ΤΟ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟ!

Εβελίνα Παπαδοπούλου / Ανθρώπων έργα 

Βρίσκομαι στην παραλία. Έχω κλείσει τα μάτια και έχω αφεθεί στους ήχους που με περιτριγυρίζουν. Τα κύματα που σκάνε στην αμμουδιά πραγματικά με ταξιδεύουν. Ο καυτός ήλιος “λούζει” το σώμα μου και τα παιδιά που παίζουν ρακέτες λίγο πιο κάτω χασκογελάνε. Η ζέστη με ωθεί να πιώ λίγο από τον δροσερό καφέ που αγόρασα. Πόσο θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησί- μακριά από την καταθλιπτική πρωτεύουσα... Να τριγυρνάω με τα μακριά μου φορέματα στα κοσμοπολίτικα σοκάκια των γραφικών χωριών, να βγάζω φωτογραφίες τα μαγευτικά τοπία!

Οι ώρες περνάνε και γυρνάω σπίτι. Κάνω το μπάνιο μου και βγαίνω στο μπαλκόνι να καπνίσω. Πόσο θα ήθελα να είμαι κάπου ψηλά, να αγναντεύω πρασινάδα και να ακούω τη φύση... Αυτή είναι η στιγμή συνειδητοποίησής μου. Πότε νιώθω ικανοποιημένη; Πότε το παρόν θα φαντάζει αρκετό;

Αν και νεαρή, το αίσθημα του ανικανοποίητου έχει συνοδεύσει τη ζωή μου με το πέρασμα των χρόνων. Το αίσθημα που ναι μεν εκτιμάς αυτό που έχεις- τουλάχιστον έτσι νομίζεις- αλλά, παράλληλα, ζητάς κι άλλο. Τι είναι αυτό το “κι άλλο” που θες; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσα χάνεις από τη ζωή, όσο οραματίζεσαι κάτι άλλο; Κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο, κάτι χειρότερο. Πιο απλό, πιο σύνθετο, πιο γρήγορο, πιο αργό. Τι θες στην τελική;

Το παραπάνω ερώτημα, ίσως, είναι δύσκολο να απαντηθεί. Γιατί; Η κοινωνία είναι έτσι “πλασμένη”. Εστιάζει στην ανασφάλειά σου, σε αυτό που δε σου ανήκει, σε αυτό το “ιδανικό” που η ίδια ορίζει και τόσο σε απομακρύνει από το αρκετό. Νέα μοντέλα έξυπνων συσκευών, νέα προϊόντα περιποίησης, καθαρισμού, νέες τάσεις της μόδας. Πάντα κάτι καλύτερο από το προηγούμενο. Αυτό το κάτι που είναι ειδικά φτιαγμένο για εσένα, για να διευκολύνει την ποιότητά ζωής σου και αναπόδραστα εσένα. Ποια κομμάτια του εγώ σου όμως; Αυτά που χαίρονται με το νέο μπλουζάκι που αγόρασες ή τα “μου αρέσει” στην φωτογραφία που ανέβασες στο Instagram; Ποιος νοιάζεται για την ψυχή σου; Σίγουρα όχι η εμπορευματοποιημένη κοινωνία. Ίσως να μη νοιάζεσαι ούτε εσύ. Γιατί; Γιατί το μπλουζάκι που αγόρασες σου πάει. Θα βγάλεις δυο, πέντε, εκατό φωτογραφίες και θα ανεβάσεις την καλύτερη. Θα μαζέψεις τα “μου αρέσει” και τα σχόλια των φίλων- και όχι μόνο. Θα λάβεις τη δόση της κίβδηλης αυτής ικανοποίησης και ύστερα θα πας να κλάψεις γιατί ο εξατομικευμένος αλγόριθμος σου έδειξε- έμμεσα για να μη προδοθεί- πως τελικά το μπλουζάκι δεν ήταν τόσο καλό όσο αυτό που σου δείχνω. Υπάρχει και καλύτερο. Να το. Είναι ακριβό; Μην ανησυχείς, σε έχω! Να! Το ίδιο, πιο φθηνό βέβαια, για να δεις πως τελικά όλα είναι για όλους. Σε κάλυψα; Αν όχι, ορίστε κι άλλα. Κι άλλα. Τόσα μέχρις ότου να χαθείς τελείως.

Το εκτενές αυτό παράδειγμα το χρησιμοποίησα, γιατί θα ταυτιστείς. Υπάρχουν τόσες επιλογές που χάνεσαι. Βρίσκεις το αγαπημένο σου και ξαφνικά βρίσκεις επόμενο αγαπημένο. Είσαι ικανοποιημένη και ταυτοχρόνως δεν είσαι. Επομένως, τι όντως θες για να νιώσεις καλά; Πόση σημασία δίνεις στα συναισθήματα σου και πόση στα λόγια των άλλων; Πόση ώρα ξοδεύεις στις σκέψεις σου για το καλύτερο;

Το ανικανοποίητο σιγά-σιγά και σταθερά σε καταστρέφει. Σε αποπροσανατολίζει. Ίσως κάποια μέρα το συνειδητοποιήσεις. Ίσως και να το ξέρεις ήδη- αλλά φοβάσαι. Φοβάσαι, διότι γνωρίζεις πως, ίσως, ποτέ να μη νιώσεις πραγματικά ικανοποιημένη. Κρέμεσαι από μία λεπτή κλωστή μεταξύ του φόβου για το μέλλον και της νοσταλγίας για το παρελθόν που δεν εκτίμησες αρκετά. Ίσως στο μέλλον το εκτιμήσεις περισσότερο. Μέχρι τότε, όμως, συνέχισε να ονειρεύεσαι.

Κείμενο: Ευαγγελία Παπαδοπούλου

Πηγή: https://ideostrovilos.gr