θα έρθει στιγμή που το δάκρυ θα πέσει κάτω και θα βουλιάξω.

ΠΗΓΗ