Επιμέλεια Κειμένου Μαίρης Ρήγα: Πωλίνα Πανέρη
Ξύπνησα πάλι από ανάγκη. Η πραγματικότητα έχει δύο χέρια που τα αισθάνομαι πάνω στο στέρνο μου, να το αρπάζουν, να το ανακατεύουν και να το σφίγγουν. Ξύπνησα πάλι χωρίς να το θέλω, έγινε κατά λάθος, κάθε δύσκολη μέρα το ίδιο βιολί. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κρυφτώ στο κρεβάτι μου, αυτή την ιδιοφυή κρυψώνα, όπου κανείς δεν μπορεί να με βρει. Σηκώνομαι κι ο αποχωρισμός μοιάζει με χωρισμό απ’ τους σκληρότερους. Ο εαυτός μου μού έχει πει ότι για να τα βγάζει πέρα μέρες σαν κι αυτή, χρειάζεται ένα κίνητρο. Κάτι στο τέλος της μέρας να προσμένει. Κάτι που να τον παρακινεί να συνεχίσει, να περάσει μέσα απ’ όλα, γιατί αυτός θα είναι ο μόνος τρόπος να φτάσει το πολυπόθητο σημείο τερματισμού. Έτσι οι δύσκολες μέρες γίνονται υπαρκτές, ανεκτές και διαχειρίσιμες.
Κάθισα, λοιπόν, κάποτε να βρω και να μετρήσω κίνητρα. Ένα∙ να δω μια ωραία ταινία, να γελάσω, να κλάψω, να ερωτευτώ -ανάλογα την ψυχική διάθεση. Δύο∙ να βγω βόλτα με φίλους, τους αγαπημένους, τους δοκιμασμένους, να πω τα δικά μου, να πουν τα δικά τους, να δούμε ότι είναι ίδια, να ησυχάσουν τα μέσα μας. Τρία∙ να κλείσω ραντεβού στη μαμά μου σε κάποιο παραδοσιακό καφενείο, απ’ αυτά που της αρέσουν, απ’ αυτά που έγιναν της μόδας και τα λένε πια ψαγμένα. Να φέρει μαζί και τα μικρά, τ’ ανίψια μου, να πάρουν το μυαλό μου, να τους πω ότι τ’ αγαπώ, εκείνα να μου το ζωγραφίσουν.
Έλα, δε γίνεται να μην το ‘χει καταλάβει ότι έχει μπει κι εκείνος στη λίστα μου. Τον τοποθέτησα προσωπικώς στ’ «Αγαπημένα». Είναι στη λειτουργία της γρήγορης κλήσης, να πατάω ένα κουμπί μόνο για να τον βρίσκω.
Όταν, λοιπόν, έχω μια μέρα όλο αναποδιά, του σφηνώνω ένα σημαιάκι στην κωλότσεπη, τον στήνω στη γραμμή τερματισμού κι αρχίζω να τρέχω μανιωδώς και μ’ όλες μου τις δυνάμεις κατά πάνω του. Όταν μου κόβεται η ανάσα, όταν καίει ο λαιμός μου για νερό, όταν τα πόδια υποχωρούν, έχω τη σκέψη του και το μικρό του σημαιάκι να κυματίζει στο βάθος μπροστά μου. Έχω να φτάσω απέναντι, να του πάρω την αγκαλιά που μου ‘χει ταγμένη, πρέπει να συνεχίσω.
Δεν είναι το πώς μοιάζει, μ’ όλη του την ομορφιά σε κοινή θέα, ένας άνθρωπος μόνος να στέκει σ’ ένα τέλος ημέρας. Σίγουρα το χαμόγελό του είναι αφοπλιστικό, το πώς το χρησιμοποιεί για να προκαλέσει συναισθήματα επίσης. Σίγουρα τα μάτια του είναι για φίλημα, ειδικά στις γωνίτσες τους που ζαρώνουν και μισοκλείνουν όταν είναι χαρούμενος και γελά. Αυτά είναι σίγουρα πράματα.
Δεν είναι το πώς το σώμα μου ξεσπά στο σώμα του την ένταση που σώρευε ώρες κι ώρες μέχρι να φτάσει το βράδυ. Κι ας είναι αυτή μια τάση ακατανίκητη. Κι ας μ' εκδικείται όταν κοιτάζω απ' την άλλη και την αμελώ. Γκρινιάζει και γίνεται κουραστικό να ζει κανείς μαζί της. Κι αν θέλει να μου μπει πολύ στο μάτι, τότε χτυπάει το μυαλό. Δε θα μπορώ να πάρω τη σκέψη μου από πάνω του κι όλα αυτά που κάνουμε ο ένας στον άλλον, τα αισθήματα που προκαλούμε, τις αισθήσεις που διεγείρουμε. Θ' αφαιρούμαι κάθε δεύτερο λεπτό.
Δεν είναι καν το πώς με κάνει να γελάω με τις βλακείες του. Ξέρεις που λένε ότι δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό σ' άλλον, να ταιριάζουν οι αισθήσεις του χιούμορ σας. Ξέρεις ότι πολλοί λένε πως περνούν καλά, αλλά λίγοι το εννοούν. Ξέρεις ότι εγώ λέω μόνο την αλήθεια. Έχει την ικανότητα να με κάνει να γελάσω κι υπό τις πιο ζόρικες συνθήκες. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει, όμως, η επιμονή κι η υπομονή του να το προσπαθεί είναι συγκινητική.
Είναι το πώς με κάνει να ησυχάζω τις φωνές μες στο κεφάλι μου. Το πώς με ηρεμεί να χώνω τη μουσούδα μου στον λαιμό του. Μπορώ ν' ανεχτώ τα πάντα στη διάρκεια της μέρας, αρκεί να ξέρω ότι στο τέλος της θα είναι εκεί. Πλέον σπάνια θα επιλέξω κάτι άλλο στη θέση του. Τις ταινίες, τις βόλτες, τα φαγητά και τα ποτά τα θέλω μαζί του. Ησυχία. Και το χάδι στα μαλλιά. Και το μασάζ στην πλάτη. Και τα γλυκόλογα στ' αυτί ότι δεν πειράζει, πάει, πέρασε. Και το πιστεύω.
Στις άσχημες τις μέρες μου χρειάζομαι λίγα συγκεκριμένα πράγματα για να επιβιώσω. Ένα καλό φαΐ, μια ωραία ταινία και μια γενναία δόση ηρεμιστικού. Είσαι το πιο αποτελεσματικό ηρεμιστικό μου.
Κάθισα, λοιπόν, κάποτε να βρω και να μετρήσω κίνητρα. Ένα∙ να δω μια ωραία ταινία, να γελάσω, να κλάψω, να ερωτευτώ -ανάλογα την ψυχική διάθεση. Δύο∙ να βγω βόλτα με φίλους, τους αγαπημένους, τους δοκιμασμένους, να πω τα δικά μου, να πουν τα δικά τους, να δούμε ότι είναι ίδια, να ησυχάσουν τα μέσα μας. Τρία∙ να κλείσω ραντεβού στη μαμά μου σε κάποιο παραδοσιακό καφενείο, απ’ αυτά που της αρέσουν, απ’ αυτά που έγιναν της μόδας και τα λένε πια ψαγμένα. Να φέρει μαζί και τα μικρά, τ’ ανίψια μου, να πάρουν το μυαλό μου, να τους πω ότι τ’ αγαπώ, εκείνα να μου το ζωγραφίσουν.
Έλα, δε γίνεται να μην το ‘χει καταλάβει ότι έχει μπει κι εκείνος στη λίστα μου. Τον τοποθέτησα προσωπικώς στ’ «Αγαπημένα». Είναι στη λειτουργία της γρήγορης κλήσης, να πατάω ένα κουμπί μόνο για να τον βρίσκω.
Όταν, λοιπόν, έχω μια μέρα όλο αναποδιά, του σφηνώνω ένα σημαιάκι στην κωλότσεπη, τον στήνω στη γραμμή τερματισμού κι αρχίζω να τρέχω μανιωδώς και μ’ όλες μου τις δυνάμεις κατά πάνω του. Όταν μου κόβεται η ανάσα, όταν καίει ο λαιμός μου για νερό, όταν τα πόδια υποχωρούν, έχω τη σκέψη του και το μικρό του σημαιάκι να κυματίζει στο βάθος μπροστά μου. Έχω να φτάσω απέναντι, να του πάρω την αγκαλιά που μου ‘χει ταγμένη, πρέπει να συνεχίσω.
Δεν είναι το πώς μοιάζει, μ’ όλη του την ομορφιά σε κοινή θέα, ένας άνθρωπος μόνος να στέκει σ’ ένα τέλος ημέρας. Σίγουρα το χαμόγελό του είναι αφοπλιστικό, το πώς το χρησιμοποιεί για να προκαλέσει συναισθήματα επίσης. Σίγουρα τα μάτια του είναι για φίλημα, ειδικά στις γωνίτσες τους που ζαρώνουν και μισοκλείνουν όταν είναι χαρούμενος και γελά. Αυτά είναι σίγουρα πράματα.
Δεν είναι το πώς το σώμα μου ξεσπά στο σώμα του την ένταση που σώρευε ώρες κι ώρες μέχρι να φτάσει το βράδυ. Κι ας είναι αυτή μια τάση ακατανίκητη. Κι ας μ' εκδικείται όταν κοιτάζω απ' την άλλη και την αμελώ. Γκρινιάζει και γίνεται κουραστικό να ζει κανείς μαζί της. Κι αν θέλει να μου μπει πολύ στο μάτι, τότε χτυπάει το μυαλό. Δε θα μπορώ να πάρω τη σκέψη μου από πάνω του κι όλα αυτά που κάνουμε ο ένας στον άλλον, τα αισθήματα που προκαλούμε, τις αισθήσεις που διεγείρουμε. Θ' αφαιρούμαι κάθε δεύτερο λεπτό.
Δεν είναι καν το πώς με κάνει να γελάω με τις βλακείες του. Ξέρεις που λένε ότι δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό σ' άλλον, να ταιριάζουν οι αισθήσεις του χιούμορ σας. Ξέρεις ότι πολλοί λένε πως περνούν καλά, αλλά λίγοι το εννοούν. Ξέρεις ότι εγώ λέω μόνο την αλήθεια. Έχει την ικανότητα να με κάνει να γελάσω κι υπό τις πιο ζόρικες συνθήκες. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει, όμως, η επιμονή κι η υπομονή του να το προσπαθεί είναι συγκινητική.
Είναι το πώς με κάνει να ησυχάζω τις φωνές μες στο κεφάλι μου. Το πώς με ηρεμεί να χώνω τη μουσούδα μου στον λαιμό του. Μπορώ ν' ανεχτώ τα πάντα στη διάρκεια της μέρας, αρκεί να ξέρω ότι στο τέλος της θα είναι εκεί. Πλέον σπάνια θα επιλέξω κάτι άλλο στη θέση του. Τις ταινίες, τις βόλτες, τα φαγητά και τα ποτά τα θέλω μαζί του. Ησυχία. Και το χάδι στα μαλλιά. Και το μασάζ στην πλάτη. Και τα γλυκόλογα στ' αυτί ότι δεν πειράζει, πάει, πέρασε. Και το πιστεύω.
Στις άσχημες τις μέρες μου χρειάζομαι λίγα συγκεκριμένα πράγματα για να επιβιώσω. Ένα καλό φαΐ, μια ωραία ταινία και μια γενναία δόση ηρεμιστικού. Είσαι το πιο αποτελεσματικό ηρεμιστικό μου.
Πηγή: pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.