ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και μια παλιά παροιμία λέει: "οντέ πετύχει ο άνθρωπος πράγμα που δεν ελπίζει, πατεί τα πόδια ν-του στη γη,στο χώμα δεν αγγίζει". Και μια δεύτερη λέει: "έχασα το μουρμουριστή κι ηύρα τον τραγουδιστή". Και μια τρίτη: "σαν πετύχει το αποσπόρι, χαίρονται οι χωριάτες όλοι".

Μεγάλο πράγμα η επιτυχία. Να έρχεται από εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Γεννά υψηλά αισθήματα και ιδιαίτερες χαρές.
Δίνει στον άνθρωπο αισθήματα γλυκύτητας, αισιοδοξίας, θάρρους. 

Δίνει στον άνθρωπο αξία. Και ποιος δεν θέλει να νοιώθει επιτυχημένος σε ότι κάνει και σε ότι είναι. Να ξέρει ότι έχει αγγίξει το μεγαλύτερο ποσοστό από τα μέγιστα στην επιτυχία.

Τότε, η θωριά μεγαλώνει, αναπτύσσεται και φθάνει μέχρι όπου μπορεί να φθάσει το μάτι. Και τα συναισθήματα ικανοποίησης και ανταμοιβής κυριεύουν το άτομο. Η επιτυχία τονώνει τον εγωισμό μας και μας κάνει κυρίαρχους. Μας αποκαθιστά στα μάτια του κοινωνικού συνόλου γιατί μας αποδέχονται. Η αποδοχή συνδέεται άρρηκτα με την επιτυχία.

Είναι το μεγαλύτερο και ακριβότερο μετάλλιο που θα μπορούσαμε να έχουμε αποκτήσει. Και τότε αισθανόμαστε περήφανοι. Αισθανόμαστε γίγαντες, ικανοί να κατακτήσουμε τον κόσμο. Ικανοί να προχωρήσουμε στα επόμενα επιτυχημένα βήματά μας ακάθεκτοι.

Όμως αν αποτύχουμε, τότε ψάχνουμε να βρούμε ένα λαγούμι να κρυφτούμε. Να ξεχαστούμε από τους πολλούς, να εξαφανιστούμε για να μην αρχίσουν οι ερωτήσεις. 

Για να μην αντικρίζουμε οίκτο στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε. 

Για να μην δώσουμε εξηγήσεις και τελικά για να αποφύγουμε την αντιπαράθεση με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όμως και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε να αντιμετωπίσουμε αισθήματα που μας δημιουργούνται. Αισθήματα γεμάτα από απορίες που πολλές φορές δεν έχουν απαντήσεις. Το γιατί, πηγαινοέρχεται στο μυαλό μας και μας αναστατώνει. Το πώς έγινε ότι έγινε, προσπαθούμε να το επαναφέρουμε στη μνήμη μας χωρίς επιτυχία. Και τότε, εμφανίζονται κενά που μόνο η θέση του τυχαίου μπορεί να καλύψει. Υποστηρίζω, ότι όσο και αν προσπαθώ να επιτύχω έναν στόχο, χωρίς τη βοήθεια και της τύχης δεν γίνεται. Ίσως να φαίνεται μοιρολατρικό, αλλά,σίγουρα έχει το ρόλο της.

Και αν αποτύχουμε; Ε, δεν χρειάζονται δράματα. Προσπαθούμε ξανά, επαναλαμβάνοντας την προσπάθεια και κάπου θα μας βγάλει. Αρκεί να μην παρατήσουμε τον αγώνα. Οφείλουμε στον εαυτό μας μια ξεκάθαρη στάση με ειλικρίνεια. Και έπειτα να αντιμετωπίσουμε με σθένος την όποια δοκιμασία. Αν είμαστε καλά προετοιμασμένοι, τότε κάτι θα καταφέρουμε. Άλλωστε, ο αγώνας και η ζωή είναι απόλυτα συνυφασμένοι. Έτσι: "νυν υπέρ πάντων ο αγών".

*Πολιτικός Επιστήμων