ΒΟΥΒΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ!

• Γράφει ο Βασίλης Αικατερίνης*

Βασίλης Αικατερίνης

Σε βαθιά κατάνυξη οι πιστοί παρακολούθησαν την ακολουθία του Επιταφίου στην Περαχώρα, στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μετά από τρία χρόνια περιορισμών εξαιτίας του COVID-19, δυστυχώς όμως δίχως τους ήχους των πένθιμων εμβατηρίων κατά την περιφορά, ως είθισται κάθε χρόνο όταν λειτουργούσε, πάλαι ποτέ, η πολυμελής Φιλαρμονική Περαχώρας πριν απ’ την αιφνίδια κι αδικαιολόγητη διάλυσή της.Δεν υπήρξε ούτε μια υποτυπώδης ομάδα μουσικών ώστε να συντροφεύσει, με τον πρέποντα τρόπο, την πομπή γύρω απ’ το χωριό, αντικατασταίνοντας την υποθετική αυτή ομάδα μια εξαιρετικά ηχηρή σιωπή που, όπως είναι λογικό, ανασκάλεψε τη μνήμη πολλών επαναφέροντας τις παλιές καλές μέρες των παιδιών που έδιναν μια φωτεινή νότα με την παρουσία και το έργο τους, υπό τη διεύθυνση, χάριν εύφημου μνείας, του μαέστρου Κώστα Ρίζου.

Είναι παντελώς ανοίκεια αυτή η επιλογή να μην σταλθεί έστω ένα κουαρτέτο μουσικών που να πλαισιώνει το Θείο Δράμα, όταν συγχρόνως οι εικόνες των πολυάριθμων παικτών κατά την περιφορά των Επιταφίων στο Λουτράκι, μαρτυρούν την κατάταξη της Περαχώρας σε δεύτερη μοίρα και θέση (με τους πολίτες του χωριού να έχουν πλειοψηφικά υποστηρίξει το ‘19 την κυβερνώσα παράταξη) αλλά κι αστόχαστη επικοινωνιολογικά αφού σε μια περίοδο προεκλογικού πυρετού οι κινήσεις όλων των πολιτικών εκλαμβάνονται παραπάνω από λελογισμένες και πολυκοσκινισμένες, όχι απαραίτητα με δόλιο δημοκοπικό χαρακτήρα, ώστε να εκπέμψουν στους πολίτες τη βέλτιστη εικόνα, μεταξύ άλλων, κοινωνικής εμπιστοσύνης και πολιτιστικής μέριμνας.

Ποια θα μπορούσε ενδεχομένως να ήταν η απάντηση των ιθυνόντων, χωρίς υπεκφυγές και επιδεικτική ευθιξία, στο ερώτημα ορισμένων: «Δεν μπορούσαν να στείλουν μερικούς παίκτες στους συνδημότες τους για μία ώρα; Η φιλαρμονική δεν λογίζεται ως δημοτική; Μονοπωλείται μόνο απ’ τις ενορίες του Λουτρακίου;». Και τα ερωτήματα, τονίζω, προκύπτουν από μια αριθμητικά ικανοποιητική μερίδα ατόμων και τίθεται χωρίς καμιά χροιά ειρωνείας ή φόρτωσης ενός ακόμη άλλου αναθέματος στις πλάτες του Δήμου, μόνο και μόνο για το ανωφελές και άκρως επικαιρικό θεαθήναι, στον μολυσμένο βωμό του «ντόρου» και της ατέρμονης αρνητικής κριτικής (μια καλοστημένη παγίδα στην οποία πολλοί πέφτουν εύκολα), αλλά από απλό, αγνό ενδιαφέρον για τον τόπο, το οποίο παράλληλα τείνει να παρεξηγείται άκριτα. Απορία και στεναχώρια προκαλεί επίσης και η σιωπή πολλών τοπικών ενημερωτικών ιστοτόπων για τη συγκεκριμένη έλλειψη εκείνη την ημέρα.

Όσοι υποστηρίζουν, με βεβιασμένη σκέψη και αθεράπευτο ωχαδερφισμό, πως οι Μεγάλες Παρασκευές της Περαχώρας (καθώς και οι υπόλοιπες εθνικές και θρησκευτικές επετείους) ήταν ανέκαθεν βουβές, η περιφορά του ‘19 με τα ταμπούρα και τα τύμπανα των ακαταπτόητων κατοίκων διαψεύδει εκείνους που φρονούν τετελεσμένη την παντελή απουσία ενδιαφέροντος ενός τέτοιους δρώμενου που είχε λάβει πια διαστάσεις παράδοσης. Όμως δεν είναι μόνον αυτό. Πίσω απ’ τις εμμέσως υποστηρικτικού τύπου δηλώσεις: «ε, και τι έγινε;», κρύβεται ένα λανθάνον διακύβευμα το οποίο απαιτεί την προσοχή μας. Φτάσαμε να θεωρούμε την, δεκαετιών, δημοτική παραμέληση της Περαχώρας δεδομένη; Τόσο ελαφρά τη καρδία οι κάτοικοί της κρίνουν ασήμαντες τις εποικοδομητικές συζητήσεις και τα ερωτήματα που ανακύπτουν από οποιασδήποτε προέλευσης πολιτικές εφαρμογές; Φρονείται χαμένο εξ αρχής το παιχνίδι;

Μήπως η αμέλεια δεν είναι μόνο αποτέλεσμα απραξιών αλλά έλκεται κι απ’ την εξόφθαλμη ανέχεια μερικών πολιτών; Μήπως το οργιώδες ρεύμα της μονομερούς αδιαφορίας εκβάλλει σε τόπους άγονους, ξερούς, σχεδόν δυστοπικούς; Μια δημοτική (κι ας κρατήσουμε τη σημασία του δήμου=λαού) ευαισθητοποίηση και δράση ίσως να μπορέσει να αλλάξει κάτι, διότι η ευθύνη δεν ξεκινά (αποκλειστικά) απ’ τον εκλεγόμενο αλλά εκπορεύεται κι απ’ τον εκλέγοντα.

*Απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών