10 ΑΙΣΘΑΝΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΣΥΝΕΠΑΡΟΥΝ!

Post by: Βάσω Φατούρου 18/08/2016 
 

 

Τις πιο σκοτεινές νύχτες, το γλυκό φως της σελήνης συντροφεύει τις κρυφές μας σκέψεις. Η θωριά του φεγγαριού μαγεύει με το ρομαντισμό που αποπνέει και εμπνέει κάθε ευαίσθητο θεατή. Απόδειξη, τα παρακάτω δέκα αγαπημένα ποιήματα.

1. Κική Δημουλά: Μισό φεγγάρι

Βλέπω ένα γούβωμα βαθύ.

Ποιο χέρι αρπακτικό

μπήκε πήρε πολύ έφυγε

και δεν πρόφτασα;

Άραγε σε ποιο όνειρο

ανέθεσα του όλου τη φύλαξη

και το πήρε ο ύπνος;

Ακούω το νυχτολούλουδο

σαν κούκος ρολογιού

πετάγεται έξω απ’ το άρωμά του

φωνάζοντας

νύχτωσε βγες να δεις

και είδα να χαράζεται ψηλά

ένα μισό και ούτε φεγγάρι

σα μαχαιριά σε υπερφυσικό

θεού σαγόνι ή μάλλον

σαν φιλιού το κάτω χείλος

και το επάνω να φιλάει το σκοτάδι

–ποιος και σε ποιον μισοείπε:

αν είναι αργά

κοιμήσου στο κρεβάτι μου εσύ

κι εγώ στον καναπέ.

Αχ, υπομνηστικό φεγγάρι

στέκεις εκεί πάνω

σα μισή ωραιότητα

και σαν ολόκληρη ευκαιρία

κοιτάζοντάς σε να μετρώ

πόσα μισά δεν πρόλαβα

ν’ αφήσω. 

2.Γιάννης Βαρβέρης: Φεγγάρια πανσελήνου

Εσύ είσαι όρος

όταν θεριεύεις ύψος

μυρίζει μέλλον φθινοπωρινό

απαλό της μνήμης.

Σε ζωογονούνε

ήλιος

μ’ όσους πυρπόλησε η σκιά

θάλασσα

με τα παγωμένα χαμόγελα στο βυθό

κι ο άνεμος

που μας πετάει βότσαλα ευτυχίας.

Όμως κοιτάς φεγγάρια Πανσελήνου.

Μα εσύ είσαι όρος.

Ρίξε τα ξύλα και νερά σου κρουνηδόν

πάνω στα χορταράκια

και στα πεπρωμένα

της πανίδας

με το καλό

με τον καριό

γίνε πεδιάδα

και τότε τόλμησε

και τότε κοίτα.

Γυναίκα ήταν και κοίταζε φεγγάρια Πανσελήνου. 

3.Γιάννης Ρίτσος: Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού Απόσπασμα

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.

Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.

Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.

4.Κώστας Γουλιάμος: Τα πλήκτρα του φεγγαριού

Με το τυφλό μάτι του φεγγαριού

Καλλιεργούσε την περιπέτεια

Από την πλευρά που οι φυλακισμένοι αλλάζουν χρόνο

Παρακολουθώντας τη θάλασσα

Με σπασμένο χέρι

Όπως ροκανίζει κανείς τη γλώσσα

Σα να ’τανε εθνική εορτή

ή κάτι τέτοιο

5. Γιώργος Σεφέρης: Τελευταίος Σταθμός

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.

Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

6.Δ.Π. Παπαδίτσας: Το φεγγάρι

Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά

Στις μύτες των ποδιών μου

Πήρα όλα τα οστά μας

Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ

Στο φεγγάρι

Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι

Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο

Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν

Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους

Θα επαναληφθεί κι εδώ

Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα

Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο

Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει

Θα το ‘χουμε στα χέρια μας

Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί

Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη

Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι

Και κάτι άλλο

Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό

Πες τους ένα ψέμα:

Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι

Αυτό που είναι στον ουρανό.

7.Φ. Γκαρθία Λόρκα: Βγαίνει το φεγγάρι

μετάφραση: Ρήγα Καππάτου

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

οι καμπάνες χάνονται,

κι εμφανίζονται τ’ απρόσβατα

τα μονοπάτια.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

η θάλασσα σκεπάζει τη γη,

κι η καρδιά αισθάνεται νησί

καταμεσής του απείρου.

Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια

κάτω απ’την πανσέληνο.

Πρέπει να φας

πράσινα φρούτα παγωμένα.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι

με τα εκατό όμοια πρόσωπα

το αργυρό νόμισμα

κλαίει στην τσέπη

8. Δ. Σολωμός: Κρητικός

Απόσπασμα

Ἀκόμη έβάστουνε ἡ βροντή…

Κι ἡ θάλασσα, ποὺ σκίρτησε σὰν τὸ χοχλὸ ποὺ βράζει,

ἡσύχασε καὶ ἔγινε ὅλο ἡσυχία καὶ πάστρα,

σὰν περιβόλι εὐώδησε κι ἐδέχτηκε ὅλα τ᾿ ἄστρα·

κάτι κρυφὸ μυστήριο ἐστένεψε τὴ φύση

κάθε ὀμορφιὰ νὰ στολιστεῖ καὶ τὸ θυμὸ ν᾿ ἀφήσει.

Δὲν εἶν᾿ πνοὴ στὸν οὐρανό, στὴ θάλασσα, φυσώντας

οὔτε ὅσο κάνει στὸν ἀνθὸ ἡ μέλισσα περνώντας,

ὅμως κοντὰ στὴν κορασιά, ποὺ μ᾿ ἔσφιξε κι ἐχάρη,

ἐσειόνταν τ᾿ ὁλοστρόγγυλο καὶ λαγαρὸ φεγγάρι·

καὶ ξετυλίζει ὀγλήγορα κάτι ποὺ ἐκεῖθε βγαίνει,

κι ὀμπρός μου ἰδοὺ ποὺ βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.

Ἔτρεμε τὸ δροσάτο φῶς στὴ θεϊκιὰ θωριά της,

στὰ μάτια της τὰ ὁλόμαυρα καὶ στὰ χρυσὰ μαλλιά της.

9. Ουίλιαμ Σαίξπηρ: Ρωμαίος και Ιουλιέτα

Απόσπασμα

ΡΩΜ. Κυρά μου, μα το ευλογημένο αυτό φεγγάρι

που ασημοβάφει τις κορφές των δέντρων –

ΙΟΥΛ. Όχι , μην παίρνεις όρκο στο φεγγάρι, το άστατο,

που με τον μήνα αλλάζει κάνοντας το γύρο του,

μήπως κι η αγάπη σου αλλάξει σαν κι αυτό.

ΡΩΜ. Σε τι να σου ορκιστώ;

ΙΟΥΛ. Μην ορκιστείς καθόλου· ή, αν θέλεις,

ορκίσου στον χαριτωμένον εαυτό σου,

που ’ν’ της λατρείας μου ο θεός, να σε πιστέψω.

ΡΩΜ. Αν η καρδιά μου, αγάπη μου–

ΙΟΥΛ. Άσε, μην ορκιστείς. Μ’ όλη μου τη χαρά για σένα,

δε χαίρομαι τη συμφωνία μας τούτη απόψε:

πολύ ’ρθε ορμητικά, πολύ αναπάντεχα, πολύ άξαφνα·

πολύ σαν αστραπή, που χάνεται προτού

να ειπείς αστράφτει. Καληνύχτα, αγάπη μου!

Μπορεί τούτ’ το μπουμπούκι της αγάπης μας

να ’ναι όμορφος ανθός όταν ξανανταμώσουμε.

Καλή σου νύχτα, καληνύχτα! Κι η γλυκιά γαλήνη

που νιώθω στην καρδιά μου και δικιά σου ας γίνει!

10. Γιάννης Ρίτσος: Σονάτα του σεληνόφωτος

Απόσπασμα

https://youtu.be/V6d-_G6ugBA

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, – δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια – δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Φωτό από: m.eirinika.gr

Πηγή: tsemperlidou.gr