Από την ποιητική συλλογή ''Τέσσερις ἐποχές κι ἄλλη μιὰ ἄνοιξη'' του Αριστείδη Καραπανάγου
Ρόδο ποὺ σπάει τὸ ἡλιοβασίλεμα
στὰ πόδια σου φυτρώνουν τ’ ἄστρα
χαμόγελα καὶ βλέφαρα
πάνω ὢς κάτω
Μύρο ποὺ ἐξασθενεῖ στὸ θρόισμα
λάμπουν τὰ σώματα στ’ ἁλώνια
ὁ καβαλάρης τοῦ νεροῦ
πνίγεται στὴν πνοή του
Γιατί ἀλλάζεις ἴσκιο
τίποτα δὲ σαλεύει στὰ χορτάρια
κρυφτὸ μονάχα παίζουν καὶ στοχάζονται
μήπως καὶ γεννηθοῦν
Νεράιδες ξωτικὰ
φιλίες ποὺ ξεχάσαν
πουλιὰ ποὺ πιάνουν συζητήσεις
τώρα μπορεῖς κι ἐσύ νὰ ἀπαντᾶς
Τὸ χῶμα γέρνει στὸ κεφάλι σου
ἡ θέληση ἀνοίγει τὰ χείλη
μάτια ἀνοικτὰ κλειστὰ δὲν ἔχει σημασία
οὐρλιάζουν οἱ νεκροὶ
Τρέχοντας τρέχοντας σὰν ἄλογο
ἀκουμπᾶς τὸ γυμνασμένο σου ράμφος
πάνω στὸ δέντρο καὶ φοβᾶσαι
ἂν κάποιον ξύπνησες
Πάνω στὴν παγίδα
ἀλλάζεις τὸ ὄνομα τῶν σπόρων
αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ κλαδὶ
ποὺ ἔσπασε
Εἶσαι δυστυχισμένος
ὁ ἥλιος κρύβεται μὲς στὸν ἱδρώτα
φωτογραφίζεις τὸ τοπίο
χωρὶς νὰ τὸ κοιτάζεις
Τὸ οὐράνιο τόξο στὰ φύλλα
μιὰ πεταλούδα ποὺ κλαίει ἀπὸ χαρὰ
θὰ ζήσει ἕνα λεπτὸ ἀκόμη
ἡ φύση καὶ ὁ κυνηγὸς
Μὲς στὴν κουφάλα μιὰ παλιὰ αἴσθηση
κάποιος τὴν ἀκούμπησε ἦχος
φλοισβίζει ἡ ἀνάσα
καθὼς βάζεις τὸ χέρι στὴν καρδιὰ
Χαμηλώνει τὸ σύγνεφο
μιὰ ἀράχνη σκοντάφτει στὸν ἱστό της
λίγο νερὸ νὰ βρέξεις τὴν ἀνατολὴ
στάζουν οἱ φτέρνες σου
Περισσότερο σὲ πλάθει ὁ ἄνεμος
ὁ Θεὸς φοράει τὸ βραβεῖο
δὲν ὑπάρχουν νικητὲς
οὔτε χαμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.