ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ!

Νίκος Κωνσταντάρας

Πέρασαν 202 χρόνια από την αρχή της Ελληνικής Επανάστασης και η τραγωδία των Τεμπών ήρθε να μας θυμίσει πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε πριν εκπληρώσουμε το όνειρο μιας ανεξάρτητης και ευημερούσας χώρας. Καθώς περνούν οι ημέρες από τη σκοτεινή 28η Φεβρουαρίου, τόσο αποσαφηνίζεται ότι η πληγή μας δεν είναι τόσο ότι τέτοιο αδιανόητο δυστύχημα μπόρεσε να συμβεί, όσο ότι το πλαίσιο της δημόσιας ζωής είναι μονίμως προσανατολισμένο στην ασυνεννοησία και τη σύγκρουση. Σαν να μην επιδιώκουμε λύσεις, προτιμώντας να καταδικάζουμε ο ένας τον άλλον για αποτυχίες και ήττες. Και ενώ η καταδίκη παρουσιάζεται ως ευαισθησία για το κοινό καλό, πρωταρχικός σκοπός της είναι ο εξαγνισμός της μιας πλευράς και η σπίλωση της άλλης. Το αποτέλεσμα: η αδυναμία μας να αξιολογήσουμε ανθρώπους και καταστάσεις. Μέσα σε ένα νέφος αμοιβαίας καχυποψίας, οι επιτυχίες μας είναι μισές και οι ήττες μεγάλες.

Μισό αιώνα μετά το τέλος της δικτατορίας, πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης εδώ και 42 χρόνια, μπορούμε να πούμε ότι αξιοποιήσαμε τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν, ότι εξελίχθηκε η κοινωνία στην κατεύθυνση που οι περισσότεροι θέλουμε; Βλέπουμε να χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς να εξασφαλίζουν την αντίστοιχη παραγωγικότητα και πρόνοια, ενώ το δημόσιο χρέος μεγαλώνει· ο πολυτιμότερος πόρος μας –οι νέοι με γνώσεις και όρεξη για δουλειά– αναζητεί προκοπή αλλού· φυσικές ομορφιές (όπως και ήσυχες γειτονιές) χάνονται κάτω από μπετόν. Ενώ οι περισσότεροι, όπως σε κάθε κοινωνία, θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, αυτό υπονομεύεται από μια κουλτούρα των μεγίστων απαιτήσεων και της ήσσονος προσπαθείας. Αυτό αφορά και κυβερνήσεις που αρκούνται στο να απολαμβάνουν την εξουσία χωρίς να «προκαλούν αντιδράσεις», και κόμματα της αντιπολίτευσης που πασχίζουν να υπάρξει η μέγιστη αντίσταση σε όποια μεταρρύθμιση, ώστε αυτά να καρπωθούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια όταν γίνονται αλλαγές, ή την οργή όταν η αδράνεια οδηγεί στη χρεοκοπία ή σε άλλη αποτυχία. Το σχήμα επαναλαμβάνεται για δεκαετίες, όσο και αν αραιά και πού εμφανίζονταν εξαιρέσεις σε κυβερνήσεις και κόμματα της αντιπολίτευσης. Το μοντέλο πολιτικής είναι οι συγκρούσεις να εξασφαλίζουν την πάντα εγκυμονούσα κινδύνους αδράνεια. Η ζωή, όμως, απαιτεί επαγρύπνηση, συνεννόηση και δράση. Στις παρελάσεις και πανηγυρικούς, να θυμόμαστε πάντα τα Τέμπη, το βαρύ τίμημα της οκνηρίας.

Πηγή: https://www.kathimerini.gr